Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2013 r. - Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej(Sprawa C-679/13)
(2014/C 52/56)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 22 lutego 2014 r.)
Strony
Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: F. Drexler, A. Caiola i M. Pencheva, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Na wstępie Parlament Europejski przypomina, że preambuła zaskarżonej decyzji odsyła do następujących podstaw prawnych: art. 8 ust. 3 decyzji Rady 2005/387/WSiSW z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie wymiany informacji, oceny ryzyka i kontroli nowych substancji psychoaktywnych 2 oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Parlament wnioskuje z tego, że Rada odwołuje się w sposób dorozumiany do art. 34 ust. 2 lit. c) poprzednio obowiązującego traktatu o Unii Europejskiej.
Parlament powołuje się na dwa zarzuty na poparcie wniesione skargi o stwierdzenie nieważności.
W pierwszej kolejności, Parlament twierdzi, że podstawa prawna jaką Rada przyjęła przy wydaniu swej decyzji [art. 34 ust. 2 lit. c)] UE została uchylona od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony. Z tego względu zaskarżona decyzja nie może być oparta jedynie na decyzji 2005/387/WSiSW. Ta ostatnia stanowi wtórną podstawę prawną i jest zatem niezgodna z prawem.
W drugiej kolejności i uwzględniając powyższe Parlament uważa, że postępowanie prowadzące do wydania decyzji narusza istotne wymogi proceduralne. Po pierwsze, jeśli zastosowanie znajdowałby art. 34 ust. 2 lit. c) UE, należało zasięgnąć opinii Parlamentu przed przyjęciem zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 39 ust. 1 UE. Tymczasem, jak twierdzi Parlament, nie miało to miejsca. Po drugie, przyjmując, że zastosowanie znajdują przepisy zawarte w Traktacie z Lizbony, Parlament twierdzi, że w każdym razie powinien brać udział w procedurze ustawodawczej. Parlament podnosi bowiem, że jeśli poddanie 5-(2-aminopropyl)indolu środkom kontroli stanowi istotny element decyzji 2005/387/WSiSW, należałoby zastosować procedurę ustawodawczą opisaną w art. 83 ust. 1 TFUE, to znaczy zwykłą procedurę ustawodawczą. Jeśli natomiast uznaje się, że decyzja 2013/496/UE stanowi jednolity warunek wykonania decyzji 2005/387/WSiSW lub też środek uzupełniający lub zmieniający nieistotny element rzeczonej decyzji, wówczas należałoby zastosować procedurę przewidzianą w art. 290 i 291 TFUE w celu przyjęcia aktów wykonawczych lub aktów delegowanych. W każdym razie ponieważ Parlament nie brał udziału w przyjęciu zaskarżonej decyzji, decyzja ta została przyjęta z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych.
Wreszcie w sytuacji gdyby Trybunał stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, Parlament uznaje, że zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE należy utrzymać w mocy skutki zaskarżonej decyzji do chwili zastąpienia jej nowym aktem przyjętym w należytej formie.
