Język postępowania: niemiecki(2014/C 421/35)
(Dz.U.UE C z dnia 24 listopada 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Zweckverband Tierkörperbeseitigung in Rheinland-Pfalz, im Saarland, im Rheingau-Taunus-Kreis und im Landkreis Limburg-Weilburg i. L. (przedstawiciel: A. Kerkmann, Rechtsanwältin)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Saria Bio-Industries AG & Co. KG, SecAnim GmbH, Knochen-und FettUnion GmbH (KFU)
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie opiera swoje odwołanie zasadniczo na następujących zarzutach:
Sąd bezprawnie zakwalifikował finansowanie dodatkowych mocy przerobowych w razie chorób epizootycznych za pomocą wkładów członków wnoszącego odwołanie jako pomoc państwa w ten sposób, że za punkt wyjścia przyjął, że wnoszącego odwołanie w świetle działalności polegającej na utrzymywaniu dodatkowych zdolności mocy przerobowych zwierząt na obszarze jego działania, należy traktować jak przedsiębiorcę w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Sąd wprawdzie na wstępie słusznie zakłada, że czynności przeprowadzane z wykonywaniem uprawnień władztwa publicznego nie mają charakteru gospodarczego, który uzasadniałby stosowanie reguł konkurencji z TFUE. Sąd również słusznie wyjaśnia, że konieczne jest, aby oddzielnie przeanalizować kolejno każdą czynność wnoszącego odwołanie, czy może chodzić o działalność w ramach władztwa publicznego. Niemniej jednak niesłusznie dochodzi do wniosku, że utrzymywanie dodatkowych zdolności mocy przerobowych w razie chorób epizootycznych nie dokonuje się w ramach wykonywania władztwa publicznego, lecz stanowi działalność gospodarczą, która kwalifikuje w całości jako przedsiębiorstwo.
Poprzez stwierdzenie, że wnoszącemu odwołanie nie powstały żadne koszty netto w związku z utrzymywaniem dodatkowych zdolności mocy przerobowych dodatkowych w razie chorób epizootycznych, Sąd ponadto naruszył obowiązek uzasadnienia wyroków. Ponadto uchybił swojemu obowiązkowi do zbadania dowodów wnoszącego odwołanie, które wykazywały, że subsydiowanie krzyżowe działalności gospodarczej poprzez wkłady jest wykluczone.
Wbrew stanowisku Sądu, w przypadku utrzymywania dodatkowych mocy przerobowych w razie chorób epizootycznych, włącznie z ich organizacją i finansowaniem przez wnoszącego odwołanie, chodzi o usługę w ogólnym interesie gospodarczym (DAWI). Zaskarżony wyrok narusza zatem art. 106 ust. 2 i art. 107 ust. 1 TFUE.
Ponadto Sąd poprzez oba stwierdzenia, że wnoszący odwołanie uzyskał korzyść, ponieważ nie zostały spełnione kryteria wyroku Trybunału w sprawie Altmark 2 oraz że wpłaty tytułem wkładów, które zostały zastosowane w celu rekultywacji skażonych miejsc, stanowiły pomoc państwa, naruszył art. 107 ust. 1 TFUE.
Dalej, Sąd poprzez stwierdzenie, że wnoszący odwołanie nie mógł podnieść zarzutu naruszenia art. 106 ust. 2 TFUE bez podważenia sporządzonych przez Komisję ram unijnych dla DAWI, naruszył art. 106 ust. 2 TFUE.
