Język postępowania: francuski(2014/C 421/33)
(Dz.U.UE C z dnia 24 listopada 2014 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: National Iranian Oil Company (przedstawiciel: adwokat J.-M. Thouvenin)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania strona je wnosząca podnosi sześć zarzutów przeciwko wyrokowi Sądu ogłoszonemu w dniu16 lipca 2014 r.
W ramach pierwszego zarzutu mającego na celu uchylenie wyroku wnosząca odwołanie twierdzi, że w pkt 43 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo poprzez uznanie, że, wskazując art. 46 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 267/ 2012 1 , rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 945/2012 2 wyraźnie podaje, iż jego podstawę prawną stanowi tenże art. 46 ust. 2. Zdaniem wnoszącej odwołanie, podstawa prawna określa w istocie formę prawną, jaką powinien przybrać akt, którego podstawę stanowi. Tymczasem art. 46 ust. 2 nie określa żadnej formy prawnej.
W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo w pkt 54-56 zaskarżonego wyroku, których treść zawiera się w stwierdzeniu, że "z art. 215 ust. 2 nie wynika, by indywidualne środki ograniczające zastosowane wobec osób fizycznych lub prawnych, grup lub podmiotów niepaństwowych powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 215 ust. 1 TFUE". Z jednej strony, jak twierdzi, art. 215 ust. 1 TFUE, to jest jedyne postanowienie TFUE poświęcone środkom ograniczającym, wyraźnie stanowi, że procedurą mająca zastosowanie w przypadku takich środków jest procedura w nim wskazania i nie przewiduje żadnej innej. Z drugiej strony, jej zdaniem, art. 291 ust. 2 TFUE jest nie do pogodzenia z art. 215 ust. 2 TFUE. Wreszcie podnosi, subsydiarnie, że art. 291 ust. 2 TFUE nie może być postrzegany jako postanowienie dające Radzie podstawę prawną dla potrzeb stosowania środków ograniczających, o charakterze uzupełniającym w stosunku do podstawy prawnej, jaką stanowi art. 215 ust. 2 TFUE.
W ramach zarzutu trzeciego, który został przedstawiony tytułem subsydiarnym, na wypadek orzeczenia, że uciekanie się do art. 291 ust. 2 TFUE w celu uzasadnienia stosowania indywidualnych środków ograniczających jest prawnie możliwe w ramach polityki stosowania środków ograniczających opartych początkowo na art. 215 TFUE, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo poprzez orzeczenie, zasadniczo, w pkt 74-83 wyroku, że Rada - by użyć sformułowania z art. 291 ust. 2 TFUE - "należycie uzasadniła" skorzystanie w niniejszej sprawie z tej procedury stanowiącej odstępstwo. Z jednej strony wymóg uzasadnienia w ten sposób nałożony nie jest spełniony poprzez uzasadnienie, które nie jest wyraźne. Z drugiej strony, nawet przy założeniu, że uzasadnienie domyślne może ten wymóg spełnić, to nie jest on spełniony w niniejszej sprawie, ponieważ Sąd dokonał błędnej wykładni rozpatrywanych postanowień.
W ramach zarzutu czwartego, który został przedstawiony tytułem subsydiarnym, na wypadek orzeczenia, że uciekanie się do art. 291 ust. 2 TFUE w celu uzasadnienia stosowania indywidualnych środków ograniczających jest prawnie możliwe w ramach polityki stosowania środków ograniczających opartych na art. 215 TFUE, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 86 wyroku, że art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012 "zastrzega na rzecz Rady kompetencję do wykonywania przepisów art. 23 ust. 2 i 3 rzeczonego rozporządzenia", co jest wystarczające, by uczynić zadość obowiązkowi uzasadnienia w odniesieniu do wskazania podstawy prawnej tego przepisu, którym jest art. 291 ust. 2 TFUE. Zdaniem skarżącej Sąd doszedł do takiego wniosku w wyniku błędnej pod względem prawnym wykładni art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012.
W ramach zarzutu piątego, który został przedstawiony tytułem subsydiarnym, na wypadek orzeczenia, że uciekanie się do art. 291 ust. 2 TFUE w celu uzasadnienia stosowania indywidualnych środków ograniczających jest prawnie możliwe w ramach polityki stosowania środków ograniczających opartych na art. 215 TFUE, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd popełnił błąd w pkt 87 wyroku, gdy uznał, że obowiązek uzasadnienia aktów prawnych Unii nie nakazuje Radzie, by wyraźnie wskazała, że - w odniesieniu do podstawy prawnej z art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012 - rozporządzenie (UE) nr 267/2012 opiera się na art. 291 ust. 2 TFUE.
W ramach zarzutu szóstego wnosząca odwołanie twierdzi, iż Sąd naruszył prawo w pkt 115 wyroku poprzez orzeczenie, że kryterium ustanowione w art. 23 ust. 2 pkt d) rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (sporne kryterium) jest zgodne z zasadami państwa prawa, a ogólniej z prawem Unii Europejskiej, ponieważ nie jest "ani arbitralne, ani dyskrecjonalne" oraz w pkt 123 wyroku poprzez orzeczenie, że "sporne kryterium ogranicza uprawnienia dyskrecjonalne Rady, ustanawiając kryteria obiektywne, oraz gwarantuje stopień przewidywalności wymagany prawem Unii". Uważa też, że Sąd naruszył prawo wnoszącej odwołanie do obrony. Podkreśla ona przede wszystkim, że Sąd uznał zgodność spornego kryterium z prawem Unii po jego przeredagowaniu, podczas gdy w powinien był przeprowadzić ocenę jego zgodności z prawem w brzmieniu figurującym w rozporządzeniu. Zauważa następnie, że fakt, iż Sad przeredagował sporne kryterium, by uznać je za zgodne z prawem, naruszył jej prawo do obrony, pozbawiając ją prawa do oparcia się na tekście przeredagowanym w celu zorganizowania swojej obrony, jako że w czasie, gdy przygotowywała swoją obronę, nie jeszcze sensu tego przeredagowania, który jednak został jej przeciwstawiony. Wreszcie wnosząca odwołanie podnosi brak spójności w rozumowaniu Sądu, co jej zdaniem stoi w sprzeczności z ciążącym na nim obowiązkiem uzasadnienia.
