Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawach połączonych T-373/10, T-374/10, T-382/10 i T-402/10 Villeroy & Boch AG i in. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 29 listopada 2013 r. przez Villeroy & Boch AG(Sprawa C-625/13 P)
(2014/C 39/17)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 8 lutego 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Villeroy & Boch AG (przedstawiciele: M. Klusmann, Rechtsanwalt, S. Thomas)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Zarzuty od pierwszego do szóstego dotyczą naruszeń prawa przez Sąd popełnionych w związku z oceną dowodów. Przykładowo Sąd uznał dowody dotyczące rzekomego naruszenia we Francji za wystarczające do skazania skarżącej, podczas gdy ta sama kwestia dowodowa w równoległych postępowaniach 1 została oceniona dokładnie w sposób przeciwny. Narusza zasadę in dubio pro reo i zasady logiki, gdyż oceny tej nie można dokonywać z różnym wynikiem na niekorzyść skarżącej.
W zarzucie drugim podnosi się, że Sąd przypisał skarżącej jako wytwórcy ceramiki sanitarnej naruszenia podmiotów niebędących konkurentami (producentów armatury) we Włoszech, chociaż skarżąca nawet nie była obecna na ich rzekomo niezgodnych z prawem kartelowym spotkaniach. Jednocześnie Sąd orzekł w odniesieniu do konkurentów skarżącej w równoległych wyrokach 2 i w tej samej kwestii, że zachowanie niezgodne z prawem konkurencji wśród podmiotów niebędących konkurentami nie ma miejsca nawet wtedy, gdy ci byli obecni przy rzekomych naruszeniach producentów armatury. Również w tym zakresie występuje w wyroku obok rażąco dyskryminującego nierównego traktowania na niekorzyść skarżącej naruszenie zasady in dubio pro reo i zasad logiki. Jeżeli bowiem dwie różne oceny tego samego stanu faktycznego są możliwe z perspektywy Sądu, wtedy można przyjąć w przepisach sankcjonujących tylko alternatywę mniej dotkliwą dla adresata sankcji, a nie - tak jak tutaj - wariant niekorzystny.
Zarzut trzeci dotyczy niezgodności z prawem rozstrzygnięcia deklaratoryjnego odnoszącego się do okoliczności przedawnionych odnośnie do naruszenia w Niderlandach oraz braku zgodności ustaleń Sądu w uzasadnieniu w stosunku do sentencji. Sentencja idzie dalej niż ustalenia faktyczne Sądu w uzasadnieniu, co stanowi rażący brak w uzasadnieniu wyroku, którego sentencja nie jest tym samym poparta uzasadnieniem. Narusza to art. 101 TFUE i art. 81 regulaminu postępowania przed Trybunałem.
Zarzut czwarty dotyczy zasadniczo nieuwzględnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia dotyczącego Belgii, na które Sąd sam zwrócił uwagę na rozprawie.
W zarzucie piątym podnoszone są zastrzeżenia odnośnie do ustaleń w sprawie naruszenia w Niemczech. Krytykowane jest nieuwzględnienie względnie przeinaczenie argumentacji skarżącej oraz brak podstawy prawnej dla różnych ustaleń odnośnie do rzekomo niedopuszczalnej wymiany informacji w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.
Zarzut szósty dotyczy naruszeń prawa odnośnie ocen Sądu dotyczących Austrii.
Zarzut siódmy dotyczy przypisania, w drodze dedukcji, naruszeń innych przedsiębiorstw prawnie niezależnych od skarżącej jako naruszenia zasady zawinienia.
Zarzut ósmy dotyczy prawnego powiązania faktycznie, jak i prawnie niezwiązanego zachowania w rzekomo jednolite i złożone ciągłe naruszenie (single, complex and continuous infringement - SCCI), którego zdaniem skarżącej nie należało dokonywać ze względów prawnych już z powodu braku komplementarności ocenianych razem zachowań. Konstrukcja prawna SCCI w zastosowanym tu sposobie narusza zasadę rzetelnego postępowania.
Zarzut dziewiąty dotyczy braku uprawnienia do zasądzenia solidarnej odpowiedzialności za grzywnę w koncernie przy braku bezpośredniego udziału w czynie jako naruszenia zasady określoności ustawowej i zasady odpowiedzialności indywidualnej.
W zarzucie dziesiątym skarżąca krytykuje błędną pod względem prawnym "pobieżną kontrolę" ("light review") Sądu, który nie wypełnił wystarczająco swojego obowiązku kontroli i w ten sposób obszedł zapisaną w prawie wspólnotowym gwarancję ochrony sądowej.
W końcu w zarzucie 11 podnoszone jest, że utrzymana w mocy grzywna jest w każdym razie nieproporcjonalna. Mianowicie w świetle obciążających ustaleń faktycznych uchylonych już w wyroku i dalszych ustaleń, które z powodu prawnych braków uzasadnienia podlegających uchyleniu, niezmieniony wymiar maksymalnej kary ustawowej w wysokości 10 % obrotów koncernu, orzeczony przez Sąd, nie można uznać za proporcjonalny a tym samym dopuszczalny. Ponieważ większość ustaleń faktycznych przyjętych dla uzasadnienia naruszenia nie ma oparcia, to w obliczu rażących braków związku przyczynowego i dowodów oraz braku zależności umożliwiających przypisanie naruszenia, nie może występować SCCI, które obejmowało 6 krajów i 3 grupy produktów przez 10 lat, lecz co najwyżej punktowe lokalne naruszenia, które w żaden sposób nie uzasadniają wymierzonego tu poziomu kary. Podlegający tu rozpoznaniu stan faktyczny jest daleki od poważnego czy wręcz bardzo poważnego, czego Sąd nie uwzględnił, rażąco naruszając podlegające wykładni kryteria oceny.
