Język postępowania: niemiecki(2014/C 223/16)
(Dz.U.UE C z dnia 14 lipca 2014 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Schwenk Zement KG (przedstawiciele: M. Raible i S. Merz, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie skierowane jest przeciwko wyrokowi Sądu Unii Europejskiej (zwanego dalej "Sądem") z dnia 14 marca 2014 r. w sprawie T-306/11 w zakresie, w jakim jest on niekorzystny dla wnoszącej odwołanie. Wskazany wyrok został doręczony spółce SCHWENK Zement KG w dniu 14 marca 2014 r. Wyrokiem tym Sąd w części uwzględnił, a w części oddalił wniesioną przez wnoszącą odwołanie skargę na decyzję decyzji Komisji C(2011) 2367 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 1 (sprawa 39/520 - Cement i produkty pokrewne).
Wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty:
Po pierwsze, wnosząca odwołanie twierdzi, że dokonując oceny postępowania Komisji Sąd nie wziął pod uwagę zasady proporcjonalności. Sąd naruszył prawo Unii, pomijając wpisany w zasadę proporcjonalności aspekt hierarchiczny, w myśl którego w razie wątpliwości należy zastosować łagodniejszy z dostępnych środków. Powołując się jedynie na najlepszą gwarancję uzyskania informacji, Sąd uznał za dopuszczalne działania podjęte bezpośrednio przeciwko wnoszącej odwołanie w postaci wydania, na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, decyzji wzywającej do dostarczenia informacji. Postępowanie takie nie spełnia wymogów zasady proporcjonalności.
Po drugie, Sąd nie zbadał wystarczająco dokładnie konkretnego przypadku, a tym samym nie uwzględnił istotnych argumentów wnoszącej odwołanie. Sąd nie zbadał konkretnej sytuacji i nie wziął pod uwagę szczególnych okoliczności w odniesieniu do wnoszącej odwołanie. Sąd oparł się raczej na danych dotyczących wielu producentów cementu.
Po trzecie, wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, uznając schematyczne wyjaśnienia Komisji za wystarczające. Według wnoszącej odwołanie Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia pod dwoma względami. Po pierwsze, nie dopełnił on wymogów w zakresie obowiązku uzasadnienia, jakie wynikają z art. 296 akapit drugi TFUE i z art. 18 rozporządzenia nr 1/2003 w odniesieniu do aktów prawnych Komisji. Po drugie, Sąd odstąpił od wymogów dotyczących obowiązku uzasadnienia, które sam określił. Skutkiem takiej oceny Sądu jest również wyłączenie możliwości kontroli przestrzegania zasady proporcjonalności. Gdyby wyrok Sądu został utrzymany w tym zakresie, zasada proporcjonalności w kontekście czynności dochodzeniowych podejmowanych na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/ 2003 stałaby się całkowicie bezprzedmiotowa.
