Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 21 stycznia 2014 r. w sprawie T-309/ 10, Christoph Klein przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 29 marca 2014 r. przez Christopha Kleina(Sprawa C-120/14 P)
(2014/C 184/16)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 16 czerwca 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Christoph Klein (przedstawiciele: adwokaci H.-J. Ahlt i M. Ahlt) Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi o:
Uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 stycznia 2014 r. w sprawie T-309/10;
stwierdzenie, że Komisja naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy dyrektywy 93/42 oraz na mocy prawa Unii i w związku z tym bezpośrednio spowodowała szkodę po stronie skarżącego poprzez brak podjęcia decyzji w toczącym się od 1998 r. postępowaniu w sprawie klauzuli ochronnej dotyczącym spornych wyrobów medycznych;
nakazanie Komisji naprawienia szkody poniesionej przez skarżącego, podlegającej jeszcze ustaleniu;
obciążenie Komisji kosztami postępowania;
pomocniczo: uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 stycznia 2014 r. w sprawie T-309/10 i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd.
Zarzuty i główne argumenty
W związku z błędnym zastosowaniem przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń wynikających z odpowiedzialności pozaumownej Unii Sąd naruszył art. 46 statutu poprzez brak uwzględnienia, że skuteczny wniosek o przyznanie pomocy prawnej ma ten sam skutek, co wniesienie skargi w zakresie dotyczącym przerwania biegu przedawnienia.
Ponadto Sąd naruszył art. 8 i 18 dyrektywy 93/42 1 przyjmując, że przepisy te się nawzajem wykluczają. Tymczasem prawidłowe jest stwierdzenie, że przepisy te znajdują zastosowanie jednocześnie. Ponadto stanowisko Sądu w tym zakresie nie zostało w wystarczający sposób uzasadnione.
Sąd naruszył również prawo Unii poprzez brak uznania postępowania wszczętego przez niemieckie władze za postępowanie w sprawie klauzuli ochronnej.
Czas trwania postępowania przed Komisją przekraczający 10 lat stanowi naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych oraz zasady prawidłowej administracji. Sąd niezgodnie z prawem nie uwzględnił tej okoliczności.
Wreszcie, w postępowaniu przed Sądem miały miejsce błędy proceduralne. Nie zostało uwzględnionych wiele dokumentów potwierdzających argumenty skarżącego. Podobnie wyjaśnienia i argumentacja Parlamentu Europejskiego, które wykorzystał skarżący zostały zwyczajnie pominięte.
