Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2014 r. - Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej(Sprawa C-124/14)
(2014/C 175/27)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 10 czerwca 2014 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Cattabriga i M. van Beek, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Artykuły 3 i 6 dyrektywy 2003/88/WE zobowiązują państwa członkowskie do przyjęcia niezbędnych środków w celu zapewnienia, po pierwsze, że każdy pracownik jest uprawniony do minimalnego dobowego odpoczynku w wymiarze 11 nieprzerwanych godzin, w okresie 24-godzinnym, a po drugie, że przeciętny wymiar czasu pracy w okresie siedmiodniowym, łącznie z pracą w godzinach nadliczbowych, nie przekracza 48 godzin. Chociaż odstępstwa od tych przepisów nie są całkowicie wykluczone, podlegają one jednak szczególnym warunkom.
Dokonując transpozycji dyrektywy 2003/88, włoski prawodawca naruszył te przepisy wykluczając wszystkich lekarzy "wyższego szczebla" krajowego systemu opieki zdrowotnej z zakresu stosowania przepisów dotyczących maksymalnego tygodniowego średniego wymiaru czasu pracy oraz wszystkich pracowników służby zdrowia w ramach tego systemu z zakresu stosowania przepisów dotyczących dobowego odpoczynku.
W szczególności Komisja zauważa, w pierwszej kolejności, że we Włoszech wszyscy lekarze pracujący w ramach krajowego systemu opieki zdrowotnej są formalnie zaklasyfikowani jako pracownicy "wyższego szczebla" na mocy przepisów ustawodawczych i krajowych układów zbiorowych dotyczących tego systemu, nie korzystając przy tym z uprawnień związanych ze stanowiskami wyższego szczebla lub autonomii w zakresie godzin pracy. W drugiej kolejności włoskie władze nie były w stanie wykazać, że pracownicy służby zdrowia krajowego systemu opieki zdrowotnej, względem których wykluczone zostało prawo do dobowego odpoczynku w wymiarze 11 nieprzerwanych godzin korzystają jednak zaraz po zakończeniu pracy z odpowiedniego równoważnego odpoczynku wyrównawczego.
