Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 11 grudnia 2013 r. w sprawie T-116/11 European Medical Association przeciwko Komisji Europejskiej., wniesione w dniu 28 lutego 2014 r. przez European Medical Association Asbl (EMA)(Sprawa C-100/14 P)
(2014/C 129/18)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 28 kwietnia 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: European Medical Association Asbl (EMA) (przedstawiciele: A. Franchi, L. Picciano, G. Gangemi, avvocati)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
EMA zaskarżyła do Trybunału Sprawiedliwości wyrok z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie T-116/11, w części, w której Sąd oddalił skargę EMA wniesioną na podstawie art. 268, 272 i 340 TFUE i mająca na celu uzyskanie zwrotu kosztów dotyczących personelu w ramach umów 507760 Dicoems i 507126 Cocoon.
Na poparcie odwołania EMA podniosła następujące zarzuty:
Zarzut pierwszy. Błędna interpretacja postanowień umowy i przepisów prawa oraz oczywisty błąd w ocenie środków dowodowych.
EMA twierdzi, że wyrok zawiera błędną interpretację postanowień umowy i mających zastosowanie przepisów prawa oraz oczywisty błąd w ocenie środków dowodowych, ponieważ stwierdzono w nim, iż Komisja prawidłowo uznała, że koszty naliczone, lecz jeszcze nieopłacone przez EMA nie zostały przez nią poniesione ani zaksięgowane przed dniem wystawienia świadectwa kontroli księgowej w rozumieniu belgijskich przepisów dotyczących księgowości.
Zarzut drugi. Oczywisty błąd w ocenie dowodów i brak uzasadnienia.
EMA twierdzi, że niektóre z motywów wyroku zawierają uchybienia proceduralne, ponieważ brak im uzasadnienia, jest ono niewystarczające lub sprzeczne. Sąd dopuścił się ponadto licznych pominięć lub oczywistych błędów w ocenie dowodów przedstawionych w postępowaniu. Z wyroku wynika, iż Sąd wielokrotnie nie dokonał właściwej oceny dowodów przedstawionych przez EMA, w rzeczywistości nie orzekając w przedmiocie żądań skarżącej opisanych w skardze i w replice. Sąd wielokrotnie bezwarunkowo oparł się na wynikach końcowego sprawozdania z kontroli księgowej sporządzonego na rzecz Komisji w odniesieniu do umów Cocoon i Dicoems, chociaż to właśnie te wyniki były przedmiotem zarzutów EMA zawartych w skardze w pierwszej instancji.
Zarzut trzeci. Błędne zastosowanie zasady dobrej wiary i uczciwej współpracy przy wykonywaniu umowy.
EMA twierdzi, że Sąd błędnie ocenił belgijskie prawo w zakresie stosowania zasady dobrej wiary i uczciwej współpracy przy wykonywaniu umowy. W ramach wdrażania projektów Dicoems i Cocoon Komisja uchybiła swym własnym obowiązkom w zakresie kontroli określonym w art. 11.3.4 ogólnych warunków umów, który to wspomina w szczególności o spoczywającym na Komisji obowiązku nadzorowania prawidłowego wykonania projektu z naukowego, technicznego i finansowego punktu widzenia. Sąd błędnie ocenił, iż Komisja nie naruszyła jej obowiązku kontroli ani żadnego szczególnego postanowienia umowy i w konsekwencji, iż słusznie nakazała natychmiastowe rozwiązanie dwóch umów dotyczących projektów Dicoems i Cocoon, odrzucając ponadto żądanie odszkodowania za szkodę ex contractu.
Zarzut czwarty. Naruszenie zasad prawa wspólnotowego.
EMA powołuje się na liczne naruszenia prawa wspólnotowego popełnione przez Sąd w zakresie w szczególności błędnego stosowania zasad proporcjonalności i niedyskryminacji oraz prawa do obrony skarżącej.
