Sprawa T-294/13: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2013 r. - Fialtor przeciwko Komisji i EBC.

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2013 r. - Fialtor przeciwko Komisji i EBC

(Sprawa T-294/13)

(2013/C 226/26)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Fialtor Ltd (Belize, Belize) (przedstawiciele: C. Paschalides, Solicitor i adwokat A. Paschalides)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny, Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– zasądzenie odszkodowania w kwocie 278.925,79 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 - 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

– uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 - 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej "traktatem EMS"), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

– jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne - zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące "wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne" ¹ , z tego względu, że:

– wspomniana norma prawna ma charakter nadrzędny, gdyż jest zawarta w karcie praw podstawowych i w europejskiej konwencji praw człowieka;

– na mocy art. 51 ust. 1 karty i art. 6 ust. 2 TUE pozwani mają obowiązek przestrzegać podstawowych praw zagwarantowanych w karcie i konwencji oraz popierać ich stosowanie; oraz

– depozyty bankowe stanowią własność w rozumieniu wspomnianego art. 17 karty i art. 1 protokołu nr 1 do konwencji.

2) Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

– w czasie kiedy strona skarżąca została pozbawiona depozytów bankowych nie istniały ograniczenia "przewidziane ustawą" w acquis regulujące kwestie pozbawienia depozytów bankowych, niezgodnie z wymogami karty i protokołu;

– strona skarżąca została pozbawiona depozytów bankowych bez "słusznego odszkodowania [...] wypłaconego we właściwym terminie" niezgodnie z art. 17 karty i art. 1 protokołu;

– pozbawienie depozytów jest prima facie nielegalne, chyba że "[z] zastrzeżeniem zasady proporcjonalności, [jest ono] [...] konieczne i rzeczywiście odpowiada[...] celom interesu ogólnego uznawanym przez Unię lub potrzebom ochrony praw i wolności innych osób" ² ;

– stanowiący przeciwwagę interes publiczny polegający na zapobieżeniu, w krótkim i średnim terminie, panice i szturmowi na banki, nie został uwzględniony przy dokonywaniu oceny interesu publicznego w rozumieniu art. 17 karty i art. 1 protokołu;

– celem nie było skrzywdzenie lub ukaranie Cypru, lecz objęcie go oraz strefy euro wsparciem na rzecz stabilności, a tym samym odciążenie, a nie destabilizacja jego instytucji finansowych oraz żywotności gospodarczej;

– nie ma mowy o zachowaniu proporcjonalności ingerencji względem uzasadnionego celu, gdyż zgodnie z art. 3 traktatu EMS jego prawdziwym celem jest "uruchamianie funduszy oraz udzielanie jego członkom napotykającym lub mogącym napotkać poważne trudności finansowe, pod rygorystycznymi warunkami [...], wsparcia na rzecz stabilności, jeżeli będzie to konieczne do zapewnienia stabilności finansowej strefy euro w całości i jej państw członkowskich" bez równoczesnego paraliżowania ich gospodarki.

3) Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4) Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5) Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub - w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE - że miało miejsce nadużycie władzy.

1 Zobacz wyrok z dnia 2 grudnia 1971 r. w sprawie 5/71 Zucker-fabrik Schoeppenstedt przeciwko Radzie, Rec. s. 975.

2 Artykuł 52 ust. 1 karty.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2013.226.19
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa T-294/13: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2013 r. - Fialtor przeciwko Komisji i EBC.
• Data aktu: 03/08/2013
• Data ogłoszenia: 03/08/2013