Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 stycznia 2013 r. w sprawie T-273/00 Unindustria i in. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 15 kwietnia 2013 r. przez Confindustria Venezia, dawniej Unione degli Industriali della Provincia di Venezia (Unindustria) i in.(Sprawa C-191/13 P)
(2013/C 207/13)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 20 lipca 2013 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Confindustria Venezia, dawniej Unione degli industriali della provincia di Venezia (Unindustria) i in. (przedstawiciele: A. Vianello, A. Bortoluzzi i A. Veronese, avvocati)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Siram Spa, Bortoli Ettore Srl, Arsenale Venezia Spa, Republika Włoska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnoszą w jego uzasadnieniu niezgodne z prawem zastosowanie zasad wyrażonych przez Trybunał w wyroku w sprawie "Comitato Venezia vuole vivere", po pierwsze, w odniesieniu do obowiązku uzasadnienia spoczywającego na Komisji w przypadku decyzji dotyczących pomocy państwa, a po drugie, w odniesieniu do ciężaru dowodu odnośnie do przesłanek art. 107 ust. 1 TFUE.
W postanowieniu zaskarżonym niniejszym odwołaniem Sąd nie dostosował się do orzeczenia Trybunału w wyroku w sprawie "Comitato Venezia vuole vivere" z dnia 9 czerwca 2011 r., zgodnie z którym decyzja Komisji musi "zawierać w sobie wszystkie elementy istotne do jej wykonania przez władze krajowe". Chociaż decyzja nie zawierała wszystkich elementów istotnych do jej wykonania przez władze krajowe, Sąd nie stwierdził żadnych nieprawidłowości metody przyjętej przez Komisję w spornej decyzji, co w konsekwencji naruszyło prawo.
Zgodnie z przytoczonymi przez Trybunał w wyroku w sprawie "Comitato Venezia vuole vivere" zasadami dotyczącymi odzyskania pomocy to do państwa członkowskiego, a nie do konkretnego beneficjenta, należy wykazanie w indywidualnym przypadku wystąpienia przesłanek art. 107 ust. 1 TFUE. W niniejszym wypadku Komisja w spornej decyzji nie wyjaśniła jednak "szczegółowych zasad" takiej analizy. W konsekwencji Republika Włoska, nie dysponując w celu zwrotu elementami istotnymi do wykazania, że przyznane ulgi stanowią dla beneficjentów pomoc państwa, postanowiła - w drodze ustawy nr 228 z dnia 24 grudnia 2012 r. (art. 1 ust. 351 i nast.) - wbrew orzecznictwu wspólnotowemu odwrócić ciężar dowodu. Wykazanie, że rozpatrywane ulgi nie zakłócają konkurencji ani nie wpływają na handel między państwami członkowskimi, zdaniem ustawodawcy włoskiego nie spoczywa na państwie, lecz na przedsiębiorstwach otrzymujących pomoc w postaci zwolnienia ze składek na ubezpieczenie społeczne, a jeżeli dowód ten nie zostanie przeprowadzony, obowiązuje domniemanie, że udzielona ulga może zakłócać konkurencję i wpływać na handel między państwami członkowskimi. Wszystko to jest w oczywisty sposób sprzeczne z zasadami wyrażonymi przez Trybunał w wyroku w sprawie "Comitato Venezia vuole vivere".
