Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 maja 2012 r. w sprawie T-580/10 Harald Wohlfahrt przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 27 lipca 2012 r. przez Haralda Wohlfahrta(Sprawa C-357/12 P)
(2012/C 287/55)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 22 września 2012 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Harald Wohlfahrt (przedstawiciele: adwokaci M. Loschelder i V. Schoene)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), następnie OHIM, Ferrero SpA
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
OHIM i Sąd odmówili rejestracji zgłoszonego przez skarżącego a obecnie wnoszącego odwołanie znaku towarowego "Kindertraum" dla towarów należących do klas 16 i 28 w związku ze sprzeciwem wniesionym przez podmiot popierający żądania strony pozwanej w pierwszej instancji, będący właścicielem wcześniejszego, zarejestrowanego m.in. dla towarów należących do tych klas słownego włoskiego znaku towarowego "kinder".
Wnoszący odwołanie podnosi 3 zarzuty:
Pierwszy zarzut odwołania: Naruszenie art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009(1)
Sąd stwierdził, że nie ma znaczenia czy znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie, który w chwili wydania decyzji w przedmiocie sprzeciwu był zarejestrowany już od 8 lat jest używany czy też nie. Zgodnie z art. 42 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z jego art. 42 ust. 2 używanie znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie powinno zostać udowodnione jedynie wtedy gdy w chwili publikacji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego znak ten był zarejestrowany już od co najmniej pięciu lat. Wnoszący odwołanie twierdzi, że takie stanowisko stoi w sprzeczności z celem wymogu używania, który powinien zapewnić, iż po upływie 5-letniego okresu ochronnego nie można oprzeć żadnego prawa na nieużywanym wcześniejszym znaku towarowym. Występująca w art. 42 rozporządzenia nr 207/2009 luka powinna, wbrew stanowisku Sądu, zostać uzupełniona w drodze wykładni celowościowej poprzez posłużenie się niemieckimi lub włoskimi przepisami o znakach towarowych. Również art. 42 rozporządzenia kładłby w takiej sytuacji nacisk na aspekt używania w chwili zakończenia postępowania w sprawie sprzeciwu.
Drugi zarzut odwołania: Naruszenie art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009, nadużycie prawa w związku ze znakiem towarowym, na który powołano się w sprzeciwie
Izba Odwoławcza nie wypowiedziała się w przedmiocie zarzutu wnoszącego odwołanie, że zgłoszenie włoskiego znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie miało charakter nadużycia prawa. Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd postąpił niesłusznie niedopuszczając zarzutu nadużycia prawa. Zarzut ten jest objęty zakresem prawa Unii i w efekcie wspólnotowego prawa znaków towarowych. Jest on w rozpatrywanym przypadku skuteczny, ponieważ zachowanie wnoszącej sprzeciw miało na celu ustanowienie, za pomocą nieużywanych znaków towarowych, niepopartego żadnym interesem, który zasługiwałby na ochronę pod względem ekonomicznym zakazu używania słowa "kinder".
Trzeci zarzut odwołania: Błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
Sąd niesłusznie uznał, że w przypadku znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie i zgłoszonego znaku towarowego istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Sąd dokonał najpierw błędnej oceny argumentów wnoszącego odwołanie i niesłusznie przyjął, że wnoszący odwołanie nie kwestionuje ustalenia Izby Odwoławczej, iż kolidujące ze sobą znaki towarowe są podobne. W rzeczywistości zakwestionował on jednak to ustalenie. Jego zdaniem, wspomniane znaki towarowe nie są podobne, ponieważ element "kinder" w znaku towarowym, na który powołano się w sprzeciwie wykazuje w każdym razie mały stopień charakteru odróżniającego.
______(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).
