Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2010 r. - Niderlandy przeciwko Komisji(Sprawa T-29/10)
(2010/C 80/63)
(Dz.U.UE C z dnia 27 marca 2010 r.)
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels i Y. de Vries, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie nr C 10/2009 (ex N 138/2009) - Niderlandy, pomoc dla ING Groep N. V.;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że określone środki podjęte przez Niderlandy w odniesieniu do ING Groep N. V. stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, która w pewnych warunkach jest zgodna ze wspólnym rynkiem. Zgodnie z tą decyzją zmiana warunków spłaty w odniesieniu do dokapitalizowania w wysokości 5 mld EUR stanowi dodatkową pomoc.
Skarga skierowana jest przeciwko art. 2 ust. 1 decyzji, który opiera się na ustaleniu Komisji, że zmiana warunków spłaty w odniesieniu do dokapitalizowania w wysokości 5 mld EUR stanowi pomoc państwa.
Po pierwsze, decyzja narusza art. 107 TFUE, w zakresie w jakim Komisja stwierdza w niej, że dostosowanie warunków spłaty udziału w kapitale podstawowym ING w wysokości 2 mld EUR stanowi dodatkową pomoc państwa na rzecz ING. Komisja niesłusznie uznała dostosowanie warunków spłaty za pomoc państwa z następujących powodów:
– Jeżeli mowa o pomocy państwa, polega ona zgodnie z decyzją na istotnym udziale w kapitale podstawowym ING; zmiana warunków spłaty tej pomocy nie może stanowić pomocy, którą należałoby dodać do tego udziału,
– Komisja powinna była uwzględnić dostosowanie warunków spłaty w ramach swojej oceny udziału w kapitale podstawowym, a nie oceniać odrębnie.
– Komisja mogła wprawdzie zbadać odrębnie dostosowanie warunków spłaty w świetle przepisów o pomocy państwa, ale popełniła przy tym szereg błędów.
– Komisja w swojej ocenie nie uwzględniła, że dostosowanie warunków spłaty miało na celu również doprowadzenie do tego, by warunki te były zgodne z rynkowymi warunkami spłaty.
Po drugie, decyzja narusza obowiązek staranności, ponieważ Komisja zaniechała zbadania istotnych okoliczności faktycznych.
Po trzecie, decyzja narusza obowiązek uzasadnienia, ponieważ Komisja nie uzasadniła wystarczająco swojego stwierdzenia, że dostosowanie warunków spłaty stanowi dodatkową pomoc.
