Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2009 r. - Rusal Armenal przeciwko Radzie(Sprawa T-512/09)
(2010/C 80/49)
(Dz.U.UE C z dnia 27 marca 2010 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Rusal Armenal ZAO (przedstawiciel: B. Ewtimow, adwokat)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 925/2009 z dnia 24 września 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej;
– obciążenie Rady kosztami postępowania oraz kosztami związanymi z postępowaniem.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca zwraca się o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 925/2009 z dnia 24 września 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej
(zwane dalej "zaskarżonym rozporządzeniem") (Dz.U. L 262, s. 1) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi pięć wskazanych niżej zarzutów naruszenia prawa, spośród których jeden oparty jest na wpadkowej ekscepcji niezgodności z prawem.
W ramach pierwszego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja oraz Rada naruszyły art. 2 ust. 1-6 rozporządzenia podstawowego(1) oraz art. 2 ust. 1 i 2 porozumienia o wdrożeniu art. VI układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (zwanego dalej "porozumieniem antydumpingowym") w ten sposób, że w odniesieniu do skarżącej ustaliły wartość normalną w oparciu o dane pochodzące z podobnego państwa trzeciego, dokonując tym samym ustaleń dotyczących dumpingu, a także kumulacji, szkody i związku przyczynowego w sprawie przywozu z Armenii, które dotknięte były istotnym błędem. Zdaniem skarżącej, Rada i Komisja powinny były ustalić w odniesieniu do skarżącej wartość normalną na podstawie własnych danych skarżącej dotyczących Armenii, a nie w oparciu o art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.
Skarżąca twierdzi następnie, że dla potrzeb merytorycznej oceny pierwszego zarzutu Sąd powinien na podstawie art. 277 TFEU (dawny art. 241 WE) orzec na zasadzie wpadkowej, że art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie ma względem skarżącej zastosowania w zakresie, w jakim przepis ten stanowił podstawę prawną dla zastosowania metodologii opartej na odwołaniu się do danych dotyczących podobnego państwa, która posłużyła do ustalenia w zaskarżonym rozporządzeniu wartości normalnej w odniesieniu do skarżącej. Skarżąca podnosi wpadkową ekscepcję niezgodności z prawem, ponieważ w jej przekonaniu jest ona uprawniona do odniesienia korzyści z sądowej kontroli zastosowania względem niej art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego a także, iż jej interes został naruszony wskutek ustaleń w przedmiocie wartości normalnej dokonanych w zaskarżonym rozporządzeniu, których podstawę prawną stanowi art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem skarżącej należy orzec, że ten ostatni przepis nie może być stosowany, ponieważ jego zastosowanie względem skarżącej narusza postanowienia art. 2 ust. 1 i 2 porozumienia antydumpingowego, które Unia Europejska zamierzała wdrożyć jako zobowiązania wielostronne do prawa unijnego i które stanowią część traktatów, na których Unia jest oparta i wiążą one Radę oraz Komisję zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości.
W ramach drugiego zarzutu skarżąca twierdzi, że nawet gdyby przyjąć, że instytucje nie naruszyły przepisów art. 2 ust. 1-6 rozporządzenia podstawowego ani postanowień porozumienia antydumpingowego, naruszyły one jednak art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, a także niesłusznie odmówiły zastosowania względem skarżącej traktowania zgodnego z zasadami gospodarki rynkowej, jak również popełniły szereg oczywistych błędów w ocenie stanu faktycznego dokonanej dla potrzeb zastosowania art. 2 ust. 7 lit. c).
W ramach trzeciego zarzutu skarżąca twierdzi, że instytucje naruszyły art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz popełniły oczywisty błąd w ocenie poprzez brak wyłączenia Armenii z rzekomego przywozu dumpingowego oraz, w tym kontekście, nieuwzględnienie zasadniczych zmian w działalności produkcyjnej Armenii w latach 2004-2006 oraz problemów jakościowych odnośnych produktów armeńskich w okresie ponownego uruchomienia oraz ponownego dostosowania działań produkcyjnych w roku 2007, gdy trwało dochodzenie.
W ramach czwartego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja przy dokonywaniu oceny oraz sporządzaniu uzasadnienia odrzucenia oferty cenowej złożonej przez skarżącą przy równoczesnym przyjęciu - w podobnych okolicznościach - oferty cenowej złożonej przez brazylijskiego producenta będącego eksporterem naruszyła podstawową zasadę prawną nakazującą równe traktowanie i zakazującą dyskryminacji, jak również popełniła oczywiste błędy w ocenie.
W ramach piątego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła podstawową zasadę prawa Unii Europejskiej, jaką jest zasada dobrych rządów, tym samym naruszając istotny wymóg proceduralny poprzez publiczne i bezpośrednie wskazanie skarżącej, wskazanie spornego dochodzenia antydumpingowego, gdy było ono w toku oraz wywieranie wpływu na instytucje odpowiedzialne za dochodzenie antydumpingowe w celu skłonienia ich do nałożenia ceł antydumpingowych na skarżącą.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, s. 1).
