Odwołanie wniesione w dniu 4 grudnia 2009 r. przez Komisję Europejską od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. w sprawie T-183/07, Polska przeciwko Komisji(Sprawa C-504/09 P)
(2010/C 51/29)
Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 27 lutego 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: E. Kružíková, E. White, K. Herrmann, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Rzeczpospolita Polska, Republika Węgierska, Republika Litewska, Republika Słowacka
Żądania
– uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. w sprawie T-183/07,
– obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie na poparcie swoich żądań podnosi cztery zarzuty oparte, po pierwsze, na przekroczeniu przez Sąd swych uprawnień kontrolnych i naruszeniu procedury wpływających niekorzystnie na interesy Komisji; po drugie, na naruszeniu art. 9 ust.3 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE(1); po trzecie na błędnej interpretacji zakresu obowiązku uzasadnienia decyzji ustanowionego w art. 296 TFUE, oraz, po czwarte, na błędzie prawnym w zakresie w jakim Sąd uznał za nierozdzielne art. 1 ust.1, art.2 ust.1 oraz art. 3 ust.1 od pozostałych przepisów zaskarżonej decyzji i w konsekwencji uznał ją za nieważną w całości.
W ramach pierwszego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd uznał za dopuszczalny zarzut przekroczenia uprawnień przez Komisję podniesiony przez stronę skarżącą dopiero na etapie repliki z naruszeniem art. 48 ust.2 regulaminu postępowania. Ponadto, Sąd sam określając do jakich przepisów prawa wspólnotowego odnosi się drugi zarzut skargi przekroczył zakres swej kontroli sądowej.
W ramach drugiego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, iż Sąd popełnił błąd prawny w interpretacji zakresu i sposobu wykonywania uprawnień Komisji przyznanych jej w art. 9 ust.3 Dyrektywy 2003/87/WE. Zarzut ten dzieli się na dwie części.
Wnosząca odwołanie podnosi w ramach pierwszej części tego zarzutu, iż Sąd stwierdziwszy brak uprawnienia Komisji do stosowania przy kontroli notyfikowanych jej KPRU II z kryteriami Załącznika III Dyrektywy 2003/87/WE zweryfikowanych danych CO2 pochodzących z tego samego źródła (CITL) dla wszystkich Państw Członkowskich za ten sam okres (rok 2005) oraz do oparcia jej decyzji na prognozach rozwoju PKB w okresie 2005-2010 opublikowanych w tym samym okresie dla wszystkich Państw Członkowskich dokonał błędnej interpretacji art. 9 ust.3 Dyrektywy 2003/87/WE z naruszeniem zasady równego traktowania.
W ramach drugiej części tego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, iż Sąd negując prawo Komisji do niewykorzystania przy ocenie KPRU II danych użytych przez dane Państwo Członkowskie oraz do wskazania w jej decyzji odrzucającej KPRU II i przyjętej na podstawie art. 9 ust.3 Dyrektywy 2003/87/WE maksymalnego poziomu całkowitej ilości uprawnień, którą Państwo Członkowskie może rozdzielić, błędnie zinterpretował art. 9 ust.3 Dyrektywy 2003/87/WE wskutek pominięcia jej celu i przedmiotu.
Zdaniem wnoszącej odwołanie kontrola a priori KPRU II na podstawie art. 9 ust.3 Dyrektywy 2003/87/WE ma na celu umożliwić realizację jej celu tj. wpierać zmniejszenie gazów cieplarnianych w efektywny pod względem kosztów oraz skuteczny gospodarczo sposób oraz zapewnić prawidłowe funkcjonowanie systemu wspólnotowego handlu uprawnieniami. O ile prawo do wydania decyzji odrzucającej KPRU II jest ograniczone czasowo, o tyle sposób wykonywania przez Komisję jej uprawnień kontrolnych na podstawie art. 9 ust.3 zdanie pierwsze Dyrektywy 2003/87/WE należy interpretować biorąc pod uwagę cel całego postępowania kontrolnego tj. zapewnienie, iż jedynie KPRU II zgodne z kryteriami Załącznika III w tym, w szczególności tymi ustanowionymi w pkt. 1-3, mogą stać się ostateczne i stanowić podstawę dla Państw Członkowskich do wydania ich decyzji w sprawie całkowitych ilości uprawnień do rozdzielenia.
W ramach trzeciego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, iż Sąd stanowiąc, że Komisja powinna była wyjaśnić na ramach zaskarżonej decyzji dlaczego dane użyte w KPRU II Rzeczpospolitej Polskiej były "mniej wiarygodne" omieszkał uwzględnić całą treść uzasadnienia zawartego w motywie 5 zaskarżonej decyzji i, w każdym bądź razie, przekroczył zakres obowiązku uzasadnienia ustanowionego art. 296 TFUE.
W ramach czwartego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd w błędny sposób zastosował przesłankę rozdzielności przepisów zaskarżonej decyzji stwierdzając, że ustępy 2-5 jej artykułów 1 i 2 odnoszące się do niezgodności KPRU II z innymi kryteriami Załącznika III Dyrektywy jak ich ustępy pierwsze nie są od nich rozdzielne. Błędna analiza Sądu doprowadziła do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości.
______
(1) Dz. U. L. 275, str. 32; Polskie wydanie specjalne Rozdział 15 Tom 07 str. 631 - 646
