P6_TC1-COD(2008)0062 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 grudnia 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/…/WE wprowadzającej ułatwienia w transgranicznym egzekwowaniu prawa dotyczącego bezpieczeństwa drogowego.

P6_TC1-COD(2008)0062

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 grudnia 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE wprowadzającej ułatwienia w transgranicznym egzekwowaniu prawa dotyczącego bezpieczeństwa drogowego

(Dz.U.UE C z dnia 23 lutego 2010 r.)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71 ust. 1 lit. c),

uwzględniając wniosek Komisji,

║

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów⁽²⁾,

uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych⁽³⁾, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu⁽⁴⁾, a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia Europejska prowadzi politykę mająca na celu poprawę bezpieczeństwa drogowego, przyjmując za cel zmniejszenie liczby ofiar śmiertelnych, rannych oraz strat materialnych. Spójne egzekwowanie kar nakładanych na sprawców przestępstw i wykroczeń drogowych, które uznawane są za znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego, jest ważnym narzędziem w dążeniu do tego celu.

(2) Jednakże z powodu braku odpowiednich mechanizmów sankcje w postaci kar pieniężnych za niektóre wykroczenia drogowe często nie są egzekwowane, jeżeli przestępstwo lub wykroczenie popełnione zostało z udziałem pojazdu zarejestrowanego w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym popełniono wykroczenie.

(3) W celu polepszenia bezpieczeństwa drogowego w całej Unii Europejskiej oraz zapewnienia równego traktowania sprawców zamieszkałych i niezamieszkałych w państwie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, egzekwowanie prawa powinno być ułatwione niezależnie od tego, w jakim państwie członkowskim zarejestrowany jest pojazd, z udziałem którego popełniono przestępstwo bądź wykroczenie. W tym celu powinien zostać utworzony system transgranicznej wymiany informacji.

(4) System taki ma szczególne znaczenie w związku z przestępstwami i wykroczeniami drogowymi rejestrowanymi przez automatyczne urządzenia, jak nadmierna prędkość lub niezatrzymanie się na czerwonym świetle, w przypadku których tożsamość sprawcy wykroczenia nie może być natychmiast ustalona. Jest on również użyteczny z punktu widzenia postępowania w sprawie wykroczeń i przestępstw, w ramach którego konieczne może być sprawdzenie szczegółowych informacji dotyczących rejestracji pojazdu w przypadku zatrzymania pojazdu. Dotyczy to zwłaszcza jazdy pod wpływem alkoholu.

(5) Objęcie tym systemem określonych typów przestępstw lub wykroczeń drogowych powinno odzwierciedlać powodowany przez nie poziom zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, a system powinien obejmować przestępstwa i wykroczenia, które kwalifikowane są jako przestępstwa i wykroczenia drogowe w prawie wszystkich państw członkowskich. W związku z tym należy przewidzieć przepisy dotyczące nadmiernej prędkości, jazdy pod wpływem alkoholu, niestosowania pasów bezpieczeństwa oraz niezatrzymania się na czerwonym świetle. Komisja będzie w dalszym ciągu kontrolowała sytuację w całej UE w zakresie innych wykroczeń i przestępstw drogowych o poważnych skutkach dla bezpieczeństwa drogowego. Po przedstawieniu sprawozdania z wykonania niniejszej dyrektywy dwa lata po jej wejściu w życie Komisja, w razie potrzeby, powinna zaproponować przegląd dyrektywy pod kątem ewentualnego włączenia do zakresu jej stosowania innych kategorii przestępstw i wykroczeń drogowych.

(6) W celu zagwarantowania wystarczającego poziomu bezpieczeństwa drogowego i zapewnienia, że stosowane kary pieniężne były współmierne Komisja powinna organizować debaty z państwami członkowskimi w sprawie wprowadzenia zharmonizowanych i ustalonych na konkretnym poziomie kar pieniężnych za przestępstwa i wykroczenia drogowe, a także powinna zachęcać do wymian najlepszych wzorców postępowania pomiędzy państwami członkowskimi.

(7) W celu zapewnienia skuteczności systemu egzekwowania prawa, powinien on obejmować etapy począwszy od wykrycia przestępstwa lub wykroczenia do wysłania posiadaczowi dowodu rejestracyjnego odnośnego pojazdu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia drogowego, opartego na standardowym formularzu. Po wydaniu ostatecznej decyzji zastosowanie może mieć decyzja ramowa Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym⁽⁵⁾. Jeżeli nie można zastosować tej decyzji ramowej, np. ponieważ decyzje nakładające karę nie wchodzą w zakres prawa karnego, należy mimo to zapewnić skuteczność kar innymi środkami ich wykonywania. Należy wprowadzić minimalne wymogi dotyczące zawiadomień o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia, w tym formularzy odwoławczych, oraz większej zgodności metod wysyłania ich, tak aby transgraniczne egzekwowanie prawa dokonywało się w bardziej wiarygodny i skuteczny sposób.

(8) Następnie należy niezwłocznie przeprowadzić transgraniczną wymianę informacji za pośrednictwem narzędzi elektronicznych. W tym celu pożądane jest stworzenie bezpiecznych wspólnotowych sieci elektronicznych umożliwiających wymianę informacji w bezpiecznych warunkach i zapewniających zachowanie poufności przekazywanych danych.

(9) Z uwagi na fakt, że dane związane z identyfikacją sprawcy wykroczenia są danymi osobowymi, państwa członkowskie muszą podjąć środki niezbędne do zagwarantowania zgodności z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych⁽⁶⁾. Sprawcę powinno informować się odpowiednio w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia o przysługujących mu prawach do dostępu do danych, wprowadzania w nich zmian i usuwania danych oraz o maksymalnym zgodnym z prawem okresie przechowywania tych danych.

(10) Danych gromadzonych na mocy niniejszej dyrektywy, niezależnie od tymczasowego charakteru ich przechowywania, nie należy w żadnym przypadku wykorzystywać do celów innych niż te, które służą postępowaniu w sprawie przestępstw lub wykroczeń zagrażających bezpieczeństwu na drogach. Komisja i państwa członkowskie powinny w związku z tym dostarczyć gwarancji w zakresie przetwarzania danych osobowych i zarządzania wspólnotową siecią elektroniczną, które pozwolą uniknąć wykorzystywania gromadzonych danych w celach innych niż właściwe dla bezpieczeństwa drogowego.

(11) W dziedzinie kontroli bezpieczeństwa drogowego państwa członkowskie powinny ujednolicić stosowane przez siebie metody w celu wypracowania praktyk porównywalnych na skalę UE. W każdym państwie członkowskim należy opracować podstawowe normy dotyczące praktyk kontrolnych.

(12) W przyszłości należy także ujednolicić urządzenia techniczne służące kontroli bezpieczeństwa drogowego w celu zapewnienia spójności środków kontroli pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi. Dokonanie takiej harmonizacji technicznej powinno zostać zaproponowane przez Komisję podczas przeglądu przewidzianego w art. 14.

(13) Komisja i państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie konieczne środki w celu informowania obywateli UE o wdrażaniu niniejszej dyrektywy i uwrażliwienia ich na tę kwestię. Odpowiednie informacje na temat konsekwencji nieprzestrzegania przepisów w dziedzinie bezpieczeństwa na drogach mogą mieć zapobiegawczy wpływ w fazie poprzedzającej przekazywanie uprawnień do egzekwowania kar.

(14) Komisja powinna skoncentrować się w przyszłości na wprowadzaniu ułatwień w transgranicznym egzekwowaniu prawa dotyczącego ruchu drogowego, zwłaszcza w odniesieniu do wykroczeń i przestępstw wiążących się z poważnymi wypadkami drogowymi.

(15) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji⁽⁷⁾.

(16) W szczególności Komisja powinna otrzymać uprawnienia do przyjęcia środków dotyczących dostosowania załącznika. Ponieważ środki te mają ogólny zasięg i służą zmianom innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(17) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ułatwienia transgranicznego egzekwowania prawa dotyczącego bezpieczeństwa drogowego, nie może zostać osiągnięty w wystarczający sposób przez państwa członkowskie i ze względu na skalę i efekty działania może być skuteczniej osiągnięty na szczeblu wspólnotowym, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności ustanowioną w wymienionym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Rozdział  I

Przepisy ogólne

Artykuł  1

Przedmiot i zakres

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia system mający na celu ułatwienie transgranicznego egzekwowania kar za następujące przestępstwa i wykroczenia drogowe:

a) nadmierna prędkość;

b) jazda pod wpływem alkoholu;

c) niestosowanie basów bezpieczeństwa;

d) niezatrzymanie się na czerwonym świetle.

2. Dyrektywa ta ma zastosowanie, o ile kara, która ma zostać nałożona za dane przestępstwo lub wykroczenie, ma charakter pieniężny lub obejmuje karę pieniężną.

Artykuł  2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "posiadacz" oznacza osobę będącą posiadaczem dowodu rejestracyjnego danego pojazdu z uwzględnieniem motocykli;

b) "państwo popełnienia przestępstwa lub wykroczenia" oznacza państwo członkowskie, w którym zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie;

c) "państwo zamieszkania" oznacza państwo członkowskie, w którym zarejestrowany jest pojazd, z którego udziałem zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie;

d) "właściwy organ" oznacza jeden punkt kontaktowy w każdym państwie członkowskim odpowiedzialny za ułatwianie wdrażania niniejszej dyrektywy;

e) "organ centralny " oznacza organ odpowiedzialny za zapewnienie ochrony danych w każdym państwie członkowskim;

f) "ostateczna decyzja administracyjna" oznacza ostateczną decyzję wymagającą zapłaty kary pieniężnej, inną niż decyzja objęta definicją z art. 1 decyzji ramowej 2005/214/WSiSW;

g) "nadmierna prędkość" oznacza przekroczenie ograniczeń prędkości obowiązujących na danej drodze lub dla danego pojazdu w państwie, w którym zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie;

h) "jazda pod wpływem alkoholu" oznacza prowadzenie pojazdu przez kierowcę, u którego poziom alkoholu we krwi przekracza maksymalny dopuszczalny poziom obowiązujący w państwie, w którym zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie;

i) "niestosowanie pasów bezpieczeństwa" oznacza niedostosowanie się do wymogu zapięcia pasów bezpieczeństwa lub systemów mocowania dla dzieci, w przypadkach, gdy korzystanie z tego wyposażenia jest obowiązkowe zgodnie z dyrektywą Rady 91/671/EWG⁽⁸⁾ lub z prawem krajowym w państwie, w którym zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie;

j) "niezatrzymanie się na czerwonym świetle" oznacza wykroczenie przejazdu na czerwonym świetle, zgodnie z jego definicją w prawie państwa, w którym zostało popełnione wykroczenie.

Artykuł  3

Wytyczne w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego na terytorium Unii

1. W celu realizacji polityki bezpieczeństwa drogowego zmierzającej do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony ogółu użytkowników dróg w UE oraz z uwzględnieniem różnorodnych warunków na terytorium UE państwa członkowskie podejmują działania bez uszczerbku dla bardziej restrykcyjnych polityk i przepisów prawnych celem zapewnienia minimalnego zestawu wytycznych w zakresie bezpieczeństwa drogowego w zakresie niniejszej dyrektywy. W dążeniu do realizacji tego celu Komisja przyjmuje wytyczne dotyczące bezpieczeństwa na drodze obejmujące całą UE zgodne z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 13 ust. 2. Wytyczne te są zgodne z minimalnymi wytycznymi określonymi w niniejszym artykule.

2. W odniesieniu do prędkości zachęca się do wykorzystywania automatycznych urządzeń kontrolnych na autostradach, drogach drugorzędnych i drogach miejskich w szczególności na tych odcinkach sieci dróg, na których liczba wypadków wynikających z nadmiernej prędkości jest wyższa od średniej.

Zalecenia przyjęte w ramach przedmiotowych wytycznych zmierzają do zwiększenia o 30 % liczby kontroli prędkości przeprowadzanych za pomocą automatycznych urządzeń kontrolnych w państwach członkowskich, gdzie liczba ofiar śmiertelnych na drogach jest wyższa od średniej unijnej, a spadek liczby ofiar śmiertelnych na drogach od 2001 r. jest niższy od średniej unijnej. Zapewnia się objęcie całego terytorium każdego państwa członkowskiego.

3. W odniesieniu do jazdy pod wpływem alkoholu państwa członkowskie zapewniają przede wszystkim kontrole w miejscach i w czasie, w których często nie przestrzega się przepisów w tym zakresie, zwiększając tym samym ryzyko wypadku.

Państwa członkowskie dopilnowują, by rocznie co najmniej 30 % kierowców zostało poddanych tego typu kontroli.

4. W odniesieniu do stosowania pasów bezpieczeństwa państwa członkowskie, w których pasów bezpieczeństwa używa poniżej 70 % użytkowników dróg, przeprowadzają intensywne akcje kontrolne przez co najmniej sześć tygodni w roku przede wszystkim w miejscach i w czasie, w których często nie przestrzega się przepisów w tym zakresie.

5. W odniesieniu do niezatrzymywania się na czerwonym świetle automatyczne urządzenia kontrolne powinny być w większym stopniu wykorzystywane na skrzyżowaniach, na których często nie przestrzega się przepisów i na których liczba wypadków przekracza średnią wypadków wynikających z niezatrzymania się na czerwonym świetle.

6. Wytyczne zawierają zalecenie w sprawie wymiany dobrych praktyk między państwami członkowskimi, a zwłaszcza udzielenia przez państwa bardziej zaawansowane pod względem kontroli automatycznych pomocy technicznej państwom członkowskim, które o taką pomoc się zwrócą.

Rozdział  II

Przepisy ułatwiające transgraniczne egzekwowanie prawa

Artykuł  4

Procedura wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi

1. W przypadku, gdy przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione w danym państwie członkowskim z udziałem pojazdu zarejestrowanego w innym państwie członkowskim oraz gdy kara nie została wyegzekwowana a sprawa zamknięta bezpośrednio przez właściwy organ odpowiedzialny za ściganie wykroczeń w państwie, w którym przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione, właściwy organ w tym państwie wysyła numer rejestracyjny pojazdu i informację dotyczącą miejsca i daty popełnienia przestępstwa lub wykroczenia właściwemu organowi w tym innym państwie członkowskim lub w państwie zamieszkania, jeżeli jego ustalenie jest możliwe. Dokonuje tego w tych samych okolicznościach i na takich samych warunkach, na jakich wykroczenie to byłoby ścigane, gdyby zostało popełnione z udziałem pojazdu zarejestrowanego na własnym terytorium danego państwa członkowskiego.

2. Właściwy organ w państwie zamieszkania przekazuje bezzwłocznie następujące informacje wyłącznie właściwemu organowi w państwie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia:

a) marka i model pojazdu o danym numerze rejestracyjnym;

b) w przypadku, gdy posiadacz dowodu rejestracyjnego danego pojazdu jest osobą fizyczną, nazwisko, adres, data i miejsce urodzenia;

c) w przypadku, gdy posiadacz dowodu rejestracyjnego danego pojazdu jest osobą prawną, nazwa i adres.

3). Wymiana informacji dotyczących danych osobowych i swobodny przepływ danych w tym kontekście odbywa się zgodnie z dyrektywą 95/46/WE. Właściwy organ drugiego państwa członkowskiego nie przechowuje informacji przesłanych przez państwo popełnienia wykroczenia. Informację tą przesyła się jedynie dla potrzeb niniejszej dyrektywy, a po zakończeniu postępowania muszą one zostać w całości usunięte w możliwy do udowodnienia sposób.

Artykuł  5

Korzystanie z sieci elektronicznej

1. Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia prowadzenia wymiany informacji opisanej w art. 4 za pośrednictwem narzędzi elektronicznych. W tym celu państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić utworzenie opartej na wspólnych zasadach bezpiecznej wspólnotowej sieci elektronicznej, nie później niż w ciągu 12 miesięcy od upływu terminu wskazanego w art. 15 ust. 1.

2. Komisja przyjmuje wspólne zasady dotyczące wdrażania ust. 1 przed upływem terminu wskazanego w art. 15 ust. 1, zgodnie z procedurą regulacyjna połączoną z kontrolą przewidzianą w art. 13 ust. 2.

Wspólne zasady obejmują w szczególności następujące kwestie:

a) format danych podlegających wymianie;

b) procedury techniczne dotyczące elektronicznej wymiany danych pomiędzy państwami członkowskimi gwarantujące bezpieczeństwo i poufność przekazywanych danych;

c) zasady bezpieczeństwa i ochrony danych osobowych, tak aby uniknąć wykorzystania danych w celach innych niż te, dla których są przeznaczone.

Artykuł  6

Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia

1. Po otrzymaniu informacji przewidzianej w art. 4 ust. 2 organ, który w państwie członkowskim popełnienia przestępstwa lub wykroczenia jest odpowiedzialny za ściganie przestępstw lub wykroczeń objętych zakresem niniejszej dyrektywy, wysyła posiadaczowi zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia. Zawiadomienie sporządzane jest w oparciu o formularz przedstawiony w załączniku.

2. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia zawiera co najmniej przedmiot zawiadomienia, nazwę organu uprawnionego do egzekwowania kar pieniężnych, nazwę właściwego organu odpowiedzialnego za wykonanie niniejszej dyrektywy i opis istotnych szczegółów związanych z danym przestępstwem lub wykroczeniem. Zawiera ono również wysokość kary pieniężnej, informacje o najprostszych procedurach płatności, terminie płatności, a także informację o możliwościach odwołania się od decyzji nakładającej karę pieniężną oraz o procedurze, zgodnie z którą należy postępować w przypadkach sporu i odwołania się.

3. Kara pieniężna nałożona na mocy niniejszej dyrektywy jest niedyskryminująca ze względu na przynależność państwową i nakładana zgodnie z prawem państwa, w którym popełniono przestępstwo lub wykroczenie.

4. W zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia informuje się posiadacza o konieczności wypełnienia w określonym terminie formularza odpowiedzi w przypadku, gdy nie zamierza on zapłacić kary.

Informuje się również posiadacza, że każda odmowa zapłaty zostanie przekazana właściwemu organowi państwa zamieszkania w celu wykonania decyzji.

5. W zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia posiadacz informowany jest, iż jego dane osobowe będą przetwarzane zgodnie z dyrektywą 95/46/WE oraz o przysługującym mu prawie do dostępu do danych oraz do występowania o ich korektę i usunięcie, które określone zostało w art. 11 niniejszej dyrektywy.

6. Jeżeli posiadacz nie prowadzi pojazdu w momencie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, dostarcza on szczegółowych informacji o tożsamości kierowcy zgodnie z prawem państwa zamieszkania. Powyższe nie ma zastosowania w przypadku istnienia między co najmniej dwoma państwami członkowskimi umowy, której celem jest rozwiązanie problemów wynikających z zastosowania niniejszego artykułu.

7. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia powinno zostać skierowane do posiadacza w języku urzędowym lub w językach urzędowych państwa zamieszkania, określonych przez to państwo.

8. Komisja może dostosować formularz zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia w celu uwzględnienia zamian technicznych. Środki te, mające na celu zmianę elementów technicznych innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 13 ust. 2.

9. Dla celów niniejszej dyrektywy nie nakłada się kary pieniężnej w odniesieniu do przestępstwa lub wykroczenia popełnionego przed datą wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

Artykuł  7

Postępowanie w sprawie przestępstw lub wykroczeń drogowych

1. W przypadku gdy kara pieniężna nie zostaje zapłacona i gdy wyczerpano już wszystkie procedury stosowane w przypadku sporu lub odwołania się, zastosowanie ma decyzja ramowa 2005/214/WSiSW w odniesieniu do kar pieniężnych, o których jest mowa w art. 1 tej decyzji ramowej.

2. W przypadkach braku zapłaty określonych w ust. 1, które jednakże dotyczą kar pieniężnych nieobjętych zakresem tej decyzji ramowej, właściwy organ państwa popełnienia przestępstwa lub wykroczenia przekazuje decyzję ostateczną właściwemu organowi państwa zamieszkania w celu wykonania kary pieniężnej.

Artykuł  8

Uznawanie i wykonywanie kar pieniężnych

1. Właściwy organ państwa zamieszkania uznaje ostateczną decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej przekazane zgodnie z art. 7 ust. 2 bez żadnych dodatkowych formalności i bezzwłocznie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu jego wykonania, chyba że właściwy organ podejmie decyzję o powołaniu się na jeden z poniższych powodów nieuznania lub niewykonania decyzji:

a) zgodnie z prawem państwa zamieszkania istnieje immunitet uniemożliwiający wykonanie decyzji;

b) zainteresowany nie został poinformowany o przysługującym mu prawie do odwołania i o terminie, w którym można było z niego z korzystać.

2. Wykonanie przez właściwy organ państwa zamieszkania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej podlega prawu państwa zamieszkania w takim samym zakresie, jak kary o charakterze pieniężnym nałożone przez państwo zamieszkania.

3. Właściwy organ państwa popełnienia przestępstwa lub wykroczenia niezwłocznie informuje właściwy organ państwa zamieszkania o wszelkich decyzjach lub środkach, w wyniku których decyzja przestaje być wykonalna. Właściwy organ państwa zamieszkania zaprzestaje wykonywania decyzji bezpośrednio po powiadomieniu go o tej decyzji lub środku przez właściwy organ państwa popełnienia przestępstwa lub wykroczenia.

Artykuł  9

Informacje przekazywane przez państwo zamieszkania

Właściwy organ państwa zamieszkania bezzwłocznie informuje właściwy organ państwa popełnienia przestępstwa lub wykroczenia w jakikolwiek sposób, który pozostawia dowód na piśmie o:

a) przekazaniu decyzji właściwemu organowi;

b) każdej decyzji uzasadniającej niewykonanie decyzji oraz o jej motywach;

c) wykonaniu decyzji - bezpośrednio po zakończeniu jej wykonywania.

Artykuł  10

Organy centralne

1. Każde państwo członkowskie wyznacza organ centralny, którego zadaniem jest wspomaganie stosowania niniejszej dyrektywy.

2. Każde państwo członkowskie informuje Komisję w ciągu sześciu miesięcy od wejścia w życie niniejszej dyrektywy o nazwach i adresach organów centralnych wyznaczonych zgodnie z niniejszym artykułem.

3. Komisja przekazuje informacje określone w ust. 2 pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł  11

Prawo do dostępu do danych oraz do występowania o ich korektę i usunięcie

1. Bez uszczerbku dla prawa przysługującego osobom, których dane dotyczą, na mocy przepisów krajowych zgodnie z art. 12 lit. a) dyrektywy 95/46/WE, każda osoba ma prawo do uzyskania informacji w sprawie dotyczących jej danych osobowych zarejestrowanych w państwie zamieszkania, które zostały przekazane wnioskującemu o nie państwu członkowskiemu.

2. Bez uszczerbku dla przestrzegania wymogów proceduralnych dotyczących mechanizmów odwoływania się i dochodzenia roszczeń obowiązujących w zainteresowanych państwach członkowskich, każda zainteresowana osoba ma prawo do uzyskania sprostowania wszelkich nieprawidłowych danych osobowych lub bezzwłocznego usunięcia wszelkich danych zarejestrowanych bezprawnie.

3. Osoby, których dane dotyczą, mogą dochodzić praw wskazanych w ust. 2 wobec organu centralnego ich państwa zamieszkania.

Artykuł  12

Informacje dla kierowców w UE

1. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie działania w celu dostarczenia użytkownikom dróg niezbędnych informacji o środkach wykonawczych do niniejszej dyrektywy. Informacji tych mogą dostarczyć, obok innych organizacji, organy prewencji drogowej, organizacje pozarządowe działające w obszarze bezpieczeństwa drogowego lub kluby samochodowe.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby zasady dotyczące ograniczenia prędkości zostały umieszczone na tablicach znajdujących się na każdej autostradzie przekraczającej ich granice.

2. Komisja udostępnia na swojej stronie internetowej stronę zawierającą informację o zasadach obowiązujących w państwach członkowskich objętych zakresem niniejszej dyrektywy.

Rozdział  III

Procedura komitetu

Artykuł  13

Komitet

1. Komisję wspomaga Komitet ds. egzekwowania prawa dotyczącego bezpieczeństwa drogowego.║

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust.1 - 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Artykuł  14

Przegląd i sprawozdanie

1. Do dnia ...^(*) Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrażania niniejszej dyrektywy przez państwa członkowskie i jej skuteczności w zakresie celu zmniejszenia liczby ofiar śmiertelnych na drogach w UE.

2. Na podstawie tego sprawozdania Komisja bada możliwości rozszerzenia zakresu stosowania niniejszej dyrektywy na inne wykroczenia i przestępstwa drogowe.

3. W sprawozdaniu tym Komisja przedstawia propozycje harmonizacji urządzeń kontrolnych w oparciu o kryteria wspólnotowe i praktyki w zakresie kontroli bezpieczeństwa drogowego.

4. W sprawozdaniu tym Komisja ocenia głębiej dobrowolne zastosowanie się przez państwa członkowskie do wytycznych dotyczących bezpieczeństwa na drodze obejmujących całą UE określonych w art. 3 i rozpatruje możliwość nadania tym zaleceniom zawartym w tych wytycznych charakteru obowiązkowego. W razie konieczności Komisja przedstawia wniosek dotyczący zmiany niniejszej dyrektywy.

Rozdział  IV

Przepisy końcowe

Artykuł  15

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej dwanaście miesięcy od dnia jej wejścia w życie. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł  16

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł  17

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w ║

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
Przewodniczący	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C ....

⁽²⁾ Dz.U. C ....

⁽³⁾Dz.U. C 310 z 5.12.2008, s. 9.

⁽⁴⁾Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2008 r.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 76 z 22.3.2005, s. 16.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.1.

⁽⁸⁾ Dyrektywa Rady 91/671/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do obowiązkowego stosowania pasów bezpieczeństwa w pojazdach poniżej 3,5 tony (Dz.U. L 373 z 31.12.1991, s. 26) ║ .

^(*)Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

ZAŁĄCZNIK 

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2010.45E.149/2
• Rodzaj: Akt przygotowawczy
• Tytuł: P6_TC1-COD(2008)0062 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 grudnia 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/…/WE wprowadzającej ułatwienia w transgranicznym egzekwowaniu prawa dotyczącego bezpieczeństwa drogowego.
• Data aktu: 17/12/2008
• Data ogłoszenia: 23/02/2010