Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 30 września 2009 r. w sprawie T-174/05 Elf Aquitaine przeciwko Komisji, wniesione w dniu 15 grudnia 2009 r. przez Elf Aquitaine SA(Sprawa C-521/09 P)
(2010/C 37/35)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 13 lutego 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Elf Aquitaine SA (przedstawiciele: E. Morgan de Rivery i S. Thibault-Liger, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
– Tytułem żądania głównego:
– uchylenie w całości, na podstawie art. 256 TFUE i art. 56 protokołu nr 3 w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, orzeczenia Sądu z dnia 30 września 2009 r. w sprawie T-174/05 Elf Aquitaine SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;
– uwzględnienie żądań przedstawionych w postępowaniu w pierwszej instancji;
– w związku z tym stwierdzenie nieważności art. 1 lit. d), art. 2 lit. c), art. 3 i art. 4 pkt 9 decyzji Komisji C(2004) 4876 wersja ostateczna z dnia 19 stycznia 2005 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/37.773 - MCAA);
– Tytułem pomocniczym, uchylenie lub obniżenie, na podstawie art. 261 TFUE, grzywny w wysokości 45 mln EUR nałożonej łącznie i solidarnie na Arkemę SA i Elf Aquitaine w art. 2 lit. c) ww. decyzji Komisji na mocy przysługującego Trybunałowi nieograniczonego prawa orzekania z uwagi na obiektywne uchybienia dotyczące uzasadnienia i argumentacji orzeczenia Sądu w sprawie T-174/05, opisane w sześciu zarzutach niniejszego odwołania;
– W każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Elf Aquitaine w związku z postępowaniem przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów na poparcie swego odwołania.
W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, nie wyciągając wszystkich wniosków z represyjnego charakteru sankcji związanych z art. 101 TFUE [81 WE]. Zarzuca ona Sądowi w szczególności, że wyłączył ją w bezprawny sposób z zakresu stosowania zasady domniemania niewinności i zasady indywidualnego charakteru kar, przypisując wnoszącej odwołanie odpowiedzialność za naruszenie, którego dopuściła się jej spółka zależna, podczas gdy okoliczności faktyczne przedstawione przez wnoszącą odwołanie, przeciwnie, wskazują, iż nie dopuściła się ona osobiście żadnego naruszenia i że nie wiedziała nawet o istnieniu spornego naruszenia w chwili jego popełnienia.
W ramach zarzutu drugiego Elf Aquitaine podnosi naruszenie jej prawa do obrony wynikające z błędnej wykładni zasady słuszności i zasady równości broni. W zaskarżonym wyroku Sąd orzekł bowiem, że zasada równości broni nie została naruszona w niniejszym przypadku, ponieważ wnosząca odwołanie mogła skutecznie przedstawić swe stanowisko w toku procedury administracyjnej i że zarzuty zostały jej przedstawione po raz pierwszy w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów. Zdaniem wnoszącej odwołanie ta wykładnia jest błędna, ponieważ sprowadza się do zanegowania konieczności poszanowania prawa do obrony przysługującego wnoszącej odwołanie począwszy od etapu dochodzenia wstępnego i nie uwzględnia konieczności bezstronnego przeprowadzenia przez Komisję takiego dochodzenia - na niekorzyść, lecz również na korzyść - w stosunku do każdej osoby podejrzanej o popełnienie naruszenia.
W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że wielokrotnie naruszył prawo w zakresie obowiązku uzasadnienia. Naruszenia te dotyczą zarówno oceny treści uzasadnienia wymaganego od Komisji i jego mocy przekonywania, jak również samej treści zaskarżonego wyroku, który zawiera wiele sprzecznych twierdzeń.
W ramach zarzutu czwartego Elf Aquitaine podnosi naruszenie art. 263 TFUE [230 WE] w zakresie, w jakim Sąd przekroczył granice kontroli zgodności z prawem, zastępując swą własną oceną dotyczącą możliwości przypisania naruszenia popełnionego przez spółkę zależną spółce dominującej wadliwą i zwięzłą ocenę zawartą w decyzji Komisji.
W ramach zarzutu piątego, który składa się z czterech części, wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie przepisów dotyczących możliwości przypisania odpowiedzialności w zakresie praktyk antykonkurencyjnych. Zamiast przyjmować domniemanie odpowiedzialności spółki dominującej za działania jej spółki zależnej Sąd powinien był bowiem zbadać, czy Komisja dostarczyła dowody na konkretną ingerencję wnoszącej odwołanie w zarządzanie jej spółką zależną.
W ramach zarzutu szóstego i ostatniego wnosząca odwołanie podnosi wreszcie pomocniczo, że jeśli błędy i naruszenia popełnione przez Sąd nie doprowadzą do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, powinny one przynajmniej skłonić Trybunał do uchylenia lub obniżenia grzywny nałożonej na wnosząca odwołanie łącznie i solidarnie.
