Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 czerwca 2010 r. w sprawie T-138/09 Félix Muñoz Arraiza przeciwko OHIM i Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja, wniesione w dniu 2 sierpnia 2010 r. przez Félixa Muñoza Arraizę(Sprawa C-388/10 P)
(2010/C 301/09)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Félix Muñoz Arraiza (przedstawiciele: adwokaci J. Grimau Muñoz i J. Villamor Muguerza)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (piąta izba) z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie T-138/09 z powodu stwierdzenia w nim, że kolidujące ze sobą znaki towarowe dają się w pełni pogodzić ze zgłoszeniem wspólnotowego znaku towarowego nr 4.121.621 "Riojavina";
– obciążenie drugiej strony postępowania kosztami.
Zarzuty i główne argumenty
A. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009(1) w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Jednocześnie zarzut dotyczący tego artykułu dzieli się na dwie części:
– wypaczenie faktów, przeinaczenie wykazu towarów i usług rzeczywiście wskazanych w zgłoszeniu znaku i naruszenie orzecznictwa wyrażonego w wyroku w sprawie C-39/97(2) Canon wydanego przez Trybunał w dniu 29 września 1998 r., Dz.U. OHIM 12/98, s. 1419, pkt 23, w związku z wyrokami Trybunału z dnia 9 grudnia 1981 r. w sprawie C-193/80 i z dnia 15 października 1985 r. w sprawie C-281/83.
W ramach tej części zarzutu wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd dokonał ograniczenia wykaz towarów i usług rzeczywiście wskazanych w zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego, sprowadzając ogólną kategorię "octów" do "octu winnego", opierając to na dwóch argumentach: pierwszy polegał na uwzględnieniu definicji legalnej, pośredniej, odsyłającej i krajowej pojęcia octu wynikającej z pierwszego przepisu dodatkowego do ustawy hiszpańskiej 24/2003 w sprawie octu i wina, z pominięciem definicji legalnej i bezpośredniej w prawie wspólnotowym wynikającej z wyroków Trybunału z dnia 9 grudnia 1981 r. w sprawie C-193/80 i z dnia 15 października 1985 r. w sprawie C-281/83. Wyroki te wyraźnie wskazują, że prawo wspólnotowe definiuje ocet jako pojęcie rodzajowe, pozbawiając go wszelkich konotacji z winem. Drugi argument, na którym Sąd oparł zrównanie octu z octem winnym, polega na stwierdzeniu, że przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją wina wytwarzają zwykle ocet winny, które prowadzi do wynaturzenia faktów, ponieważ stwierdzenie to samo w sobie opiera się na zrównaniu kategorii "octu" z "octem winnym". Ponadto wyroki w sprawach C-193/80 i C-281/83 dokonują powiązania między rodzajowym charakterem octu a terytorium właściwym do dokonania porównania w ramach analizy prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Natomiast Sąd fałszuje właściwe terytorium, twierdząc, że najczęściej spożywanym i wytwarzanym "na świecie" octem jest ocet winny, chociaż właściwym terytorium jest Unia Europejska.
– nieprzestrzeganie zasad proceduralnych w zakresie przeprowadzenia postępowania dowodów i ciężaru dowodów ustanowionych w wyrokach Trybunału z dnia 14 września 1999 r. w sprawie C-375/97(3) i z dnia 4 maja 1999 r. w sprawach połączonych C-108/97 i C-109/97(4).
W ramach tej części zarzutu wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie porównania oznaczeń na podstawie niezweryfikowanego twierdzenia o powszechnej znajomości lub wysoce odróżniającym charakterze znaku towarowego "Rioja".
B. Zarzut drugi dotyczy naruszenia w drodze analogii art. 43 rozporządzenia nr 40/94(5), obecnie art. 42 rozporządzenia nr 207/2009.
Wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi ograniczenie wykazu towarów i usług rzeczywiście wskazanych z powodu oświadczenia o przyszłym sposobie używania zgłoszonego znaku towarowego, co jest możliwe wyłącznie w przypadku znaków towarowych zarejestrowanych od przynajmniej pięciu lat i z zastrzeżeniem uprzedniego przedstawienia dowodu używania zażądanego przez właściciela znaku towarowego zakwestionowanego na podstawie art. 42 ust. 2 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. (Dz.U. L 78, s. 1).
(2) Rec. s. I-5507.
(3) Rec. s. I-5421.
(4) Rec. s. I-2779.
(5) Dz.U. 1994, L 11, s. 1.
