Skarga wniesiona w dniu 15 września 2010 r. - voestalpine i voestalpine Austria Draht przeciwko Komisji(Sprawa T-418/10)
(2010/C 301/95)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: voestalpine AG (Linz, Austria), voestalpine Austria Draht GmbH (Bruck an der Mur, Austria) (przedstawiciele: Rechtsanwälte A. Ablasser-Neuhuber i G. Fussenegger)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/38.344 - Stal sprężająca), w części w jakiej odnosi się ona do skarżących;
– ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej na skarżące w art. 2 decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące kwestionują decyzję Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344
- Stal sprężająca. W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożone zostały grzywny z powodu naruszenia art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Zdaniem Komisji skarżące uczestniczyły w ciągłym porozumieniu lub w uzgodnionych praktykach w sektorze stali sprężającej w ramach rynku wewnętrznego i EOG.
Na poparcie swojej skargi skarżące wysuwają trzy zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego skarżące twierdzą, że nie naruszyły art. 101 TFUE. W związku z tym podnoszą one, że przypisanie im udziału w kartelu wyłącznie za pośrednictwem przedstawiciela handlowego we Włoszech jest błędne, gdyż ten przedstawiciel handlowy wcale nie reprezentował skarżących na spotkaniu "Club Italia", że zachowanie niewyłącznego przedstawiciela handlowego nie może zostać przypisane skarżącym ze względu na brak istnienia jednostki gospodarczej, że automatyczne przypisanie działań niewyłącznego przedstawiciela handlowego dokonane przez pozwaną jest sprzeczne z orzecznictwem Sądu oraz że skarżące nic nie wiedziały o działaniach przedstawiciela handlowego. Pomocniczo twierdzą one, że czas trwania naruszenia został błędnie ustalony w odniesieniu do skarżących.
W ramach zarzutu drugiego skarżące kwestionują udział w jednolitym, złożonym i ciągłym naruszeniu. W tym względzie podnoszą one między innymi, że naruszenie popełnione w "Club Italia" powinno zostać oddzielone od pozostałych naruszeń wymienionych w zaskarżonej decyzji. Ponadto utrzymują one, że nie uczestniczyły w jednolitym, złożonym i ciągłym naruszeniu, ponieważ nie wiedziały o całościowym planie, którego nie mogły zresztą rozsądnie przewidzieć oraz nie były skłonne wziąć na siebie wynikającego stąd ryzyka.
Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego skarżące wskazują na błędy popełnione przy obliczaniu kwoty grzywny. W tym kontekście skarżące powołują się na naruszenie zasady proporcjonalności, jako że Komisja nałożyła na nie nieproporcjonalnie wysoką grzywnę mimo pojawienia się nowych (nieprzewidywalnych) kwestii prawnych oraz taką samą grzywnę z tego jedynie powodu, że wiedziały one o naruszeniach popełnionych przez inne przedsiębiorstwa. Ponadto skarżące utrzymują, że naruszone zostały zasada równego traktowania, wytyczne w sprawie grzywien(1), prawo do obrony oraz prawo do sprawiedliwego postępowania.
______
(1) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).
