Skarga wniesiona w dniu 14 września 2010 r. - Westfälische Drahtindustrie i in. przeciwko Komisji(Sprawa T-393/10)
(2010/C 301/78)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Westfälische Drahtindustrie GmbH (Hamm, Niemcy), Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG (Hamm), Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (Iserlohn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Stadler)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 8 lit. a) i b) w zakresie, w jakim obciąża ona odpowiedzialnością za naruszenie art. 101 TFUE bądź art. 53 porozumienia EOG przed dniem 12 maja 1997 r. skarżące nr 1) i 2);
– stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim na skarżące nr od 1) do 3) nałożono w niej solidarnie grzywnę w wysokości 15.485.000 EUR, na skarżące nr 1) i 2) nałożono w niej solidarnie grzywnę w wysokości 30.115.000 EUR, a na skarżącą nr 1) - grzywnę w wysokości 10.450.000 EUR.
– posiłkowo, odpowiednie obniżenie wysokości grzywien nałożonych na skarżące w art. 2 decyzji;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące wnoszą skargę na decyzję Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 - Stal sprężająca) W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE, a także art. 53 porozumienia EOG. W ocenie Komisji skarżące uczestniczyły w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze stali sprężającej na rynku wewnętrznym oraz na terenie EOG.
W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów.
W zarzucie pierwszym skarżące twierdzą, że naruszony został art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1/2003(1), gdyż błędnie przyjęto, że skarżące uczestniczyły w jednolitym i ciągłym naruszeniu.
W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą posiłkowo, że naruszony został art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003. Pozwana nie poszanowała bowiem podstawowych zasad obliczania grzywien, gdyż do czasu trwania naruszenia zaliczyła okres, w którym kartel przeżywał kryzys.
W zarzucie trzecim skarżące podnoszą, że pozwana naruszyła art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż wykorzystując przeciwko skarżącym dane zawarte we wniosku o obniżenie wysokości grzywny naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasadę, w świetle której organy administracji są związane własnymi decyzjami.
W ramach zarzutu czwartego skarżące utrzymują, że pozwana popełniła naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, jako że dopuściła się licznych błędów w ocenie wagi naruszenia zarzucanego skarżącym.
W zarzucie piątym skarżące podnoszą, że naruszony został art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 oraz obowiązek uzasadnienia przewidziany wart. 296 ust. 2 TFUE, a także w art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Twierdzą one w tym względzie, że przy ustalaniu wysokości grzywien pozwana w sposób arbitralny odstąpiła od przedstawionej w zaskarżonej decyzji metody obliczania.
W zarzucie szóstym skarżące twierdzą, że wobec przekroczenia zakresu uznania i naruszenia zasady proporcjonalności przy ustalaniu wysokości grzywny, pozwana naruszyła art. 23 rozporządzenia nr 1/2003.
W ramach zarzutu siódmego skarżące podnoszą, że naruszony został art. 296 ust. 2 TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ pozwana nie uzasadniła zaskarżonej decyzji w odniesieniu do kwestii o zasadniczym znaczeniu.
W zarzucie ósmym skarżące podnoszą wreszcie, że pozwana naruszyła wynikające z art. 27 rozporządzenia nr 1/2003 oraz art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo skarżących do bycia wysłuchanymi, gdyż nie zostały one wysłuchane co do kwestii o zasadniczym znaczeniu.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).
