Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. - Dornbracht przeciwko Komisji(Sprawa T-386/10)
(2010/C 301/71)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Aloys F. Dornbracht GmbH & Co. KG (Iserlohn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Janssen, T. Kapp i M. Franz)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;
– posiłkowo, stosowne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 - Instalacje sanitarne. W zaskarżonej decyzji na skarżącą i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżąca uczestniczyła w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze instalacji sanitarnych do łazienek w Niemczech i Austrii.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów.
W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że naruszony został art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003(1), ponieważ pozwana nie uwzględniła szeregu okoliczności łagodzących zachodzących po stronie skarżącej.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że naruszony został art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż pozwana, interpretując art. 23 ust. 3 tego rozporządzenia jako przepis wyznaczający górną granicę, pozbawiła się możliwości oceny wagi naruszenia zarzucanego skarżącej.
Skarżąca podnosi dalej - w ramach zarzutu trzeciego - że naruszona została zasada równego traktowania, ponieważ nakładając na skarżącą zryczałtowaną kwotę grzywny, pozwana nie uwzględniła indywidualnego stopnia przyczynienia się skarżącej do zaistnienia naruszenia.
W ramach zarzutu czwartego skarżąca utrzymuje, że przy ustalaniu kwoty grzywny pozwana nie oceniła zarzucanego naruszenia w sposób proporcjonalny do naruszeń badanych w innych rozstrzyganych przez nią sprawach, wobec czego naruszyła zasadę równego traktowania.
W ramach zarzutu piątego skarżąca twierdzi, że wysokość grzywny jest nieproporcjonalna, gdyż pozwana nie wzięła pod uwagę ograniczonych zdolności gospodarczych przedsiębiorstwa skarżącej.
W zarzucie szóstym skarżąca podnosi, że ponieważ pozwana wymierzyła grzywnę na podstawie wytycznych w sprawie grzywien(2) z 2006 r., zaskarżona decyzja narusza zasadę niedziałania prawa wstecz.
W zarzucie siódmym skarżąca podnosi, że art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 sprzeciwia się zasadzie precyzji.
Wreszcie w ramach zarzutu ósmego skarżąca twierdzi, że grzywnę nałożono w sposób bezprawny, gdyż wymierzono ją na podstawie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, które przyznają pozwanej zbyt duży zakres uznania.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).
(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).
