Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. - Villeroy et Boch przeciwko Komisji(Sprawa T-382/10)
(2010/C 301/68)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Villeroy et Boch (Paryż, Francja) (przedstawiciele: J. Philippe i K. Blau-Hansen, adwokaci, oraz A. Villette, Solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;
– posiłkowo, obniżenie w związku z tym kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi, tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania zgodnie z art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia w sprawie Euopejskiego Obszaru Gospodarczego (zwanego dalej "EOG") (sprawa COMP/39092 - Instalacje sanitarne), odnoszącej się do porozumienia na belgijskim, niemieckim, francuskim, włoskim, niderlandzkim i austriackim rynku instalacji sanitarnych do łazienek, dotyczącego uzgadniania cen sprzedaży i wymiany poufnych informacji gospodarczych.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów dotyczących:
– naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe, przez co strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji;
– naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 akapit drugi TFUE, polegającego na tym, że w zaskarżonej decyzji strona pozwana nie przedstawiła wystarczająco dokładnej definicji właściwych rynków;
– braku wystarczających dowodów dotyczących uczestnictwa skarżącej w naruszeniach popełnionych we Francji;
– naruszenia zasady nulla poena sine lege wyrażonej w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą"), a także zasady proporcjonalności kary do winy wyrażonej w art. 49 ust. 3 karty w związku z art. 48 ust. 1 karty oraz art. 23 rozporządzenia nr 1/2003(1), jako że strona pozwana nałożyła grzywnę solidarnie na skarżącą i jej spółkę macierzystą;
– błędnego obliczenia kwoty grzywny, jako że strona pozwana uwzględniła obrót skarżącej, który nie ma związku z zarzutami sformułowanymi przy obliczaniu grzywny;
– naruszenia art. 41 karty, przez to, że przy obliczaniu wysokości grzywny nie wzięto pod uwagę nadmiernie wydłużonego czasu trwania postępowania;
– naruszenia zasady proporcjonalności kar oraz błędów w ocenie popełnionych przy obliczaniu wysokości grzywny, bowiem kwotę podstawową ustalono na 15 %, a bezwzględna kwota grzywny przekroczyła wynoszący 10 % pułap w stosunku do obrotu skarżącej.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
