Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. - Villeroy & Boch Austria przeciwko Komisji(Sprawa T-373/10)
(2010/C 301/61)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Villeroy & Boch Austria GmbH (Mondsee, Austria) (przedstawiciele: adwokaci A. Reidlinger und S. Dethof)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;
– posiłkowo, stosowne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 - Instalacje sanitarne. W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżąca uczestniczyła w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze instalacji sanitarnych w Belgii, Niemczech, Francji, we Włoszech, w Niderlandach oraz Austrii.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów:
W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że naruszono art. 101TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe. Dokonując takiego uogólnienia strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji i w niedopuszczalny pod względem prawnym sposób obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za działania osób trzecich, których nie można było jej przypisać.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi posiłkowo, ze strona pozwana naruszyła wynikający z art. 296 ust. 2 TFUE obowiązek uzasadnienia, jako że zaskarżona decyzja nie zawiera zindywidualizowanego uzasadnienia.
Skarżąca podnosi dalej, w ramach zarzutu trzeciego, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na to, iż skarżąca nie uczestniczyła w zarzucanych jej naruszeniach na rozpatrywanych w decyzji rynkach produktowych i geograficznych, jak również ze względu na to, że skarżącej nie udowodniono uczestnictwa w kartelu.
W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że obciążenie skarżącej oraz jej spółki macierzystej odpowiedzialnością solidarną za zapłatę grzywny jest bezprawne. Nałożenie grzywny w sposób solidarny narusza zasadę nulla poena sine lege wyrażoną w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadę proporcjonalności kary do winy zapisaną wart. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także art.23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.(1)
W ramach zarzutu piątego skarżąca utrzymuje, że strona pozwana błędnie obliczyła wysokość grzywny. Twierdzi w tym względzie, że przy kalkulacji kwoty grzywny uwzględniony został obrót skarżącej, który nie ma związku ze sformułowanymi wobec niej zarzutami.
W ramach zarzutu szóstego skarżąca podnosi, że postępowanie było nadmiernie przedłużone i że okoliczność ta nie została uwzględniona przy obliczaniu grzywny, co stanowi naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
W ramach zarzutu siódmego skarżąca podnosi, że przy obliczaniu kwoty grzywny strona pozwana przekroczyła przysługujący jej zakres uznania w odniesieniu do oceny zarzucanego skarżącej stopnia przyczynienia się do naruszenia. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że nawet w razie przypisania skarżącej zarzucanego przez pozwaną naruszenia art. 101 TFUE, nałożona grzywna byłaby nieodpowiednia i nieproporcjonalna. Według skarżącej pozwana naruszyła wyrażoną w art. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zasadę proporcjonalności kary do winy.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
