Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba) wydanego w dniu 4 września 2009 r. w sprawie T-174/06 Inalca SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 20 listopada 2009 r. przez Inalca SpA - Industria Alimentari Carni e Cremonini SpA(Sprawa C-460/09 P)
(2010/C 24/65)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 30 stycznia 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Inalca SpA - Industria Alimentari Carni e Cremonini SpA (przedstawiciele: F. Sciandone i C. D'Andria, avvocati)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji w świetle wskazań Trybunału,
– zasądzenie od Komisji kosztów niniejszego postępowania oraz postępowania w sprawie T-174/06.
Zarzuty i główne argumenty
A. W przedmiocie rozróżnienia kryterium procesowego dotyczącego początku biegu terminu przedawnienia oraz badania wystąpienia przesłanek odpowiedzialności: i) sprzeczności uzasadnienia oraz ii) naruszenia orzecznictwa wspólnotowego.
Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest oczywiście wewnętrznie sprzeczne w części, w której z jednej strony powołuje się na utrwalone orzecznictwo wspólnotowe, w świetle, którego termin przedawnienia roszczenia w zakresie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty rozpoczyna swój bieg wyłącznie z chwilą spełnienia wszystkich przesłanek obowiązku naprawienia szkody, a w szczególności gdy podlegająca naprawie szkoda uległa konkretyzacji, a z drugiej strony odrzuca argument skarżących, w świetle którego szkodliwe skutki spornego pisma konkretyzują się wyłącznie z chwilą podjęcia decyzji Komisji z dnia 3 października 2006 r(1).
Sąd naruszył ponadto orzecznictwo wspólnotowe ustalając początek biegu okresu przedawnienia poprzez odniesienie do materialnych szkód poniesionych przez skarżące.
B. W przedmiocie upływu terminu na przedstawienie żądań w zakresie wydatków na usługi prawne i wydatków osobistych: i) sprzeczność i oczywisty brak logiki uzasadnienia oraz ii) naruszenie orzecznictwa wspólnotowego.
Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest oczywiście wewnętrznie sprzeczne w zakresie w jakim Sąd wskazał po pierwsze ogólną zasadę w dziedzinie szkody o charakterze ciągłym, by następnie nie zastosować tej zasady w zakresie ustalenia charakteru (chwilowego lub nie) kosztów usług prawnych i kosztów osobistych. Postanowienie to jest dotknięte oczywistym brakiem logiki w zakresie w jakim Sąd z jednej strony uznał ciągły charakter wydatków poniesionych na ustanowienie polis ubezpieczeniowych gwarantujących wypłatę, a z drugiej strony wyłączył ciągły charakter kosztów usług prawnych, które powtarzały się w toku poszczególnych lat, wraz z wszczęciem poszczególnych postępowań w następstwie dochodzenia OLAF.
Sąd pozostaje ponadto w sprzeczności ze swym orzecznictwem, w którym w ciągu lat uznał nie tymczasowy charakter świadczeń doradztwa prawnego.
C. W przedmiocie niedopuszczalności wniosku o naprawienie szkody w zakresie utraconych korzyści: zniekształcenie argumentacji i naruszenie § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu
Sąd naruszył § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu oraz zniekształcił argumenty skarżących nie uwzględniając szeregu przedstawionych w skardze elementów dowodowych oraz stwierdzając, że wnioskowi zakresie naprawienia szkody poniesionej przez skarżące w postaci utraconych korzyści brak jest koniecznych uszczegółowień.
D. W przedmiocie krzywdy moralnej: naruszenie orzecznictwa i oczywisty brak logiki uzasadnienia
Przyznając doznanej krzywdzie charakter chwilowy a nie ciągły Sąd nie uwzględniając szczególnych cech krzywdy moralnej w oczywisty sposób naruszył orzecznictwo wspólnotowe. Zaskarżone postanowienie jest ponadto dotknięte oczywistym brakiem logiki w zakresie w jakim Sąd w celu uzasadnienia braku ciągłego charakteru krzywdy moralnej opiera się na orzecznictwie dotyczącym wyłącznie szkody materialnej.
E. W przedmiocie krzywdy moralnej: naruszenie § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu, naruszenie orzecznictwa w zakresie krzywdy moralnej i oczywisty brak logiki uzasadnienia.
Sąd naruszył § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu uznając, że wniosek o naprawienie krzywdy moralnej jest niedopuszczalny z braku niezbędnych uszczegółowień, w zakresie w jaki skarżące nie ograniczyły się do ogólnego podniesienia szkody niemajątkowej, lecz przedstawiły Sądowi szereg dowodów, które jednakże zostały całkowici pominięte.
Sąd naruszył ponadto mające zastosowanie orzecznictwo dotyczące naprawienia krzywdy moralnej, które dla ustalenia szkody posługiwało się parametrami, które ze względu na swój charakter są trudne do "wyliczenia" lub dowiedzenia.
Sąd naruszył ponadto prawo poprzez oczywisty brak logiki uzasadnienia w zakresie w jakim uzasadniając brak doprecyzowania wniosku o zadośćuczynienie oparł się na orzecznictwie dotyczącym wyłącznie szkód majątkowych.
F. Naruszenie prawa w zakresie przesłanki związku przyczynowego
Sąd naruszył prawo stwierdzając brak bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy przekazaniem władzom włoski pisma z dnia 6 lipca 1998 r., które było podstawą pisma w zakresie zwrotu władz włoskich do skarżących, a szkodą przez nie poniesioną i opłaceniem polis ubezpieczeniowych ustanowionych w celu zawieszenia natychmiastowej spłaty spornych kwot.
G. Naruszenie zasady rozsądnego okresu trwania postępowania: uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz ii) usunięcie uchybienia w zakresie wniosku odszkodowawczego
Sąd naruszył ogólną zasadę prawa wspólnotowego w zakresie rozsądnego okresu trwania postępowania, ustano-wioną m.in. w art. 6 akapit pierwszy Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.
______
(1) Decyzja Komisji 2006/678/WE z dnia 3 października 2006 r. w sprawie działań finansowych, które w pewnych przypadkach popełnienia nieprawidłowości przez podmioty gospodarcze należy podjąć w ramach rozliczania wydatków finansowanych przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz.U. L 278, s. 24)
