Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. - Iberdrola przeciwko Komisji(Sprawa T-221/10)
(2010/C 179/94)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 3 lipca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Iberdrola, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, M. Núñez Müller i J. Domínguez Pérez, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skardze T-219/10 Autogrill España przeciwko Komisji.
Zarzuti główne arguementy są podobne do tych podniesionych w ww. skardze. W szczególności skarżąca twierdzi, że:
– Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, dochodząc do wniosku, iż środek ustanowiony w art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - TRLIS) stanowi niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa, a to ze względu na to, że instytucja ta nie uwzględniła pozytywnych skutków stosowania środka i pominęła jego korzystny wpływ na realizację innych zamierzonych w postanowieniach traktatowych celów;
– Komisja naruszyła zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i równego traktowania, odchodząc od wytycznych określonych w komunikacie w sprawie podatków bezpośrednich oraz zgodnej z tym komunikatem własnej praktyki administracyjnej;
– Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji, zgodnie z którą jest ona zobowiązana do starannego, dokładnego i bezstronnego zbadania wszystkich mających znaczenie elementów stanu faktycznego sprawy, a to ze względu na to, że nie przeprowadziła ona (jak uczyniła to w odniesieniu do nabycia o charakterze pozawspólnotowym) postępowania mającego na celu wykazanie zarzucanej selektywności środka postępowania i sprawdzenie, przed wyciągnięciem wniosków w tym zakresie, dokładnego zakresu istniejących w praktyce przeszkód dla mającej komercyjny charakter fuzji wewnątrzwspólnotowej;
– Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek uwzględnienia ram traktatowych i zapewnienia spójnego stosowania norm dotyczących kontroli pomocy państwa oraz norm dotyczących innych zasad i zagwarantowanych w traktacie swobód, takich jak swobodny przepływ kapitału i tworzenie rynku wewnętrznego;
– zaskarżona decyzja jest niedostatecznie uzasadniona w zakresie dotyczącym istotnych aspektów dokonanej przez Komisję oceny selektywności środka i jego wpływu na konkurencję i wymianę handlową między państwami członkowskimi.
