Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2010 r. - Alcoa Trasformazioni przeciwko Komisji(Sprawa T-177/10)
(2010/C 161/81)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Alcoa Trasformazioni Srl (Portoscuso, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Siragusa i T. Müller-Ibold)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 5497 z dnia 19 listopada 2009 r. w części dotyczącej pomocy państwa C 36/B/2006 (ex NN 38/2006), którą Włochy miały przyznać Alcoa Trasformazioni S.r.l.,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga o stwierdzenie nieważności odnosi się do decyzji wydanej przez Komisję Europejską w dniu 19 listopada 2009 r. wobec Alcoa Trasformazioni S.r.l.(1)
W decyzji tej Komisja zakwalifikowała przedłużenie obowiązywania taryfy mającej zastosowanie do zakładów Alcoa położonych na Sardynii i w Wenecji Euganejskiej - przewidziane w art. 11 ust. 11 decreto-legge nr 35 z dnia 14 marca 2005 r.(2), które weszło w życie w dniu 1 czerwca 2006 r. - jako nową
pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem oraz nakazała jej częściowe odzyskanie.
W tym względzie należy przypomnieć, że od 1996 r. do skarżącej ma zastosowanie preferencyjna taryfa za energię elektryczną dostarczaną jej dwóm zakładom produkcji aluminium pierwotnego położonym na Sardynii i w Wenecji Euganejskiej. O taryfie tej Komisja została poinformowana w swoim czasie w ramach procesu prywatyzacji Alumix, przedsiębiorstwa produkującego aluminium pod kontrolą państwa włoskiego, które zostało następnie sprzedane skarżącej. W 1996 r. Komisja stwierdziła, że sporna taryfa nie stanowi pomocy państwa.
W zaskarżonej obecnie decyzji Komisja uważa, że wskutek pewnych zmian zakwestionowana taryfa stanowi całkiem inny środek niż środek badany w 1996 r.
Zdaniem skarżącej decyzja jest niezgodna z prawem z następujących powodów:
– naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE z tego względu, że Komisja uznała w niej za "pomoc" taryfę za energię elektryczną nabywaną przez Alcoa dla swoich dwóch zakładów produkcji aluminium pierwotnego położonych na Sardynii i w Wenecji Euganejskiej, choć taryfa ta nie przysparza beneficjentowi żadnej korzyści,
– naruszenia art. 107 ust. 3 TFUE z tego względu, że Komisja nie ustaliła prawidłowo kwoty pomocy,
– naruszenia art. 107 ust. 3 TFUE z tego względu, że Komisja błędnie uznała sporną taryfę za pomoc operacyjną niezgodną z wytycznymi w sprawie krajowej pomocy regionalnej,
– naruszenia zasady dobrej administracji i art. 107 ust. 3 TFUE z tego względu, że Komisja zmieniła radykalnie swoją ocenę w trakcie postępowania odnoszącego się do skutków wprowadzenia mechanizmu rynkowego, który ona sama zaproponowała dla Sardynii, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia lub uprzedzenia, i to w dodatku na końcu niewystarczającego dochodzenia,
– naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań i art. 108 TFUE z tego względu, że Komisja zakwalifikowała powyższą taryfą jako "nową" pomoc a nie pomoc "istniejącą".
Wreszcie skarżąca twierdzi, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji pozwana dopuściła się naruszenia szeregu istotnych wymogów proceduralnych.
______
(1) Decyzja Komisji z dnia 19 listopada 2009 r. dotycząca pomocy państwa nr C 38/A/2004 (ex NN 58/2004) i nr C 36/B/2006 (ex NN 38/2006), którą Włochy wprowadziły w życie na rzecz Alcoa Trasformazioni srl.
(2) Dekret z mocą ustawy noszący tytuł "Pilne przepisy dotyczące planu działań na rzecz rozwoju gospodarczego, społecznego i terytorialnego" z późniejszymi zmianami, przekształcony w ustawę na mocy ustawy nr 80 z dnia 14 maja 2005 r.
