Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2009 r. w sprawie T-156/04 Électricité de France (EDF) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 8 marca 2010 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-124/10 P)
(2010/C 161/23)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Gippini Fournier, B. Stromsky i D. Grespan, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Électricité de France (EDF), Republika Francuska, Iberdrola SA
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 15 grudnia 2009 r., doręczonego Komisji w dniu 16 grudnia 2009 r., w sprawie T-156/04 EDF przeciwko Komisji w zakresie, w jakim Sąd:
– stwierdził nieważność art. 3 i 4 decyzji Komisji C 2003/4637 z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przedsiębiorstwu EDF oraz sektorowi elektrycznemu i gazowemu (C 68/2002, N 504/2003 i C 25/2003);
– obciążył Komisję własnymi kosztami, jak również kosztami poniesionymi przez Électricité de France (EDF);
– przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
– orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja Europejska podnosi dwa zarzuty na poparcie swego odwołania.
W ramach zarzutu pierwszego Komisja twierdzi, że Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu. Wbrew temu, co wynika z zaskarżonego wyroku, Republika Francuska nie dokonała bowiem konwersji wierzytelności podatkowej na kapitał, ale przyznała po prostu EDF pomoc w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych. Dokapitalizowanie EDF jako takie nie zostało uznane w zaskarżonej decyzji za pomoc państwa; Komisja uznała, że jedynie jego skutki podatkowe stanowiły pomoc państwa.
W ramach zarzutu drugiego, który dzieli się na cztery części, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż działania podjęte w niniejszym przypadku przez rząd francuski stanowiły zachowanie rozważnego inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej.
W pierwszej kolejności wnosząca odwołanie kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę, zgodnie z którą rozróżnienie między państwem-akcjonariuszem a państwem sprawującym władzę publiczną zależy głównie od celu realizowanego przez państwo, jakim jest w niniejszej sprawie dokapitalizowanie EDF, a nie od obiektywnych i możliwych do sprawdzenia elementów. Po pierwsze, Trybunał wielokrotnie przypominał, że art. 87 ust. 1 WE nie dokonuje rozróżnienia na podstawie przyczyn i celów interwencji państwa. Po drugie, kryterium bazujące na zamiarze państwa jest bardzo niestosowne do dokonania oceny istnienia pomocy państwa, ponieważ takie kryterium jest, ze względu na sam jego charakter, subiektywne i dyskusyjne.
W drugiej kolejności Komisja zarzuca Sądowi, iż nie oparł swej analizy na badaniu porównawczym dotyczącym, z jednej strony, zachowania, jakie podjąłby w podobnych okolicznościach rozważny inwestor prywatny, który nie posiada uprzywilejowanej pozycji, a z drugiej strony, zachowania podjętego w niniejszej sprawie przez państwo francuskie korzystające z prerogatyw władzy publicznej.
W trzeciej kolejności wnosząca odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok narusza zasadę równego traktowania przedsiębiorstw publicznych i prywatnych, pozwalając w ten sposób na korzystniejsze traktowanie podatkowe państwa, w tym spółek, w których państwo nie jest jedynym akcjonariuszem.
Wreszcie zdaniem Komisji Sąd naruszył zasady dotyczące rozkładu ciężaru dowodu w zakresie stosowania zasady rozważnego inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, podczas gdy jednocześnie uwzględnił okoliczności zaistniałe po wydaniu decyzji, której nieważność stwierdzono.
