Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2010 r. - CBI przeciwko Komisji(Sprawa T-137/10)
(2010/C 148/64)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 5 czerwca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Coordination Bruxelloise d'Institutions sociales et de santé (CBI) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: D. Waelbroeck, adwokat, i D. Slater, solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez pozwaną w dniu 28 października 2009 r., w której uznała ona na podstawie art. 86 ust. 2 WE za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa bezprawnie przyznaną przez Belgię pewnym szpitalom publicznym w regionie Bruxelles-Capitale i oddaliła złożoną do niej przez skarżącą skargę;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 8120 wersja ostateczna COR z dnia 28 października 2010 r., w której instytucja ta uznała za zgodną ze wspólnym rynkiem całość finansowania przyznanego przez władze belgijskie na rzecz publicznych szpitali sieci IRIS w regionie Bruxelles-Capitale z tytułu rekompensaty za wykonywanie zadania świadczenia w ogólnym interesie gospodarczym usług szpitalnych oraz usług pozbawionych takiego charakteru [pomoc państwa NN (ex-CP 244/2005)].
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi, że Komisja wydając decyzję popełniła oczywiste błędy w ocenie lub co najmniej naruszyła ciążący na niej obowiązek należytego uzasadnienia.
Skarżąca podnosi w szczególności, że twierdzenie Komisji, zgodnie z którym nie zachodzi potrzeba badania efektywności beneficjenta pomocy, na przykład w drodze porównania go w trakcie przeprowadzania analizy pomocy państwa pod kątem art. 86 ust. 2 WE do przeciętnego, prawidłowo zarządzanego i odpowiednio wyposażonego przedsiębiorstwa, umożliwia państwom członkowskim pokrycie wszelkich kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwo, któremu powierzono zadanie świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym, w tym także tych, które na tyle przekraczają normy i są na tyle nieproporcjonalne, że powinny one zostać w związku z tym odrzucone.
Skarżąca twierdzi, że, aby uniknąć jakiegokolwiek zakłócenia konkurencji na rynku, rekompensata za wykonywanie zadania z zakresu usług publicznych musi ograniczać się do tego, co jest ściśle konieczne w porównaniu z kosztami, które poniósłby efektywny podmiot gospodarczy, a co nie miało zaś miejsca w niniejszym przypadku.
