Skarga wniesiona w dniu 19 października 2009 r. - Dimosia Epicheirisi Ilektrismou A.E. (DEI) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-421/09)
(2010/C 11/55)
Język postępowania: grecki
(Dz.U.UE C z dnia 16 stycznia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Dimosia Epicheirisi Ilektrismou A.E. (DEI) (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: P. Anestis, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W dniu 5 marca 2008 r. Komisja wydała decyzję C(2008) 824 w przedmiocie przyznania lub utrzymania w mocy przez Republikę Grecką praw do wydobycia węgla brunatnego dla Dimosia Epicheirisi Ilektrismou A.E. (zwanej dalej "skarżącą"), w której uznała, że Republika Grecka naruszyła art. 86 ust. 1 WE w związku z art. 82 WE przyznając i utrzymując w mocy na rzecz skarżącej uprzywilejowany dostęp do złóż węgla brunatnego w Grecji, naruszając w ten sposób równość szans przedsiębiorstw w zakresie dostępu do paliw pierwotnych w celu wytwarzania energii elektrycznej i umożliwiając skarżącej utrzymanie lub wzmocnienie jej pozycji dominującej na hurtowym rynku dostaw energii elektrycznej.
Skarżąca zakwestionowała tę decyzję przed Sądem Pierwszej Instancji w drodze skargi zarejestrowanej pod numerem T-169/08; spór ten pozostaje zawisły przed tym sądem.
Celem niniejszej skargi jest stwierdzenie, na podstawie art. 230 ust. 4 WE, nieważności decyzji Komisji z dnia 4 sierpnia 2009 r. C(2009) 6244 (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją") "ustanawiającej szczególne środki w celu naprawienia antykonkurencyjnych skutków naruszeń stwierdzonych w decyzji Komisji z dnia 5 marca 2008 r. w sprawie przyznania lub utrzymania w mocy przez Republikę Grecką praw do wydobycia węgla brunatnego przysługujących przedsiębiorstwu Public Power Corporation S.A [Dimosia Epicheirisi Ilektrismou A.E]".
W swym pierwszym zarzucie skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo, a także popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, ponieważ, po pierwsze, w błędny sposób określiła ona rynki właściwe, nie uwzględniając tego, że, w zakresie paliw potrzebnych do wyprodukowania energii elektrycznej, węgiel brunatny konkuruje z innymi mogącymi go zastąpić paliwami, takimi jak gaz ziemny, które wchodzą zatem w skład tego samego rynku; po drugie, instytucja ta w niewłaściwy sposób oceniła geograficzny zasięg rynku dostaw węgla brunatnego służącego w Grecji do produkcji energii elektrycznej, podczas gdy rynek dostaw węgla brunatnego powinien obejmować swym zasięgiem całe Bałkany.
W swym drugim zarzucie skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza prawo i jest obarczona oczywistym błędem w ocenie okoliczności faktycznych w zakresie dotyczącym konieczności zastosowania środków zaradczych. Po pierwsze, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd, ponieważ przy określaniu tych środków zaradczych nie uwzględniła ona argumentów prawnych i okoliczności faktycznych podniesionych w trakcie postępowania administracyjnego i postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z marca 2008 r. Po drugie, skarżąca podnosi, że Komisja niesłusznie odrzuciła przedstawione przez DEI nowe okoliczności związane z dodatkowym otwarciem hurtowego rynku dostaw energii elektrycznej ze względu na to, iż nie stanowią one jakoby nowych istotnych okoliczności faktycznych. Po trzecie, w opinii skarżącej zaskarżona decyzja została oparta na błędnych obliczeniach ilości węgla brunatnego, jakie należy dostarczyć konkurentom, aby zaradzić rzekomo popełnionemu naruszeniu.
W swym drugim zarzucie skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów prawidłowego uzasadnienia, powtarzając jedynie w pokrótce niektóre z argumentów przedstawionych przez skarżącą w trakcie postępowania administracyjnego, nie obalając ich jednak. Podobnie, uzasadnienie decyzji w zakresie dotyczącym geograficznego zasięgu rynku węgla brunatnego nie umożliwia jej adresatowi rozumienia wyciągniętych ostatecznie w tym względzie przez pozwaną wniosków. Skarżąca twierdzi wreszcie, że w decyzji nie został wskazany powód, dla którego wielkość 40 % została uznana za tą część nadających się do wydobycia znanych złóż węgla brunatnego, do której powinni mieć dostęp konkurenci DEI.
Wreszcie, w swym czwartym zarzucie skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza zasady swobody umów i proporcjonalności. Ze względu na to, że Komisja zakazuje niej przedsiębiorstwom prywatnym, które w przyszłości nabędą w drodze procedury przetargowej prawa do wydobycia złóż w miejscowościach Drama, Elassona, Végora i Vévi, sprzedawania DEI wydobytego węgla brunatnego, ogranicza ona w automatyczny i nieproporcjonalny sposób swobodę zawierania umów przez skarżącą i osoby trzecie. Ponadto, w kontekście istotnych zmian, które świadczą o stopniowym otwieraniu się greckiego rynku energii elektrycznej, wykluczenie DEI z procedury przetargu na przyznanie wszelkich nowych praw do wydobycia węgla brunatnego i ograniczenie w nieuzasadniony sposób jej działalności jako przedsiębiorstwa stanowią środki, które nie są konieczne i które są nieproporcjonalne w stosunku do rzekomo popełnionego naruszenia.
