Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2010 r. - Niemcy przeciwko Komisji(Sprawa T-21/10)
(2010/C 100/65)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 17 kwietnia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i adwokat C. von Donat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 9049 z dnia 13 listopada 2009 r., doręczonej skarżącej pismem z dnia 16 listopada 2009 r., zmniejszającej wysokość pomocy z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej na mocy decyzji Komisji C(97) 1123 z dnia 7 maja 1997 r. oraz C(1999) 4928 z dnia 28 grudnia 1999 r. na rzecz jednolitego dokumentu programowego (JPD) w objętym celem 2 regionie Saarland (kraj związkowy Saary) w Republice Federalnej Niemiec (w latach 1997-1999);
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżoną decyzją Komisja zmniejszyła wysokość pomocy finansowej przyznanej z EFRR na rzecz jednolitego dokumentu programowego (JPD) dla objętego celem 2 obszaru kraju związkowego Saary w Republice Federalnej Niemiec (w latach 1997-1999).
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.
Po pierwsze skarżąca twierdzi, że nie istnieje żadna podstawa prawna dla zryczałtowania i ekstrapolacji korekt finansowych w latach 1994-1999, w których udzielane było wsparcie i w których obowiązywał jednolity dokument programowy.
Po drugie skarżąca twierdzi, iż naruszono art. 24 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 4253/88(1), gdyż nie zachodziły przesłanki zmniejszenia wysokości wypłat. W tym względzie podnosi ona w szczególności, że Komisja błędnie zinterpretowała pojęcie "nieprawidłowość". Ponadto, mimo iż Komisja przyjęła założenie, że systematycznie dopuszczano się błędów, to jednak nie wykazała, że władze krajowe odpowiedzialne za zarządzanie funduszami strukturalnymi naruszyły swe zobowiązania wynikające z art. 23 rozporządzenia nr 4253/88. Teza o istnieniu systematycznych błędów w zakresie zarządzaniu i kontroli została także sformułowana - zdaniem skarżącej - na podstawie błędnych ustaleń faktycznych. Skarżąca podnosi nadto, że istotne aspekty okoliczności faktycznych zostały ustalone i ocenione w błędny sposób.
W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi posiłkowo, że obniżki określone w zaskarżonej decyzji są nieproporcjonalne. W tym względzie utrzymuje ona, że Komisja nie skorzystała z uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących jej zgodnie z art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88. Ponadto zakres dokonanych zryczałtowanych korekt przekracza rozmiar (potencjalnych) szkód dla budżetu wspólnotowego. Skarżąca stoi także na stanowisku, że dokonana ekstrapolacja błędów jest nieproporcjonalna, gdyż konkretnych błędów nie można odnieść do niejednorodnej całości.
W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, iż naruszono istotne wymogi proceduralne. W tym względzie utrzymuje, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest niewystarczające i kwestionuje prawidłowość procedur stosowanych przez stronę pozwaną pod koniec okresu, w którym udzielane było wsparcie. Podnosi ona, że z zaskarżonej decyzji nie można wywnioskować, w jaki sposób i na jakiej podstawie Komisja ustaliła stawki zryczałtowane w takiej a nie innej wysokości. Ponadto Komisja zmieniła ustalenia poczynione przez kontrolerów na miejscu, bez przeprowadzania ponownej kontroli, ani też nie uwzględniła uwag przedstawionych przez władze niemieckie bądź uwzględniła te uwagi w niewystarczającym stopniu.
W ramach zarzutu piątego skarżąca podnosi wreszcie, że pozwana naruszyła zasadę partnerstwa, gdyż mimo iż początkowo potwierdziła prawidłowość funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli, zaskarżoną decyzję oparła na występowaniu systematycznych błędów w tych systemach.
______
(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji działań różnych funduszy strukturalnych między nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374, s. 1).
