Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2009 r. - Kadi przeciwko Komisji(Sprawa T-85/09)
(2009/C 90/56)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 18 kwietnia 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Yassin Abdullah Kadi (przedstawiciele: D. Anderson, QC; M. Lester, Barrister; G. Martin, Solicitor)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1190/2008 w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącego;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej sprawie skarżący wnosi o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1190/2008 z dnia 28 listopada 2008 r. zmieniającego po raz 101. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami(1) w zakresie w jakim figuruje on w wykazie osób fizycznych i prawnych, jednostek i organizacji których fundusze i zasoby ekonomiczne zostały zamrożone zgodnie z tym rozporządzeniem. Wyrokiem w sprawach połączonych C-402 i C-415/05 Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji(2) Trybunał stwierdził nieważność rozporządzenia nr 881/2002.
Skarżący podnosi cztery zarzuty na poparcie swej skargi.
Po pierwsze, skarżący podnosi, że zaskarżone rozporządzenie jest pozbawione wystarczającej podstawy prawnej z uwagi na to, iż wydaje się ono zmieniać rozporządzenie 881/2002 przy braku właściwej decyzji ze strony Organizacji Narodów Zjednoczonych, która w przekonaniu skarżącego stanowi warunek wstępny dla dokonania zmiany tego rozporządzenia.
Po drugie, skarżący twierdzi, iż zaskarżone rozporządzenie narusza jego prawo do obrony, jego prawo do bycia wysłuchanym jak również jego prawo do skutecznej ochrony sądowej i nie naprawia naruszeń tych praw stwierdzonych przez Trybunał wyrokiem w sprawach połączonych C-402/05 i C- 415/05. Utrzymuje on ponadto, że zaskarżone rozporządzanie nie przewiduje procedury umożliwiającej notyfikowanie skarżącemu dowodów na podstawie których podjęto decyzję o zamrożeniu jego funduszy czy też umożliwiającej mu przedstawienie użytecznych uwag w odniesieniu do tych dowodów.
Po trzecie, skarżący uważa, że Komisja nie wykazała nadrzędnych względów uzasadniających utrzymanie wobec niego zamrożenia funduszy, naruszając jej obowiązek wynikający z art. 253 WE.
Po czwarte, skarżący twierdzi, że Komisja nie dokonała oceny całości właściwych faktów i okoliczności decydując o przyjęciu zaskarżonego rozporządzenia, a tym samym popełniła oczywisty błąd w ocenie.
Po piąte, skarżący utrzymuje, że sporne rozporządzenie stanowi nieusprawiedliwione i nieproporcjonalne ograniczenie jego prawa własności, które nie jest uzasadnione żadnymi przekonywującymi dowodami.
______
(1) Dz.U. L 322, s. 25.
(2) Dotychczas nie opublikowanym w Zbiorze Orzeczeń.
