Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 19 listopada 2008 r. w sprawie T-187/06 P Ralf Schräder przeciwko Wspólnotowemu Urzędowi Ochrony Odmian Roślin, wniesione w dniu 29 stycznia 2009 r. przez Ralfa Schrädera(Sprawa C-38/09 P)
(2009/C 82/32)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Ralf Schräder (przedstawiciele: T. Leidereiter, W.A. Schmidt, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu z dnia 18 listopada 2008 r. (siódma izba) wydanego w sprawie T-187/06;
– uwzględnienie żądania stwierdzenia nieważności decyzji Izby Odwoławczej CPVO z dnia 2 maja 2006 r. (sprawa nr A 003/2004) przedstawionego przez skarżącego w pierwszej instancji;
ewentualnie w odniesieniu do pkt 2
– skierowanie sprawy ponownie do Sądu Pierwszej Instancji w celu wydania nowego wyroku;
– obciążenie CPVO ogółem kosztów postępowania wynikających z niniejszego postępowania, postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji i postępowania przed Izbą Odwoławczą.
Zarzuty i główne argumenty
Przedmiotem odwołania jest wyrok Sądu Pierwszej instancji oddalający skargę wniesioną przez wnoszącego odwołanie przeciwko decyzji Izby Odwoławczej Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin w przedmiocie wniosku o przyznanie wspólnotowej ochrony odmian roślin odmianie roślin "SUMCOL 01". Wnoszący odwołanie powołuje zarzut, iż Sąd w zaskarżonym wyroku zgodził się z decyzją Izby Odwoławczej, na mocy której zgłaszana odmiana roślin nie różni się w wyraźny sposób od odmiany referencyjnej, którą należało uznać za powszechnie znaną.
W ramach zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie powołuje się za szereg braków proceduralnych. Jego zdaniem Sąd badając decyzję Izby Odwoławczej wysunął wnioski, których błędność wynika bezpośrednio z pism procesowych. Wnoszący odwołanie podnosi ponadto, że Sąd wypaczył stan faktyczny i dowody, nałożył nadmierne wymogi co do uwag wnoszącego odwołanie, że uzasadnienie wyroku jest wewnętrznie sprzeczne oraz że naruszył prawo wnoszącego odwołanie do bycia wysłuchanym. Dodaje on ponadto, że Sąd pominął istotną część jego uwag oraz wielokrotne propozycje przedstawienia dowodów, odrzucając je z powodu ich ogólnego charakteru. W opinii wnoszącego odwołanie, czyniąc to Sąd pominął jednocześnie fakt, że po części przedstawienie uwag "w sposób bardziej konkretny" było obiektywnie niemożliwe. Jest on zdania, że w ten sposób Sąd naruszył służące mu prawo do bycia wysłuchanym oraz zasady obowiązujące w dziedzinie ciężaru dowodu oraz postępowania dowodowego. Co więcej wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi niezgodne z prawem rozszerzenie zakresu przedmiotu sporu wynikające z oparcia uzasadnienia wyroku na argumentach nie podniesionych ani przez urząd ani przez Izbę Odwoławczą.
W ramach zarzutu drugiego, wnoszący odwołanie zarzuca Sadowi, iż naruszył prawo wspólnotowe uznając w ramach wykładni art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin, że opis odmiany w literaturze naukowej stanowi dowód na okoliczność, iż dana odmiana jest powszechnie znana. Ponadto wnoszący odwołanie powołuje się na naruszenie art. 62 wymienionego wyżej rozporządzenia i art. 60 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1239/95 z dnia 31 maja 1995 r. ustanawiającego zasady wykonawcze stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 w odniesieniu do postępowania przed Wspólnotowym Urzędem Odmian Roślin.
