Skarga wniesiona w dniu 21 października 2008 r. - AES-Tisza przeciwko Komisji(Sprawa T-468/08)
(2009/C 6/74)
(Dz.U.UE C z dnia 10 stycznia 2009 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: AES-Tisza Erőmű kft (AES-Tisza kft) (Tiszaújváros, Węgry) (przedstawiciele: T. Ottervanger i E. Henny, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie C 41/2005;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2008)2223 wersja ostateczna z dnia 4 czerwca 2008 r. uznającej za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc udzieloną przez władze węgierskie na rzecz niektórych producentów energii elektrycznej w formie długoterminowych umów dotyczących zakupu energii elektrycznej (power purchase agreements, zwanych dalej "PPA") zawartych między Magyar Villamos Müvek Rt. (dalej "MVM") - operatorem sieci należącym do państwa węgierskiego a tymi producentami przed przystąpieniem Republiki Węgierskiej do Unii Europejskiej [Pomoc państwa C 41/2005 (ex NN 49/2005) - "koszty osierocone" na Węgrzech]. W zaskarżonej decyzji wskazano skarżącą jako beneficjenta zarzucanej pomocy państwa i nakazano Węgrom odzyskanie od skarżącej tejże pomocy wraz z odsetkami.
Skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo i popełniła oczywiste błędy w zakresie oceny, a nadto naruszyła podstawowe zasady prawa europejskiego, uznając, że zobowiązania do zakupu ustanowione w PPA zawartej między MVM a skarżącą stanowią niezgodną z prawem pomoc państwa. Na poparcie swych twierdzeń skarżąca podnosi siedem zarzutów.
W ramach pierwszego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 87 ust. 1 WE w zakresie, w jakim błędnie zastosowała prawo i popełniła oczywiste błędy w zakresie oceny, nie przedstawiając wystarczających dowodów na okoliczność, że zarzucana pomoc skutkowała przyznaniem skarżącej korzyści o charakterze selektywnym, pochodzącej z zasobów państwowych.
Po drugie skarżąca podnosi, iż uznając PPA zawarte przez skarżącą za pomoc państwa i nakazując jej odzyskanie, decyzja narusza podstawowe zasady prawa wspólnotowego. Skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła jej uprawnienia proceduralne poprzez nieposzanowanie prawa do bycia wysłuchanym. Według skarżącej Komisja naruszyła także podstawowe zasady pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim zastosowała ocenę ex post w odniesieniu do zarzucanych środków pomocy, odstępując - bez wskazania jakichkolwiek istotnych powodów - od utrwalonej praktyki dokonywania oceny ex ante. Skarżąca podnosi nadto, że Komisja naruszyła zasady bezstronności i równego traktowania.
Po trzecie skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywiste błędy w zakresie oceny, stosując kumulatywne kryteria przewidziane w art. 87 ust. 1 WE do oceny zawartych przez skarżącą PPA, dokonywanej w okresie po jej przystąpieniu do Unii Europejskiej.
Po czwarte skarżąca utrzymuje, iż Komisja naruszyła ciążący na niej na mocy art. 253 WE obowiązek uzasadnienia, w szczególności zaś w odniesieniu do wniosków w zakresie kwalifikacji PPA jako pomocy począwszy od dnia 1 maja 2004 r. oraz przy zastosowaniu scenariusza rynku "hipotetycznego".
Po piąte skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 87 ust. 3 lit. a) i c) WE, nie biorąc pod uwagę roli, jaką spełniały zawarte przez skarżącą PPA z punktu widzenia zapewnienia niezbędnych inwestycji w nowoczesnym i zmodernizowanym zakładzie.
Po szóste w ocenie skarżącej Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek zapewnienia precyzyjności prawa w odniesieniu do odzyskania pomocy, nie dokonała analizy zakresu ani wartości "zobowiązań do zakupu" oraz oparła nakaz odzyskania pomocy na elementach hipotetycznych.
Skarżąca podnosi wreszcie, że nakazując odzyskanie zarzucanej pomocy, Komisja naruszyła podstawowe zasady prawa wspólnotowego.
