Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2008 r. - Cantiere Navale De Poli przeciwko Komisji(Sprawa T-584/08)
(2009/C 55/79)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 7 marca 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Cantiere Navale De Poli SpA (przedstawiciele: A. Abate, adwokat, i R. Longanesi Cattani, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 21 października 2008 r. w sprawie pomocy państwa nr C 20/2008 (ex N 62/2008) przyznanej przez Włochy,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Rozporządzenie Rady (WE) nr 1177/2002 (Dz.U. L 172 z dnia 2.7.2002, s. 1) jest oparte na art. 87 ust. 3 lit. e) WE i ustanawia mechanizm tymczasowej ochrony przemysłu stoczniowego w celu ponownego ustanowienia warunków rynkowych zmienionych przez praktyki antykonkurencyjne stoczni koreańskich. Wygaśniecie rozporządzenia, pierwotnie przewidziane na dzień 31 marca 2004 r., zostało następnie przesunięte o rok, co pozwoliło stoczniom wspólnotowym na zawarcie do dnia 31 marca 2005 r. (nowa data wygaśnięcia rozporządzenia) innych umów na budowę dla określonych typów statków transportowych i towarowych. Rozporządzenie przewiduje, na korzyść tych umów, pomoc odpowiadającą 6 % wartości umownej. Skarżąca zawarła pięć umów na budowę statków transportujących produkty chemiczne.
W celu sfinansowania wszystkich umów obowiązujących w latach 2002-2005 Włochy notyfikowały dwie transze finansowe każda w wysokości 10 mln EUR. Komisja udzieliła zezwolenia na pierwszą w decyzji z dnia 19 maja 2004 r., podczas gdy w zaskarżonej decyzji odmówiła zezwolenia na drugą. W tym zakresie Komisja potwierdziła, że uzupełniające finansowanie stanowi "nową pomoc", o której mowa w art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. (Dz.U. L 140 z dnia 30.4.2004, s. 1), gdyż przekracza o 20 % początkowy budżet reżimu. Podnosi ona ponadto, że uzupełniające finansowanie jest niezgodne ze wspólnym rynkiem, ponieważ notyfikacja nastąpiła po dniu 31 marca 2005 r., dacie wygaśnięcia rozporządzenia (WE) nr 1177/2002.
Skarżąca uważa, że rząd włoski nie mógł przewidzieć przed dniem 31 marca 2008 r. finansowania umów, o których nie mógł wiedzieć, gdyż przedsiębiorstwa miały prawo do ich zawarcia do ostatniego dnia zastosowania rozporządzenia (31 marca 2005 r.)
Z tych względów skarżąca podnosi przeciwko zaskarżonej decyzji w szczególności następujące zarzuty:
– naruszenie rozporządzenia (WE) nr 1177/2002 w zakresie szczególnych celów realizowanych przez prawodawcę w ramach przepisów art. 87 ust. 3 lit. e) WE,
– naruszenie art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 w zakresie kwalifikacji finansowania uzupełniającego w wysokości 10 mln EUR jako "nowej pomocy",
– brak znaczenia rekomendacji z dnia 20 czerwca 2005 r. organu koncyliacyjnego WTO w zakresie umów budownictwa okrętowego zawartych zgodnie z prawem w ramach reżimu rozporządzenia (WE) nr 1177/2002,
– brak uzasadnienia w zakresie rzekomego braku podstawy prawnej pozwalającej na dopuszczenie finansowania uzupełniającego,
– naruszenie zasad dobrej administracji, kontradyktoryjności, prawa do obrony, równego traktowania, subsydiarności i proporcjonalności.
