Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2008 r. - H & R ChemPharm przeciwko Komisji(Sprawa T-551/08)
(2009/C 55/60)
(Dz.U.UE C z dnia 7 marca 2009 r.)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: H & R ChemPharm GmbH (Salzbergen, Niemcy) (przedstawiciele: Rechtsanwälte M. Klusmann i S. Thomas)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim dotyczy ona skarżącej;
– ewentualnie, odpowiednie obniżenie wysokości grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2008) 5476 wersja ostateczna z dnia 1 października 2008 r. w sprawie COMP/ 39.181 - Woski do świec, w której pozwana stwierdziła, że pewne przedsiębiorstwa, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z powodu udziału w ciągłym porozumieniu lub ciągłej uzgodnionej praktyce w sektorze wosku parafinowego.
Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.
W zarzucie pierwszym skarżąca zarzuca naruszenie prawa do obrony, gdyż w zaskarżonej decyzji nie dokonano rozróżnienia między nią i innymi przedsiębiorstwami, na które zostały nałożone odrębne grzywny, lecz jest w niej mowa jednolicie o "H & R/Tudapetrol". Dla skarżącej niezrozumiałe jest, jakie elementy naruszenia są jej konkretnie przypisywane. Stanowi to naruszenie prawa do obrony, ponieważ z przedstawienia zarzutów i z decyzji powinno w sposób niebudzący wątpliwości wynikać, jakie konkretne działania prowadzą do zarzucenia naruszenia prawa i opierającej się na nim grzywny.
Pomocniczo w zarzucie drugim skarżąca powołuje się na brak dowodu na istnienie naruszenia po stronie skarżącej. Z uwagi na całościowe przeprowadzenie dowodów wobec wszystkich adresatów decyzji Komisja nie spostrzegła się, że nie ma żadnych dowodów naruszenia popełnionego przez skarżącą. Skarżąca zarzuca Komisji to, że nie dokonała wystarczająco selektywnej i zindywidualizowanej oceny dowodów, która mogła i powinna była wykazać daremny charakter środków dowodowych przedstawionych w odniesieniu do naruszenia popełnionego przez skarżącą.
Również pomocniczo w zarzucie trzecim skarżąca twierdzi, iż przy obliczaniu grzywny kwota wyjściowa została błędnie ustalona na zbyt wysokim poziomie.
W zarzucie czwartym, który również został podniesiony pomocniczo, skarżąca zarzuca naruszenie zasady proporcjonalności oraz naruszenie zasady niedyskryminacji z tego powodu, iż przy obliczaniu grzywny popełniony został błąd w ocenie. W szczególności powołuje się ona na błąd w ocenie przy ustaleniu na 17 % części obrotu związanego z naruszeniem z uwagi na wagę naruszenia, jak i opłaty za wejście oraz nieproporcjonalny charakter wysokości grzywny ze względu na dysproporcjonalne uwzględnienie rozmiaru przedsiębiorstwa. Wreszcie skarżąca wskazuje na niedopuszczalne zastosowanie ze skutkiem wstecznym wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. do niniejszego przypadku.
