Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2008 r. - Komisja przeciwko Republice Włoskiej(Sprawa C-565/08)
(2009/C 55/19)
(Dz.U.UE C z dnia 7 marca 2009 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Traversa i L. Prete, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że ustanawiając przepisy nakładające na adwokatów obowiązek przestrzegania taryf maksymalnych, Republika Włoska uchybiła obowiązkom ciążącym na niej na mocy art. 43 WE i 49 WE,
– obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Ustalenie obowiązkowych taryf maksymalnych dla działalności sądowej i pozasądowej adwokatów stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości w rozumieniu art. 43 WE, oraz ograniczenie swobody świadczenia usług w rozumieniu art. 49 WE. Obowiązkowy próg maksymalny, który musi zostać zastosowany niezależnie od jakości świadczonej pracy, wymaganego nakładu pracy i kosztów poniesionych przy jej realizacji, może czynić włoski rynek usług prawniczych mniej atrakcyjnym dla podmiotów zagranicznych. Adwokaci mający siedziby w innych państwach członkowskich są zatem zniechęcani do ustanowienia siedziby we Włoszech lub do czasowego świadczenia tam ich usług.
W pierwszej kolejności znajduje to wyjaśnienie w okoliczności, że konieczność zastosowania się do nowego systemu taryfikacji (ponadto niezwykle złożonego) prowadzi do dodatkowych kosztów, które mogą utrudniać wykonywanie podstawowych swobód przewidzianych w traktacie.
W drugiej kolejności, maksymalny limit progu stanowi inne ograniczenie swobody przepływu usług prawniczych na rynku wewnętrznym, gdyż utrudnia to prawidłowe wynagradzanie jakości działalności prowadzonej przez adwokatów mających siedzibę w innych państwach członkowskich niż Włochy, co odwodzi w konsekwencji pewnych adwokatów stosujących honoraria wyższe od ustalonych we włoskich przepisach na podstawie charakterystyki rynku włoskiego, od czasowego świadczenia ich usług we Włoszech lub założenia siedziby w tym państwie.
Wreszcie brak elastyczności włoskiego systemu taryfikacji utrudnia adwokatom (w tym mającym siedzibę za granicą) składanie ofert ad hoc w szczególnych sytuacjach i/lub szczególnym klientom, na przykład, proponowanie ryczałtu w zakresie określonych usług prawniczych za ustaloną cenę, lub proponowanie na podstawie wspólnego cennika zespołu usług prawniczych świadczonych w różnych państwach członkowskich. Ustawodawstwo włoskie może zatem prowadzić do spadku konkurencyjności adwokatów mających siedzibę za granicą, gdyż pozbawia ich skutecznych technik penetracji włoskiego rynku usług prawniczych.
Ponadto, sporny środek nie wydaje się ani właściwy do osiągnięcia w ogólnym interesie celów przywołanych przez władze włoskie, ani najmniej ograniczający spośród środków prowadzących do tego celu. W szczególności, nie jest on właściwy dla zapewnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości osobom najmniej uprzywilejowanym, lub zagwarantowania ochrony adresatom usług prawniczych lub zapewnienia dobrego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Nie jest on też proporcjonalny w świetle okoliczności, że istnieją inne środki znacznie mniej ograniczające wobec adwokatów mających siedzibę zagranicą i równie (lub bardziej) odpowiednie dla osiągnięcia celów w zakresie ochrony przywołanych przez władze włoskie.
Wreszcie władze włoskie nie wyjaśniły czy te alternatywne środki mające mniej ograniczający charakter w odniesieniu do adwokatów mających siedzibę w innym państwie członkowskim, zostały zbadane, ani nie przedstawiły powodów dla których realizowany interes ogólny nie jest już chroniony przez przepisy regulujące zawód adwokata w innych państwach członkowskich Wspólnoty.
