Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2008 r. - Poste Italiane przeciwko Komisji(Sprawa T-525/08)
(2009/C 44/92)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 21 lutego 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Poste Italiane (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: A. Fratini, A. Sandulli, i F. Filpo, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uwzględnienie skargi i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 42/2006, jaką Włochy wdrożyły w celu oprocentowania otwartych w Skarbie Państwa kont bieżących Poste Italiane, dotychczas niepublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie pomocy C-42/2006, jaką Włochy wdrożyły w celu oprocentowania otwartych w Skarbie Państwa kont bieżących Poste Italiane. W decyzji tej Komisja uznała za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc związaną z oprocentowaniem otwartych w Skarbie Państwa kont bieżących Poste Italiane, ustanowioną w ustawie nr 266 z dnia 23 grudnia 2005 r. oraz w porozumieniu zawartym w dniu 23 lutego 2006 r. między włoskim Ministrem Gospodarki i Finansów a Poste Italiane, którą to pomoc Włochy wdrożyły bezprawnie z naruszeniem art. 90 ust. 3 WE; Komisja w decyzji tej nakazała też odzyskanie tej pomocy.
Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi:
– naruszenie art. 253 i 87 ust. 1 WE ze względu na popełnienie przez Komisję błędu co do okoliczności faktycznych oraz oczywistego błędu w ocenie w zakresie dotyczącym zastosowania kryterium starannego pożyczkobiorcy, w efekcie czego przyjęta została stopa, jakiej zażądanoby od pożyczkobiorcy prywatnego;
– naruszenie art. 87 ust. 1 WE ze względu na popełnienie przez Komisję oczywistego błędu w ocenie w zakresie dotyczącym inwestycji alternatywnych; należy zasygnalizować w tym względzie, że w trakcie postępowania administracyjnego władze włoskie podkreśliły, iż wskazany w ww. porozumieniu parametr, który ogranicza zarządzanie środkami pieniężnymi pochodzącymi z działalności pocztowej, stawia Poste Italiane w sytuacji bardziej niekorzystnej niż ta, która miałaby miejsce w przypadku możliwości uzyskania zysku z czynnego zarządzania, a zatem nie przysparza żadnej korzyści w rozumieniu art. 87 WE.
Skarżąca powołuje się także w tym względzie na znaczenie, jakie mają dla sprawy badanie przeprowadzone przez Royal Bank of Scotland oraz opinia pośredników finansowych, a także na porównanie z zarządem typu trading system, z zarządem środków pieniężnych pochodzących z polis ubezpieczeniowych Poste Vita, z zarządem funduszami Efiposte, kontrolowanej przez Poste Italiane francuskiej spółki, oraz z kosztami długu publicznego.
Skarżąca podnosi także:
– naruszenie art. 253 i 87 ust. 1 WE spowodowane brakiem uzasadnienia oraz popełnieniem oczywistego błędu w ocenie; naruszenie art. 12 WE ze względu na naruszenie zasad dyskryminacji, uzasadnionych oczekiwań oraz pewności prawa ze względu na nieprzeprowadzenie analizy elementów korzyści oraz zakłócenia konkurencji w kontekście spoczywającej na Poste Italiane misji świadczenia usługi powszechnej;
– naruszenie ogólnych zasad uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa i proporcjonalności ze względu na nakazanie odzyskania rzekomej pomocy od jej beneficjenta.
