Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 8 października 2008 r. w sprawie T-73/04, Carbone Lorraine przeciwko Komisji, wniesione w dniu 17 grudnia 2008 r. przez Carbone Lorraine(Sprawa C-554/08 P)
(2009/C 44/59)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 21 lutego 2009 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Carbone Lorraine (przedstawiciele: A. Winckler i H. Kanellopoulos, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącej odwołanie
– częściowe uchylenie, na podstawie art. 225 ust. 1 WE i art. 61 statutu Trybunału, wyroku wydanego przez Sąd w dniu 8 października 2008 r. w sprawie T-73/04 Carbone Lorraine przeciwko Komisji;
– uwzględnienie wniosków przedstawionych przez Carbone Lorraine w postępowaniu pierwszej instancji, a w konsekwencji - obniżenie, na podstawie art. 229 WE, art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 17 rozporządzenia Rady nr 17/62(1), a obecnie, po zmianie, art. 31 rozporządzenia Rady nr 1/2003(2), kwoty grzywny nałożonej na Carbone Lorraine przez Komisję na mocy decyzji z dnia 3 grudnia 2003 r. w sprawie C.38.359 - Produkty na bazie węgla i grafitu mające zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej(3);
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strona wnosząca odwołanie przedstawia cztery zarzuty na poparcie swego odwołania.
W swym pierwszym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, iż Sąd naruszył zasadę indywidualizacji kary, gdyż orzekł, że Komisja nie była zobowiązana do przeprowadzania odrębnej analizy poszczególnych elementów naruszenia, skoro istniało jedno naruszenie i wspólna strategia przyjęta przez wszystkich uczestników kartelu. Taka ogólna analiza naruszenia w połączeniu z brakiem rozgraniczenia odpowiednich rynków produktów bądź niewyodrębnieniem kategorii rozpatrywanych produktów doprowadziła do ustalenia kwoty grzywny, która nie była proporcjonalna do rzeczywistej wagi naruszenia popełnionego przez każdego z uczestników kartelu.
W swym drugim zarzucie spółka wnosząca odwołanie podnosi, iż Sąd wypaczył znaczenie decyzji Komisji w zakresie, w jakim uznał, że przy ustalaniu kwoty grzywny instytucja ta wzięła pod uwagę konkretny wpływ kartelu na rozpatrywany rynek, podczas gdy sama Komisja przyznała, zarówno w swej decyzji z dnia 3 grudnia 2003 r., jak i podczas toczącej się przed Sądem rozprawy, iż wpływu tego nie dało się dokładnie zmierzyć. Popełnione naruszenie zakwalifikowano bowiem jako "bardzo poważne" wyłącznie na podstawie jego charakteru i zasięgu geograficznego.
W swym trzecim zarzucie strona wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył zasadę równego traktowania poprzez utrzymanie w mocy odmowy przez Komisję dodatkowego obniżenia, na podstawie komunikatu w sprawie współpracy, nałożonej na nią grzywny, podczas gdy zdecydowała się na takie obniżenie między innymi w odniesieniu do dwóch innych, konkurencyjnych względem wnoszącej odwołanie, spółek. Sąd nie uwzględnił też w wystarczającym zakresie i nie potraktował jako okoliczności łagodzącej faktu, że w toku postępowania strona wnosząca odwołanie ściśle i trwale współpracowała z Komisją.
W swym czwartym i ostatnim zarzucie Carbone Lorraine twierdzi wreszcie, iż Sąd naruszył zasady proporcjonalności i równego traktowania, ponieważ uznał, że spółka ta nie mogła skorzystać z obniżenia grzywny ze względu na poważne problemy finansowe, z jakimi się borykała, podczas gdy tę samą przesłankę uznano jednak za wystarczającą do obniżenia kwoty grzywny nałożonej na inną spółkę, konkurencyjną względem wnoszącej odwołanie.
______
(1) Rozporządzenie Rady nr 17/62 z dnia 7 lutego 1962 r., pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 traktatu (Dz. U. 13, s. 204).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
(3) Dz.U. 2004, L 125, s. 45.
