Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 9 września 2008 r. w sprawie T-143/08 Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 26 listopada 2008 r. przez Luigiego Marcuccio(Sprawa C-513/08 P)
(2009/C 32/31)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 7 lutego 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– 1. W każdym razie:
(1.a) uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości
(1.b) stwierdzenie, iż skarga jest całkowicie dopuszczalna
i ponadto:
– 2/A tytułem żądania głównego: (2/A.1) stwierdzenie nieważności spornej decyzji; (2/A.2) stwierdzenie nieważności w niezbędnym zakresie rozliczenia nr 58; (2/A.3) w zakresie w jakim będzie to niezbędne, stwierdzenie nieważności decyzji o oddaleniu zażalenia; (2/A.4) zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 324,09 € (słownie: trzystu dwudziestu czterech euro i dziewięciu centów) lub kwoty wyższej bądź niższej, którą Trybunał uzna za prawidłową i słuszną z tytułów przedstawionych poniżej; (2/A.5) na ile to konieczne zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego, zgodnie z właściwymi przepisami, pozostałej należnej, a dotychczas niezwróconej części kosztu wizyty u lekarza z dnia 28 września 2005 r.; (2/A.6) zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odsetek za zwłokę od kwot, o których mowa w poprzedzających punktach 2/A.4 i 2/A.5 niniejszego odwołania, przy czym dies a quo i dies ad quem powinny być określone jak w skardze w pierwszej instancji; (2/A.7) zobowiązanie pozwanej do zwrotu skarżącemu wszelkich kosztów postępowania;
lub
– 2.B tytułem żądania ewentualnego odesłanie sprawy do Sądu w celu ponownego jej rozpatrzenia co do istoty.
Zarzuty i główne argumenty
1. Przeinaczenie i zniekształcenie okoliczności faktycznych oraz argumentów skarżącego przedstawionych w jego pismach, a w konsekwencji także nieprawidłowość ustaleń Sądu (w szczególności pkt 36, 38, 39 i 41 zaskarżonego wyroku).
2. Błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie pojęcia aktu zaskarżalnego, również ze względu na brak jasności, rozsądku i logiki, naruszenie art. 231 WE i nieuwzględnienie orzecznictwa dotyczącego skutków stwierdzenia nieważności decyzji pochodzącej od instytucji Wspólnoty przez sądy Wspólnoty, naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej oraz naruszenie zasady rozdziału władz (w szczególności pkt 39 i 41 zaskarżonego wyroku).
