Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 10 września 2008 r. w sprawie T-284/06 Gualtieri przeciwko Komisji, wniesione w dniu 11 listopada 2008 r. przez Claudię Gualtieri(Sprawa C-485/08 P)
(2009/C 32/25)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 7 lutego 2009 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Claudia Gualtieri (przedstawiciele: adwokaci P. Gualtieri i M. Gualtieri)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– odrzucenie wszelkich przeciwnych wniosków, zarzutów i argumentów,
– przyjęcie najbardziej odpowiednich wniosków i stwierdzeń
– w ramach uwzględnienia argumentów przedstawionych w odniesieniu do różnych podniesionych kwestii i związanych z nimi pojedynczych /poszczególnych żądań, przywołanych tutaj w całości,
– obwieszczenie /ogłoszenie jako zasady prawa, że stosunek między oddelegowanymi ekspertami narodowymi (OEN) i Komisją Wspólnot Europejskich jest stosunkiem pracy najemnej i jest on podobny do stosunku pracy członków personelu tymczasowego a dodatki wypłacane tymże OEN mają charakter wynagrodzenia,
– stwierdzenie, że zgodnie z prawem wspólnotowym za taką samą pracę należy się równe wynagrodzenie, a ewentualna zapłata różnego wynagrodzenia podmiotom pozostającym w związku małżeńskim i podmiotom pozostającym w trwałym związku faktycznym odpowiednio stanowi dyskryminację na szkodę osoby należącej do rodziny w rozumieniu prawa,
– tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie, że dodatki, o których mowa w art. 17 decyzji w sprawie OEN, należą się wnoszącej odwołanie w całości od momentu faktycznej separacji lub złożenia umowy rozwodowej w sądzie w Brukseli,
– w konsekwencji całkowite lub częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 10 września 2008 r. i doręczonego następnego dnia oraz całkowite lub częściowe uwzględnienie wniosków i żądań przedstawionych w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym bądź odesłanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji w celu dokonania przezeń niezbędnego rozstrzygnięcia co do istoty,
– obciążenie kosztami postępowania w obu instancjach Komisji Wspólnot Europejskich wraz z ewentualnym całkowitym zwrotem kosztów odnoszących się do postępowania w pierwszej instancji.
Zarzuty i główne argumenty
Po pierwsze, z całości przepisów regulujących status prawny OEN zdaje się bezdyskusyjne i ewidentne, iż związek z organami władzy państwa pochodzenia jest znikomy poprzez cały okres trwania delegacji i że w okresie tym ekspert narodowy jest w całości włączony w ramy organizacyjne Komisji. Ma on obowiązek wykonywania zadań wyłącznie na jej rzecz, co prowadzi do oczywistego podobieństwa (identyczności) jego pozycji prawnej z tą, która odnosi się do personelu (przynajmniej tymczasowego), który zrównany jest w zakresie warunków pracy i kwestii wynagrodzenia z urzędnikami.
Z tego względu na podstawie tego, co stanowi art. 141 akapit drugi WE (obejmujący pojęciem wynagrodzenia także wszystkie inne korzyści otrzymywane bezpośrednio lub pośrednio w gotówce lub w naturze przez pracownika od pracodawcy z racji zatrudnienia), będący przepisem wyższej rangi niż art. 17 decyzji w sprawie OEN oraz co stanowi regulamin pracowniczy urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej (art. 62 akapit trzeci: "wynagrodzenie obejmuje wynagrodzenie podstawowe, dodatki rodzinne oraz inne dodatki") dodatki płacone OEN mają charakter wynagrodzenia na równi z analogicznymi dodatkami należnymi urzędnikom i innym członkom personelu.
Wnosząca odwołanie utrzymuje zatem, iż istnieje ogólna zasada - nie ma znaczenia czy prawa wspólnotowego czy też nie - zgodnie z którą przy tej samej pracy należy się równe wynagrodzenie, co wynika z przepisów zawartych w art. 14 EKPC, dyrektywy 2000/43/WE(1) z dnia 29 czerwca 2000 r., dyrektywy 2000/78/WE(2) z dnia 27 listopada 2000 r. oraz z art. 3 akapit drugi, art. 136, art. 137 lit. i) i art. 141 akapit pierwszy WE.
W przeciwieństwie do tego wykładnia dokonana przez Sąd Pierwszej Instancji skutkuje tym, że dwóch pracowników świadczących tą samą pracę otrzymuje różne wynagrodzenia, jeśli małżonek jednego z nich zamieszkuje w Brukseli już w momencie podjęcia decyzji o delegacji, i prowadzi do poważnego przypadku dyskryminacji na szkodę osób należących do rodziny w rozumieniu prawa, mimo daleko idącej ochrony, jaką wobec tej instytucji roztaczają regulacje prawa wewnętrznego i międzynarodowego i tendencji do zrównywania z nią w ustawodawstwach różnych państw członkowskich, wspomnianym regulaminie pracowniczym urzędników [art. 1 akapit pierwszy i art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII] i orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka trwałego pozostawania w związku faktycznym.
Ponadto zapłata całości dodatku powinna była nastąpić najpóźniej w momencie ustania związku, gdyż w przepisach prawnych nie można odnaleźć wzmianki - na którą się powoływano - o konieczności odniesienia się do momentu rozpoczęcia związku bez brania pod uwagę zmian zaszłych w trakcie jego trwania.
Jeśli chodzi o zarzut niezgodności z prawem art. 20 decyzji w sprawie OEN w odniesieniu do art. 241 WE, wnosząca odwołanie podnosi, że okoliczności faktyczne i prawne przytoczone dla uzasadnienia zarzutu zostały przedstawione w sposób szczegółowy i zrozumiały, tym bardziej że strona przeciwna nie przedstawiła przeciwnych argumentów i było oczywiste, że powołanie się na art. 241 miało na celu doprowadzenie do rozstrzygnięcia podniesionych kwestii, włącznie z zakwestionowanym twierdzeniem o wniesieniu skargi już po upływie terminu przedawnienia.
Wnosząca odwołanie wycofuje zarzut naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań i wnosi o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania, które na podstawie art. 87 i 88 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji powinny być zwrócone w całości. Wreszcie zauważa ona, że rozpatrzenie i rozstrzygnięcie istoty sprawy przez Sąd jest jednoznaczne z uznaniem dopuszczalności skargi, która aktualnie nie podlega już dyskusji.
Poprzez przedstawione żądania wnosi się do Trybunału o stwierdzenie - po uprzednim ogłoszeniu jako zasady prawa, że stosunek między OEN i Komisją jest stosunkiem pracy najemnej i jest podobny do stosunku członków personelu tymczasowego oraz że dodatki płacone OEN mają charakter wynagrodzenia - że zgodnie z prawem wspólnotowym za tą samą pracę należy się równe wynagrodzenie i że ewentualna zapłata rożnego wynagrodzenia podmiotom pozostającym w związku małżeńskim i osobom stanu wolnego lub pozostającym w trwałym związku faktycznym odpowiednio skutkuje dyskryminacją na szkodę osób należących do rodziny w rozumieniu prawa, bądź tytułem żądania ewentualnego, że dodatek o którym mowa w art. 17 decyzji w sprawie OEN należał się wnoszącej odwołanie w całości od momentu faktycznej separacji lub złożenia umowy rozwodowej w sądzie w Brukseli.
______
(1) Dyrektywa Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (Dz. U. L 180 s 22).
(2) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. U. L 303 s 16).
