Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 20 lipca 2009 r. w sprawie F-86/07, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 października 2009 r. przez Luigiego Marcuccio(Sprawa T-402/09 P)
(2009/C 297/45)
(Dz.U.UE C z dnia 5 grudnia 2009 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia w całości bez żadnych wyjątków,
– stwierdzenie, że skarga wniesiona w pierwszej instancji, w następstwie której wydane zostało zaskarżone postanowienie była w całości i bez żadnego wyjątku dopuszczalna,
– tytułem żądania głównego uwzględnienie w całości i bez żadnego wyjątku żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji,
– obciążenie drugiej strony postępowania obowiązkiem zwrotu na rzecz wnoszącego odwołanie wszelkich kosztów poniesionych przezeń w związku z postępowaniem w pierwszej instancji i z niniejszym postępowaniem odwoławczym,
– tytułem żądania posiłkowego odesłanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej w celu ponownego wydania przezeń rozstrzygnięcia ale w innym składzie osobowym
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie dotyczy postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 20 lipca 2009 r. wydanego w sprawie F-86/07. Postanowieniem tym oddalono jako częściowo oczywiście niedopuszczalną i częściowo oczywiście bezzasadną skargę mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji, w drodze której Komisja odrzuciła wniosek wnoszącego odwołanie mający na celu wszczęcie dochodzenia w przedmiocie molestowania psychicznego, którego był on ofiarą podczas pracy w delegacji Komisji w Angoli a także obciążenie drugiej strony postępowania obowiązkiem naprawienia szkody wynikającej z zarzucanego molestowania.
Celem uzasadnienia swoich żądań wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty:
– dokonanie błędnej interpretacji i błędne zastosowanie pojęcia badania zawartego w art. 17 ust. 2 wspólnych przepisów dotyczących ubezpieczenia od następstw wypadków i w razie choroby urzędników Wspólnot Europejskich i pojęcia dochodzenia dla celów ustalenia czy urzędnik instytucji był przedmiotem molestowania psychicznego,
– naruszenie prawa poprzez stwierdzenie, że skarga o stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej wniosek o wszczęcie dochodzenia była niedopuszczalna i także poprzez dokonanie błędnej interpretacji pojęcia jej bezprzedmiotowości,
– naruszenie prawa poprzez stwierdzenie, że skarga o stwierdzenie nieważności sprawozdania IDOC (Urzędu do spraw Dochodzeń i Dyscypliny) jest niedopuszczalna i także poprzez całkowity brak uzasadnienia, brak wypowiedzenia się w przedmiocie podstawowego aspektu sporu i błędne zastosowanie pojęcia aktu przygotowawczego do rozpatrywanego stanu faktycznego,
– błędna interpretacja pojęcia molestowania psychicznego a także ciążącego na osobie molestowanej obowiązku przedstawienia dowodów molestowania psychicznego,
– całkowity brak uzasadnienia jeśli chodzi o argumenty przedstawione na poparcie oddalenia żądania o przyznanie odszkodowania
