Skarga wniesiona w dniu 24 września 2009 r. - Włochy przeciwko Komisji(Sprawa T-379/09)
(2009/C 282/110)
(Dz.U.UE C z dnia 21 listopada 2009 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: F. Arena, avvocato dello Stato)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2009) 5497 z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej systemów pomocy państwa nr C 6/2004 (uprzednio NN 70/01) i C 5/2005 (uprzednio NN 71/04), które zostały przez Włochy wprowadzone w życie na korzyść szklarni (wyłączenie z akcyzy na paliwo używane dla celów ogrzewania szklarni).
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Rząd włoski wnosi do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę na decyzję Komisji C (2209) 5497 z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącą systemów pomocy państwa nr C 6/2004 (uprzednio nr 70/01) i C 5/2005 (uprzednio nr 71/04), które zostały przez Włochy wprowadzone w życie na korzyść szklarni (wyłączenie z akcyzy na paliwo używane dla celów ogrzewania szklarni).
Skarga ta ma za podstawę pięć zarzutów.
W drodze pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza art. 87 ust. 1 traktatu WE, ponieważ przepisy ustawodawcze uznane za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa nie charakteryzują się selektywnością zarówno ze względu na to, że każdy podmiot działający w ramach sektora rolniczego posiada możliwość skorzystania ze stawek odnoszących się do akcyzy na paliwo przeznaczone do ogrzewania szklarni jak i na poważne różnice pomiędzy uprawą szklarniową i uprawą na otwartym powietrzu, w ramach której brak jest kosztów produkcyjnych związanych z paliwem przeznaczonym do ogrzewania.
W drodze drugiego zarzutu skarżąca, podnosząc naruszenie art. 87 ust. 1 traktatu WE twierdzi również, iż przepisy ustawowe, o których mowa nie wywołują jakichkolwiek zakłóceń konkurencji. Celem uzasadnienia swojej tezy przywołuje ona także Wspólnotowe wytyczne dla sektora rolnego i leśnego na lata 2007-2013, w których w pkt 167 wyraźnie stwierdza się, że całkowite lub częściowe zwolnienia podatkowe z tytułu wykorzystywania paliw do celów podstawowej produkcji rolnej nie wywołują zakłóceń konkurencji ze względu na małe rozmiary gospodarstw rolnych w Unii Europejskiej.
W drodze trzeciego zarzutu podnosi się brak uzasadnienia odnośnie do zarzucanych zakłóceń konkurencji.
W drodze czwartego zarzutu skarżąca podnosi naruszenie art. 8 dyrektywy 92/81/WE(1), art. 15 dyrektywy 2003/96/WE(2) a także art. 33, 36 i 87 traktatu WE. Podnosi się w szczególności, że wspomniane dyrektywy w sposób wyraźny zezwalają na wyłączenia i że w każdym razie badanie zgodności z prawem wspólnotowym należy przeprowadzać przy wzięciu pod uwagę nie tylko reguł konkurencji ale także a nawet przede wszystkim przepisów dotyczących wspólnej polityki rolnej. W tym względzie utrzymuje się, że wspólna polityka rolna ma pierwszeństwo przed regułami konkurencji. Miałoby to prowadzić do wniosku, iż jeśli zakwestionowane środki są zgodne z celami zawartymi w art. 33 traktatu to brak jest możliwości zastosowania przepisów z zakresu pomocy państwa.
W drodze piątego i ostatniego zarzutu skarżąca podnosi naruszenie art. 87 ust. 3 traktatu WE twierdząc, iż w każdym razie powinno znaleźć zastosowanie odstępstwo ustanowione w tym przepisie ze szczególnym odniesieniem do zastosowania odstępstwa ze względu na przywołaną w pkt 3.5 Wspólnotowych wytycznych dla pomocy państwa w sektorze rolnym z 2000 r. ochronę środowiska.
______
(1) Dyrektywa Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktur akcyzy na oleje mineralne (Dz. U. 316 z dnia 31.10.1992, s. 12).
(2) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. L 283 z 31.10.2003, s. 51).
