Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Linz (Austria) w dniu 31 sierpnia 2009 r. - Postępowanie karne przeciwko Jochenowi Dickingerowi i Franzowi Ömerowi(Sprawa C-347/09)
(2009/C 282/45)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 21 listopada 2009 r.)
Sąd krajowy
Bezirksgericht Linz (Austria)
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Jochen Dickinger, Franz Ömer
Pytania prejudycjalne
1) a) Czy art. 43 WE i art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że zasadniczo stoją one na przeszkodzie przepisom państw członkowskich, takim jak § 3 w związku z § 14 i nast. oraz § 21 austriackiej ustawy w sprawie gier losowych, zgodnie z którymi:
– zezwolenie na loterie (np. loterie elektroniczne) może zostać udzielone na okres nieprzekraczający 15 lat wyłącznie jednemu wnioskodawcy działającemu w formie spółki kapitałowej z siedzibą w Austrii, któremu zabronione jest zakładanie filii poza granicami Austrii, dysponującemu pokrytym kapitałem zakładowym w wysokości co najmniej 109.000.000 EUR i jeśli mając na uwadze okoliczności, można przyjąć, że uzyska on najwyższą kwotę podatków na rzecz rządu federalnego;
– zezwolenie na prowadzenie kasyn może zostać udzielone na okres nieprzekraczający 15 lat maksymalnie dwunastu wnioskodawcom działającym w formie spółki akcyjnej z siedzibą w Austrii, którym zabronione jest zakładanie filii poza granicami Austrii, dysponującym pokrytym kapitałem zakładowym w wysokości co najmniej 22.000.000 EUR i jeśli mając na uwadze okoliczności można przyjąć, że uzyskają oni najwyższą kwotę podatków na rzecz podmiotów administracji publicznej?
Pytania te powstały w szczególności w sytuacji, w której spółka Casino Austria AG posiada wszystkie 12 zezwoleń na prowadzenie kasyn, które w dniu 18 grudnia 1991 r. zostały udzielone maksymalnie na 15 lat, i które zostały następnie przedłużone bez przetargu lub ogłoszenia.
b) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy tego rodzaju przepisy mogą zostać uzasadnione ze względów interesu publicznego leżącego w ograniczeniu działalności w dziedzinie zakładów, gdy posiadacze zezwoleń działający w strukturze właściwie monopolistycznej sami prowadzą ekspansywną politykę w dziedzinie gier losowych poprzez znaczące nakłady związane z reklamą?
c) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy przy badaniu proporcjonalności tego rodzaju przepisów, których celem jest zapobieganie przestępstwom poprzez poddanie podmiotów gospodarczych prowadzących działalność w tym zakresie kontroli i uporządkowanie w ten sposób działalności w dziedzinie gier losowych podlegającej tej kontroli, sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę, że przepisy te obejmują również podmioty świadczące usługi transgraniczne, które w państwie członkowskim swej siedziby i tak podlegają rygorystycznym wymogom i kontrolom związanym z ich zezwoleniem?
2) Czy swobody podstawowe traktatu WE, w szczególności swobodne świadczenie usług na podstawie art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że niezależnie od faktu, że stanowienie przepisów w dziedzinie prawa karnego leży zasadniczo w kompetencji państw członkowskich, dany przepis karny państwa członkowskiego powinien być jednak oceniany w świetle prawa wspólnotowego, jeśli może on uniemożliwić lub ograniczyć wykonywanie jednej ze swobód podstawowych?
3) a) Czy art. 49 WE w związku z art. 10 WE należy interpretować w ten sposób, że kontrole przeprowadzone w państwie członkowskim siedziby usługodawcy i złożone tam zabezpieczenia powinny zostać uwzględnione w państwie wykonania usługi zgodnie z zasadą wzajemnego zaufania?
b) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy art. 49 WE należy ponadto interpretować w ten sposób, że w przypadku ograniczenia swobodnego świadczenia usług ze względu na interes publiczny należy zbadać, czy ten interes publiczny nie został już w wystarczającej mierze uwzględniony poprzez przepisy prawne, kontrole i weryfikacje, którym usługodawca podlega w państwie, w którym ma on swą siedzibę?
c) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy przy badaniu proporcjonalności przepisu prawa krajowego zabraniającego pod groźbą kary transgranicznego świadczenia usług z zakresu gier losowych bez zezwolenia krajowego, należy wziąć pod uwagę, że interesy natury reglamentacyjnej powołane przez państwo wykonania usługi dla celów uzasadnienia ograniczenia swobody podstawowej zostały już w wystarczającej mierze uwzględnione w państwie siedziby poprzez rygorystyczną procedurę udzielania zezwoleń i nadzoru?
d) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy przy badaniu proporcjonalności takiego ograniczenia sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę, że właściwe przepisy w państwie, w którym usługodawca ma siedzibę, są nawet bardziej rygorystyczne od odpowiednich przepisów w państwie wykonania usługi?
e) Czy w przypadku ustanowionego z reglamentacyjnych względów związanych z ochroną graczy i zwalczania przestępczości, sankcjonowanego karnie zakazu prowadzenia gier losowych zasada proporcjonalności wymaga ponadto, aby sąd krajowy dokonał rozróżnienia między usługodawcami oferującymi udział w grach losowych bez jakiegokolwiek zezwolenia, a usługodawcami mającymi siedzibę w innych państwach członkowskich UE, posiadającymi tam zezwolenia i wykonującymi działalność z powołaniem się na swobodę świadczenia usług?
f) Czy przy badaniu proporcjonalności przepisu prawa krajowego zabraniającego pod groźbą kary transgranicznego świadczenia usług z zakresu gier losowych bez krajowego zezwolenia lub zgody, należy wziąć pod uwagę, że usługodawca w dziedzinie gier losowych posiadający zgodnie z prawem zezwolenie w innym państwie członkowskim nie miał możliwości uzyskania zezwolenia krajowego ze względu na obiektywne, pośrednio dyskryminujące ograniczenia dostępu, a procedura udzielania zezwoleń i nadzoru w państwie siedziby wykazuje poziom ochrony przynajmniej porównywalny do poziomu krajowego?
4) a) Czy art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że tymczasowy charakter świadczenia usług wyklucza dla usługodawcy możliwość utworzenia w przyjmującym państwie członkowskim określonej infrastruktury (jak np. serwera) bez uznania go za mającego siedzibę w tym państwie członkowskim?
b) Czy art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że skierowany do krajowych podmiotów świadczących pomoc techniczną zakaz ułatwiania wykonywania usługi przez usługodawcę mającego siedzibę w innym państwie członkowskim stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług również wówczas, gdy podmioty świadczące pomoc techniczną mają siedzibę w tym samym państwie członkowskim, co część odbiorców usługi?
