Odwołanie wniesione w dniu 24 sierpnia 2009 r. przez Rzeczpospolitą Polską, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 10 czerwca 2009 r. w sprawie T-257/04 Polska przeciwko Komisji(Sprawa C-335/09 P)
(2009/C 282/39)
Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 21 listopada 2009 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: M. Dowgielewicz, pełnomocnik)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 10 czerwca 2009 r. w sprawie T-257/04Polska przeciwko Komisji,
– stwierdzenie nieważności artykułu 3 oraz artykułu 4 ust. 3 i ust. 5 ósmetiret rozporządzenia Komisji (WE) nr 1972/2003 z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków przejściowych przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi ze względu na przystąpienie Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji(1), zmienionego przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 230/2004 z dnia 10 lutego 2004 r.(2) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 735/2004 z dnia 20 kwietnia 2004 r.(3),
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji oraz przed Trybunałem Sprawiedliwości,
– rozpoznanie odwołania przez Wielką Izbę.
Zarzuty i główne argumenty
Po pierwsze, w zakresie, w jakim zaskarżony wyrok stwierdza, że w odniesieniu do rozporządzenia nr 1972/2003 skarga została wniesiona po terminie i należy ją odrzucić jako niedopuszczalną (pkt 32-63 zaskarżonego wyroku):
– zarzut błędnej wykładni rozporządzenia Rady EWG nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej(4) oraz Traktatu o Przystąpieniu poprzez ustalenie, że termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1972/2003 rozpoczął bieg z dniem publikacji tego rozporządzenia w językach urzędowych Wspólnoty Piętnastu, a więc przed zakończeniem publikacji w językach urzędowych rozszerzonej Wspólnoty,
– zarzut błędnej wykładni art. 230 czwarty akapit WE poprzez ustalenie, że Rzeczpospolita Polska mogła skutecznie wnieść skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1972/2003 przed przystąpieniem do Unii Europejskiej, działając na podstawie tego przepisu jako osoba prawna,
– naruszenia zasady wspólnoty prawa i zasady skutecznej ochrony sądowej poprzez pozbawienie Rzeczypospolitej Polskiej prawa do poddania sądowej kontroli legalności rozporządzenia nr 1972/2003, pomimo że rozporządzenie to było skierowane do Rzeczypospolitej Polskiej jako państwa członkowskiego,
– naruszenia zasady solidarności i zasady dobrej wiary poprzez pozbawienie Rzeczypospolitej Polskiej prawa do poddania sądowej kontroli legalności aktu bezprawnie zmieniającego warunki przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej oraz naruszającego równowagę praw i obowiązków wynikających z przynależności do Wspólnoty,
– naruszenia procedury w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji poprzez nierozpoznanie argumentów Rzeczypospolitej Polskiej dotyczących naruszenia zasady solidarności i zasady dobrej wiary oraz brak wystarczającego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.
Po drugie, w zakresie, w jakim zaskarżony wyrok oddala żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 735/2004 w części poddającej siedem kategorii produktów pochodzących z Rzeczypospolitej Polskiej środkowi przewidzianemu wart. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 (pkt 80-136 zaskarżonego wyroku):
– naruszenia art. 41 Aktu Przystąpienia i zasady proporcjonalności poprzez ustalenie, że wysokość opłaty przewidzianej wart. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 była odpowiednia i niezbędna do realizacji celów spornego środka przejściowego, pomimo że opłata w wysokości różnicy stawek celnych była wystarczająca dla zapobieżenia spekulacji i neutralizacji zysków spekulacyjnych, pomimo że opłata w wyższej wysokości nie mogła przyczynić się do realizacji celów zapobiegawczych ze względu na datę jej ustanowienia (11 dni przed dniem przystąpienia) oraz pomimo braku związku pomiędzy wysokością ustanowionej opłaty a jej domniemanymi celami,
– naruszenia zasady niedyskryminacji poprzez ustalenie, że wysokość opłaty przewidzianej wart. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 była określona na podstawie obiektywnych kryteriów zróżnicowania.
Po trzecie, w zakresie, w jakim zaskarżony wyrok oddala żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 735/2004 w części dodającej siedem kategorii produktów pochodzących z Rzeczypospolitej Polskiej do wykazu produktów zawartego wart. 4 ust. 5 ósme tiret rozporządzenia nr 1972/2003 (pkt 137-160zaskarżonego wyroku):
– naruszenia art. 41Aktu Przystąpienia i zasady proporcjonalności poprzez ustalenie, że objęcie opłatami przewidzianymi wart. 4 rozporządzenia nr 1972/2003 produktów, dla których przed przystąpieniem stawki przywozowe obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej były wyższe lub równe stawkom przywozowym obowiązującym we Wspólnocie, było niezbędne dla realizacji celów środków przewidzianych w tym rozporządzeniu.
Po czwarte, w zakresie, w jakim zaskarżony wyrok oddala żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 735/2004 w części poddającej siedem kategorii produktów pochodzących z Rzeczypospolitej Polskiej środkowi przewidzianemu wart. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 (pkt 161-249 zaskarżonego wyroku):
– naruszenia prawa wspólnotowego, tj. błędnej wykładni art. 3 rozporządzenia nr 1972/2003, błędnej wykładni art. 41 Aktu Przystąpienia i naruszenia zasady hierarchii norm prawnych poprzez ustalenie, że art. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 był niezbędny dla zachowania skuteczności art. 4 tego rozporządzenia i mógł zostać przyjęty na podstawie art. 41Aktu Przystąpienia jako odstępstwo od postanowień tego Aktu,
– naruszenia art. 253 WE poprzez ustalenie, że uzasadnienie zaskarżonego środka przejściowego było wystarczające,
– naruszenia zasady swobodnego przepływu towarów poprzez ustalenie, że środki przejściowe przyjęte na podstawie art. 41 Aktu Przystąpienia nie podlegają ocenie pod względem zgodności z art. 25 WE,
– naruszenia zasady niedyskryminacji poprzez uznanie za obiektywnie usprawiedliwione zróżnicowanego traktowania przedsiębiorców z Rzeczypospolitej Polskiej i przedsiębiorców z państw Wspólnoty Piętnastu, polegającego na obciążeniu produktów objętych w dniu przystąpienia reżimem zawieszającym, które przed przystąpieniem były w swobodnym obrocie w Rzeczypospolitej Polskiej, należnością przywozowąerga omnes oraz na zwolnieniu z tej należności takich samych produktów, które przed przystąpieniem były w swobodnym obrocie we Wspólnocie Piętnastu i w odniesieniu do których nie ubiegano się o refundację wywozową,
– naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań poprzez ustalenie, że Wspólnota nie stworzyła sytuacji, która mogłaby budzić uzasadnione oczekiwania polskich przedsiębiorców.
______
(1) Dz. U. L 293; str. 3; Polskie wydanie specjalne Rozdział 3 Tom 40 str. 474
(2) Dz. U. L 39; str. 13; Polskie wydanie specjalne Rozdział 3, Tom 42 str. 442
(3) Dz. U. L 114; str. 13; Polskie wydanie specjalne Rozdział 3, Tom 44 str. 111
(4) Dz. Urz. L 17, 6.10.1958, str.385; Polskie wydanie specjalne, Rozdział 1, Tom 1, str. 3
