Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2009 r. - RapidEye przeciwko Komisji(Sprawa T-330/09)
(2009/C 267/127)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: RapidEye AG (Brandenburg nad Hawelą, Niemcy) (przedstawiciele: T. Jestaedt, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 9 czerwca 2009 r. oznaczonym "Pomoc państwa CP 183/2009 - Niemcy, RapidEye AG (Następcza kontrola MSR 1998 - N 416/2002)" w zakresie, w jakim Komisja uznaje w niej pomoc w kwocie 44.199.321,36 EUR i o intensywności 35 % ekwiwalentu subwencji netto za niedopuszczalną oraz żąda dokonania nowego zgłoszenia w odniesieniu do pomocy, która przekracza 30,22 % intensywności pomocy lub też maksymalną kwotę pomocy w wysokości 37.316.000 EUR;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja w swej decyzji z dnia 2 października 2002 r. C (2002) 3570 wersja ostateczna zatwierdziła pomoc państwa na rzecz RapidEye AG (Pomoc państwa N 416/2002 - Niemcy [Brandenburg], pomoc dla RapidEye AG) udzielanej na podstawie wielosektorowych ram pomocy regionalnej na rzecz dużych projektów inwestycyjnych(1), ustalając w niej jednocześnie intensywność maksymalnej dopuszczalnej pomocy i maksymalną kwotę pomocy (zwanej dalej "decyzją Komisji z dnia 2 października 2002 r.").
W niniejszym postępowaniu skarżąca kwestionuje pismo Komisji z dnia 9 czerwca 2009 r. D(2009) 569 w sprawie pomocy państwa CP 183/2009 - Niemcy, RapidEye AG (Następcza kontrola MSR 1998 - N 416/2002). W piśmie tym Komisja w szczególności zażądała od niemieckich władz krajowych respektowania zatwierdzonych w decyzji Komisji z dnia 2 października 2002 r.) intensywności maksymalnej dopuszczalnej pomocy i maksymalnej kwoty pomocy oraz potwierdzenia, że beneficjent pomocy zwrócił tą jej kwotę, która przekracza zatwierdzone wartości maksymalne.
Skargę swą RapidEye AG opiera na pięciu zarzutach.
Po pierwsze podnosi ona, że naruszone zostały art. 87 WE i art. 88 WE oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999(2), ponieważ w jej opinii decyzja Komisji z dnia 2 października 2002 r. obejmuje pomoc o intensywności 35 %.
Następnie skarżąca podnosi, że pozwana nadużyła władzy, wymagając, wbrew swej decyzji z dnia 2 października 2002 r., do zatwierdzenia pomocy o intensywności 35 % nowego zgłoszenia.
Po trzecie skarżąca twierdzi, iż naruszona została zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ skarżąca poczyniła inwestycje spodziewając się, że zostanie jej przyznana pomoc o intensywności 35 %.
Tytułem ewentualnym skarżącą twierdzi, iż naruszony został art. 88 ust. 3 WE. Skarżąca podnosi w związku z tym, że nawet jeśli decyzję Komisji z dnia 2 października 2002 r. należy rozumieć w taki sposób, że dopuszcza ona jedynie intensywność maksymalnej dopuszczalnej pomocy na poziomie 30,22 %, to przy zwiększeniu tej intensywności do 35 % chodzi jedynie o jej nieznaczną zmianę, która nie wymaga dokonywania ponownego zgłoszenia.
Także tytułem ewentualnym skarżąca podnosi naruszenie art. 3 rozporządzenia (WE) nr 800/2008(3). Zarzuca ona w tym względzie Komisji, że nalega ona na dokonanie nowego zgłoszenia w przypadku zwiększenia maksymalnej dopuszczalnej intensywności do 35 % nie sprawdzając, czy ta pomoc nie jest objęta wyłączeniem na podstawie art. 3 rozporządzenia nr 800/2008.
______
(1) Dz. U. 1998, C 107, s. 7.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. [88] WE (Dz. U. L 83, s. 1).
(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. U. L 214, s. 3).
