Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 10 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych T-396/05 i T-397/05 w sprawie ArchiMEDES przeciwko Komisji, wniesione w dniu 10 sierpnia 2009 r. przez ArchiMEDES(Sprawa C-317/09 P)
(2009/C 267/67)
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2009 r.)
Język postępowania: francuski
Strony
Wnoszący odwołanie: Architecture, Microclimat, Énergies Douces Europe et Sud, sarl (ArchiMEDES) (przedstawiciel: adwokat P.-P. Van Gehuchten)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
ArchiMEDES zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o kasację wyroku wydanego w dniu 10 czerwca 2009 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w sprawach połączonych T-396/05 i T-397/05 i uwzględnienie zawartych w jej skargach do Sądu Pierwszej Instancji żądań:
– stwierdzenie nieważności zawartej w piśmie z dnia 5 października 2005 r., która została podana do wiadomości wnoszącej odwołanie w dniu 10 października 2005 r., decyzji Komisji o potrąceniu wzajemnych wierzytelności, oraz
– stwierdzenie nieważności decyzji o odzyskaniu należności zawartej w pismach z dnia 30 sierpnia 2005 r. i w nocie debetowej nr 3240705638 z dnia 23 sierpnia 2005 r., które zostały podane do wiadomości wnoszącej odwołanie w dniu 2 września 2005 r.,
– unieważnienie decyzji Komisji o rozwiązaniu umowy z datą 30 sierpnia 2005 r.,
– nakazanie Komisji zapłaty kwoty 125.906 EUR, powiększonej o kwotę ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia 12 lutego 2002 r.,
– tytułem ewentualnym, nakazanie Komisji zapłaty kwoty 103.551,90 EUR powiększonej o kwotę ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia 12 lutego 2002 r.,
oraz obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie swe ArchiMEDES opiera na czterech zarzutach.
W swym pierwszym zarzucie związanym z wnioskiem o stwierdzenie nieważności zawartej w piśmie Komisji z dnia 5 października 2005 r. decyzji o potrąceniu wzajemnych wierzytelności wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji art. 230 WE, art. 1291 francuskiego kodeksu cywilnego oraz błąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bądź też jego brak. W opinii wnoszącej odwołanie decyzja o potrąceniu wierzytelności jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 230 WE, a wydana w niniejszym przypadku przez Komisję decyzja została wydana z naruszeniem warunków ustanowionych w regulującym umowę zawartą między ArchiMEDES a Komisją art. 1291 francuskiego kodeksu cywilnego, zgodnie z którym zakwestionowanie wierzytelności nabiera pewnego charakteru dopiero od momentu wydania wyroku nakazującego dłużnikowi zapłatę wierzycielowi jego wierzytelności. Sąd nie uwzględnił zaś tych przepisów, rozstrzygając, że skarżąca nie ma już interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 5 października 2005 r., ponieważ ta ostatnia stanowi nieprawidłowe jednostronne działanie.
W swym drugim zarzucie wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie art. 6 Europejskiej Konwencji Ochrony Praw Człowieka, art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, ogólną zasadę litis denuntiatio, prawo do obrony i prawo do równego procesu ze względu na to, że Sąd bezzasadnie odmówił uwzględnienia jej żądania wezwania do sądu innych podmiotów tej umowy oraz uznania wyroku za je obowiązujący. Odmowa ta skutkuje de facto naruszeniem zasady równości broni pomiędzy podmiotami zawartej między Komisją i jej licznymi kontrahentami umowy, ponieważ instytucja ta mogłaby odpowiednio skierować swą skargę przeciwko wszystkim swoim kontrahentom, podczas gdy taka możliwość nie istnieje w przypadku, gdy skarga została złożona przez jednego kontrahenta.
W swym trzecim zarzucie, składającym się z dwóch części, wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji art. 1134 i 1165 kodeksu cywilnego, zasady mocy dowodowej dokumentów, art. 1.1 i 10 umowy BU/209/95, art. 2.1, 2.2, 21.1 i 21.4 załącznika II do tej samej umowy, a także brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku bądź błąd w tym uzasadnieniu. Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył powyższe przepisy, po pierwsze, wprowadzając rozróżnienie między prawami i obowiązkami różnych kontrahentów, podczas gdy są oni odpowiedzialni łącznie i solidarnie za wykonanie umowy BU/209/95, oraz, po drugie, uznając wnoszącą odwołanie za osobę trzecią względem rozpatrywanej umowy ze względu na jej status podwykonawcy, podczas gdy była ona właśnie tej umowy stroną.
W swym czwartym zarzucie, składającym się z dwóch części, wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji art. 1134 i 1184 kodeksu cywilnego, zasady mocy dowodowej dokumentów, art. 5 załącznika II do umowy BU/209/95, a także brak uzasadnienia i wewnętrzną sprzeczność zaskarżonego wyroku ze względu na to, że Sąd ten uznał, iż Komisja miała prawo jednostronnie rozwiązać tę umowę z dniem 30 sierpnia 2005 r., pomimo ustalenia, że sprawozdanie końcowe z wykonania umowy zostało przez tą instytucję milcząco zaakceptowane trzy lata wcześniej.
