Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 6 maja 2009 r. w sprawie T-127/04 KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG, KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA, KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 16 lipca 2009 r. przez KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG, KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA, KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA(Sprawa C-272/09 P)
(2009/C 220/55)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 12 września 2009 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG, KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA, KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA (reprezentowane przez M. Siragusę, G. Rizzę, M. Piergiovanniego, avvocati, A. Wincklera oraz T. Grafa, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku
– w zakresie, w jakim jest to możliwe, w oparciu o okoliczności faktyczne przedstawione przed Sądem, stwierdzenie nieważności decyzji i o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na KME, oraz
– obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji;
bądź, jeśli stan postępowania na to pozwala, o
– uchylenie zaskarżonego wyroku (łącznie z uchyleniem wyroku w części dotyczącej nakazu wydanego przez Sąd dotyczącego obciążenia KME kosztami postępowania) oraz odesłanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji.
Zarzuty i główne argumenty
W pierwszym zarzucie wnoszące odwołanie krytykują Sąd za utrzymywanie, jakoby Komisja wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym, że porozumienia dotyczące rur LWC (Level Wound Coils) miały rzeczywisty wpływ na właściwy rynek, a zatem kwota wyjściowa grzywny nałożonej na KME powinna była uwzględnić ten czynnik. Poprzez swe rozumowanie i decyzję zmierzającą do odrzucenia pierwszego zarzutu odwołania wniesionego przez KME Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz udzielił nielogicznego i niewłaściwego uzasadnienia. Ponadto Sąd wyraźnie przeinaczył okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które zostały mu przedłożone, utrzymując w mocy wniosek Komisji, że dowody o charakterze ekonomicznym przedstawione przez KME nie wykazały, że omawiane naruszenie postrzegane jako całość nie miało żadnego wpływu na rynek.
W drugim zarzucie wnoszące odwołanie krytykują Sąd za zaakceptowanie dokonanego przez Komisję odesłania, w celu określenia rozmiaru rynku dotkniętego naruszeniem dla ustalenia składnika powagi grzywny KME, do wartości rynkowej, do której niesłusznie wliczono dochody ze sprzedaży dokonanych na oddzielnym rynku będącym następnym ogniwem w stosunku do rynku "skartelizowanego", pomimo iż członkowie kartelu nie byli pionowo zintegrowani z rynkiem będącym następnym ogniwem. Poprzez swe rozumowanie i decyzję zmierzającą do odrzucenia drugiego zarzutu odwołania wniesionego przez KME Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz udzielił niewłaściwego uzasadnienia.
W trzecim zarzucie wnoszące odwołanie krytykują Sąd za oddalenie trzeciego zarzutu skargi, zgodnie z którym Komisja zastosowała niepoprawnie wytyczne w sprawie grzywien z 1998 r. oraz naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę równego traktowania, stosując maksymalne procentowe podwyższenie kwoty wyjściowej grzywny nałożonej na KME z powodu czasu trwania. Skarżące podnoszą, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz udzielił niejasnego, nielogicznego i niewłaściwego uzasadnienia poprzez utrzymanie w mocy odpowiedniej części omawianej decyzji.
W czwartym zarzucie wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe, oddalając czwarty argument czwartego zarzutu odwołania oraz utrzymując w mocy odpowiednią część omawianej decyzji, w której Komisja odmówiła KME przyznania przywileju obniżenia grzywny w związku z jej współpracą wykraczającą poza ramy komunikatu w sprawie współpracy z 1996 r. [1996 Leniency Notice], naruszając wytyczne w sprawie grzywien z 1998 r. jak i zasady słuszności i równego traktowania.
W piątym i ostatnim zarzucie wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz prawa podstawowe przysługujące skarżącym w zakresie pełnej i skutecznej kontroli sądowej, jako że nie zbadał dogłębnie i szczegółowo argumentów podniesionych przez KME oraz wyrażając stronnicze poważanie dla granic uznania Komisji.
