Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2009 r. - British Telecommunications przeciwko Komisji(Sprawa T-226/09)
(2009/C 193/39)
(Dz.U.UE C z dnia 15 sierpnia 2009 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: British Telecommunications plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: G. Robert and M. M. Newhouse, solicitors)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2009) 685 wersja ostateczna z dnia 11 lutego 2009 r. uznającej za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc udzieloną przez władze brytyjskie na rzecz skarżącej w postaci gwarancji państwowej dla funduszu emerytalnego BT [pomoc państwa nr C 55/2007 (ex NN 63/2007, CP 106/2006)].
W uzasadnieniu swych żądań strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
Po pierwsze strona skarżąca podnosi, iż uznawszy, że skarżąca uzyskała selektywną korzyść gospodarczą, Komisja naruszyła prawo i popełniła oczywisty błąd w zakresie oceny, jako że nieprawidłowo zastosowała art. 87 ust. 1 WE oraz pojęcie pomocy państwa. Skarżąca twierdzi, że Komisja nie uwzględniła pełnego kontekstu gospodarczego i faktycznego, w którym skarżąca prowadzi działalność.
Po drugie skarżąca utrzymuje, iż uznawszy, że skarżąca uzyskała selektywną korzyść gospodarczą ze względu na to, że zarządzający (trustees) systemem emerytalnym BT (BTPS) nie uiszczali składek na fundusz ochrony świadczeń emerytalnych (PPF) w odniesieniu do objętych gwarancją państwową emerytur członków BTPS, Komisja popełniła oczywisty błąd w zakresie oceny i naruszyła zasadę równego traktowania, gdyż nie porównała ze sobą podobnych sytuacji. Według skarżącej Komisja nie wzięła pod uwagę różnic między podlegającymi PPF systemami sektora prywatnego a przejętym przez skarżącą w procesie prywatyzacji systemem typowym dla służby cywilnej.
Po trzecie skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo i zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przez to, że zmieniła kwalifikację środka, który nie stanowił pomocy w czasie, gdy został wprowadzony, wskazując jako "przesłankę uzasadniającą" taką zmianę okoliczność, że dwadzieścia lat później środek ten należy uznać za pomoc, ponieważ w międzyczasie uchwalono stosowny przepis prawny.
Po czwarte skarżąca twierdzi, że formułując pod adresem zarządców BTPS wymóg uiszczania składek na rzecz PPF, Komisja naruszyła zasady równego traktowania i proporcjonalności.
Po piąte podnosi ona, że Komisja popełniła oczywisty błąd w zakresie oceny i nie przeprowadziła stosownego dochodzenia w odniesieniu do kwestii, czy uzyskana zdaniem Komisji selektywna korzyść gospodarcza zakłóca konkurencję i wpływa na wymianę handlową w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.
Po szóste skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych uznając, że nastąpiło tu zbycie zasobów państwowych.
Po siódme podnosi ona, że Komisja naruszyła art. 253 WE, gdyż nie przedstawiła uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
