Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 25 marca 2009 r. w sprawie T- 191/07 Anheuser-Busch, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), Budějovický Budvar, národní podnik, wniesione w dniu 12 czerwca 2009 r. przez Anheuser-Busch, Inc.(Sprawa C-214/09 P)
(2009/C 193/18)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 15 sierpnia 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Anheuser-Busch, Inc. (przedstawiciele: V. von Bomhard, Rechtsanwältin, i B. Goebel, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Budějovický Budvar, národní podnik,
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie T-191/07; i
– obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Anheuser-Busch podnosi trzy zarzuty odwołania: pierwszy z nich dotyczy naruszenia art. 41 ust. 2 zdanie trzecie rozporządzenia nr 207/2009(1) w związku z zasadą 16 ust. 1 i 3 oraz zasadą 20 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95(2) z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94(3) w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, drugi dotyczy naruszenia art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, a trzeci - naruszenia art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009.
Dwa pierwsze zarzuty dotyczą kwestii procesowych. Anheuser- Busch podnosi, że są one istotne w niniejszej sprawie. W zakresie dotyczącym piwa Izba Odwoławcza mogła rozstrzygnąć w przedmiocie sprzeciwu opartego na art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 2007/2009 jedynie przy uwzględnieniu wcześniejszej rejestracji IR 238.203. Oznacza to również, że podnoszone wcześniej w toku postępowania w sprawie sprzeciwu argumenty dotyczące tego, czy słowo "Budweiser" stanowi dominujący element graficznych znaków spółki Budvar, pozostały bez rozpatrzenia.
Sąd Pierwszej Instancji pomylił się, stwierdzając, że na spółce Budvar nie ciążył prawny obowiązek wykazania ciągłej ważności (to znaczy poprzez przedłużenie) rejestracji IR 238.103. Obowiązek ten wynika z art. 41 ust. 2 zdanie trzecie rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 16 ust. 1 i 3 oraz zasadą 20 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego z 1995 r., jak również z zawiadomienia OHIM z dnia 18 stycznia 2002 r. ponownie wzywającego spółkę Budvar do przedstawienia "dalszych okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów na poparcie sprzeciwu". Obowiązek ten dotyczył przedstawienia takiego dowodu w terminie wyznaczonym w tym zawiadomieniu, czyli do dnia 26 lutego 2002 r. Niemniej dowód został dostarczony dopiero w dniu 21 stycznia 2004 r.
W konsekwencji dokonane przez Sąd Pierwszej Instancji ustalenie, że art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 nie miał zastosowania do przedłożenia świadectwa przedłużenia prawa z rejestracji, ponieważ nie istniał "odpowiedni termin" na jego przedstawienie, również było błędne i stanowi naruszenie tego przepisu. W rzeczywistości taki "odpowiedni termin" istniał i Izba Odwoławcza powinna była przynajmniej skorzystać z przysługującego jej na podstawie art. 76 ust. 2 swobodnego uznania w kwestii uwzględnienia tego dowodu. Sąd Pierwszej Instancji zinterpretował decyzję Izby Odwoławczej jako stwierdzającą, że świadectwo przedłużenia prawa z rejestracji zostało przedstawione w terminie. W rezultacie naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 polega na nieskorzystaniu przez Izbę Odwoławczą z przysługującego jej swobodnego uznania i na potwierdzeniu przez Sąd takiego podejścia.
Sąd Pierwszej Instancji nie uznał też, że przedstawiony przez spółkę Budvar na poparcie jej sprzeciwu dowód używania nie był wystarczający i dotyczył ponadto znaków towarowych innych niż ten, do którego odnosiła się zaskarżona decyzja i decyzja Izby Odwoławczej, naruszając w ten sposób art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009.
______
(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)
(2) Dz.U. L 303, s. 1
(3) Rozporządzenie z dnia 20 grudnia 1993 r. (Dz.U. 1994, L 11, s. 1)
