Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2009 r. - Dover przeciwko Parlamentowi(Sprawa T-149/09)
(2009/C 141/108)
(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2009 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Densmore Ronald Dover (Borehamwood, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: D. Vaughan, QC barrister, M. Lester, barrister i M. French, solicitor)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– przyjęcie, na podstawie art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, środków organizacji postępowania wskazanych w skardze;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania poniesionymi w niniejszej sprawie przez skarżącego.
Zarzuty i główne argumenty
Za pomocą niniejszej skargi skarżący żąda stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu nr D(2009) 4639 z dnia 29 stycznia 2009 r. w przedmiocie windykacji diet asystenckich.
Na poparcie swej skargi, skarżący podnosi pięć argumentów co do prawa.
Po pierwsze, twierdzi on, iż Parlament dokonał niewłaściwej wykładni oraz niewłaściwie zastosował art. 14 Przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego (zwanych dalej "przepisami KDP") między innymi poprzez dążenie do narzucenia skarżącemu, ze skutkiem wstecznym, uciążliwych wymagań, podczas gdy w odnośnym czasie wymaganie takie nie były nigdy stawiane posłom do Parlamentu Europejskiego, a także poprzez brak dokładnego wskazania, który dokładnie wydatek uznaje się za nienależycie poczyniony.
Po drugie, podnosi on, iż Parlament oparł się na rzekomym "konflikcie interesów", naruszając tym samym zasadę pewności prawa, gdyż działał on w sposób niezgodny z wcześniejszymi zwyczajami i praktykami, w sposób niespójny z jego opublikowanymi przepisami, a także bez wskazania jasnych i przejrzystych standardów. Skarżący twierdzi, iż decyzja Parlamentu pozbawiona jest jakiejkolwiek podstawy prawnej lub faktycznej.
Po trzecie, skarżący argumentuje, iż Parlament nie przestrzegał podstawowych wymogów proceduralnych określonych w art. 27 przepisów KDP, między innymi dotyczących: uprzedniego zasięgnięcia opinii kwestorów, uzasadnienia okoliczności wskazujących na "nadzwyczajny przypadek", wysłuchania skarżącego przed wydaniem decyzji, jak również wymogu, by decyzję podjęło Biuro.
Po czwarte, twierdzi on, iż strona pozwana bez podstawy prawnej dążyła do odzyskania podatku VAT od skarżącego.
Na koniec skarżący twierdzi, iż Parlament przedwcześnie przed-stawił sprawę skarżącego OLAF-owi, naruszając tym samym prawo skarżącego do obrony oraz bez podstawy prawnej ani uzasadnienia.
