Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 28 listopada 2008 r. w sprawach połączonych T-254/00, T-270/00 i T-277/00 Hotel Cipriani SpA i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 16 lutego 2009 r. przez Hotel Cipriani SpA(Sprawa C-73/09 P)
(2009/C 113/42)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 16 maja 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Hotel Cipriani SpA (przedstawiciel: A. Bianchini, adwokat)
Pozostałe strony postępowania: Società Italiana per il gas SpA (Italgas), Republika Włoska, Coopservice - Servizi di fiducia Soc. coop. rl, Comitato "Venezia vuole vivere", Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony wnoszącej odwołanie
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
a) uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji;
b) uwzględnienie żądań przedstawionych w postępowaniu pierwszej instancji, a w konsekwencji:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej w postępowaniu pierwszej instancji decyzji Komisji Wspólnot Europejskich(1)
– w drugiej kolejności stwierdzenie nieważności art. 5 tej decyzji w zakresie, w jakim sformułowany tamże nakaz odzyskania pomocy został przez Komisję zinterpretowany jako dotyczący także pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis lub stwierdzenie nieważności art. 5 w zakresie, w jakim przewiduje on zapłatę odsetek według stopy wyższej aniżeli stopa, według której faktycznie oprocentowane były ciążące na przedsiębiorstwie długi;
c) obciążenie Komisji kosztami postępowania w postępowaniu pierwszej instancji oraz w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości.
Zarzuty i główne argumenty
1. W ramach zarzutu pierwszego Hotel Cipriani twierdzi, iż naruszono i błędnie zastosowano art. 87 ust. 1 WE oraz że odnośne uzasadnienie wyroku Sądu jest niewystarczające bądź wewnętrznie sprzeczne. Przepisy ustawowe i wykonawcze uznane za niezgodne z art. 87 WE nie stwarzają ani nie zagrażają stworzeniu jakiegokolwiek ograniczenia konkurencji na wspólnym rynku hotelarskim i restauratorskim (na którym to właśnie rynku działalność prowadzi Hotel Cipriani) ze względu na to, że miasto Wenecja jest na tyle specyficzne, iż wspólny rynek nie został w żaden sposób dotknięty, a także ze względu na to, że kwestionowane obniżki stanowiły po prostu wyrównanie nadzwyczajnych obciążeń ponoszonych przez przedsiębiorstwa w związku z trudnościami w prowadzeniu działalności na właściwym rynku geograficznym w takich samych warunkach jak te, które panują w innych częściach wspólnego rynku europejskiego. Sąd nie wziął w wystarczającym stopniu pod uwagę tej specyfiki, gdyż ograniczył się do stwierdzenia - bez dokonania stosownej, pogłębionej analizy tej kwestii - że korzyści uzyskiwane przez przedsiębiorstwa weneckie przeważają nad uciążliwościami związanymi z ich lokalizacją, w związku z czym strona skarżąca podnosi zarzut, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest niewystarczające bądź wewnętrznie sprzeczne.
2. W ramach zarzutu drugiego Hotel Cipriani twierdzi, iż naruszono i błędnie zastosowano art. 87 ust. 3 lit. c) WE oraz że odnośne uzasadnienie wyroku Sądu jest nielogiczne. Komisja, a następnie Sąd błędnie uznały bowiem, że prze-widziane w art. 87 ust. 3 lit. c) WE odstępstwo regionalne nie ma zastosowania, gdyż - jak szczegółowo wykazano w postępowaniu przed Sądem - właściwy rynek geograficzny uzasadniał funkcjonowanie przyznanych w przez ustawo-dawstwo włoskie obniżek składek na zabezpieczenie społeczne, ponieważ obniżki te służyły wyłącznie zachowaniu społeczno-gospodarczej tkanki miasta Wenecja i nie powodowały - co zostało dowiedzione także w ramach poprzedniego zarzutu - żadnych zakłóceń wymiany handlowej na rynku wspólnotowym, które byłyby wymierzone przeciwko konkurencji.
3. W ramach zarzutu trzeciego Hotel Cipriani podnosi, iż naruszono i błędnie zastosowano art. 87 ust. 3 lit. d) oraz że odnośne uzasadnienie wyroku Sądu jest nielogiczne. W rozpatrywanym przypadku obniżki składek na zabezpieczenie społeczne zostały przyznane wyraźnie po to, by umożliwić zachowanie niekwestionowanego dziedzictwa kulturowego i artystycznego miasta Wenecja, co pociąga za sobą znaczne koszty po stronie przedsiębiorstw usytuowanych w rejonie laguny, których nie muszą ponosić przedsiębiorstwa zlokalizowane gdzie indziej. Wobec odrzucenia tych argumentów - podniesionych między innymi przez Hotel Cipriani - w zaskarżonym wyroku Sąd błędnie uznał, iż nie przedstawiono wystarczających dowodów, które potwierdzałyby okoliczność, że poszczególne koszty związane z zachowaniem dziedzictwa kulturowego i artystycznego Wenecji były ponoszone przez skarżące przedsiębiorstwa.
4. W ramach zarzutu czwartego Hotel Cipriani podnosi, że nakaz odzyskania przyznanej pomocy jest bezprawny, gdyż sprzeciwia się on art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999(2) z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE]. Zawarta w tym przepisie norma dotycząca odzyskania pomocy nie ma zastosowania, gdyż w okolicznościach niniejszej sprawy byłoby to sprzeczne z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, takimi jak zasady sformułowane przez Sąd Pierwszej Instancji, a mianowicie zasady proporcjonalności, równego traktowania i pewności prawa.
5. W ramach zarzutu piątego Hotel Cipriani twierdzi, iż popełnione zostało naruszenie art. 15 rozporządzenia nr 659/99. W przypadku decyzji Komisji z dnia 25 listopada 1999 r. upłynął już określony w art. 15 rozporządzenia nr 659/99 (który ratione temporis ma zastosowanie w niniejszej sprawie) dziesięcioletni okres przedawnienia, co oznacza, że w zakresie skutków omawianej pomocy państwa zastosowanie znaleźć powinna ustawa nr 171/1973 (specjalna ustawa dla Wenecji).
______
(1) Decyzja Komisji 2000/394/WE z dnia 25 listopada 1999 r. w sprawie środków przyjętych przez Włochy na mocy ustaw nr 30/1997 i 206/1995 w formie obniżenia wysokości składek na zabezpieczenie społeczne na rzecz przedsiębiorstw z terenu miast Wenecji i Chioggii (Dz.U. 2000, L 150, s. 50).
(2) Dz.U. L 83, s. 1.
